Ενα από τα σύγχρονα δεινά της χώρας είναι τα οργουελιανού τύπου ευφυολογήματα που πλανώνται επί μακρόν στον δημόσιο διάλογο μέχρι που γίνονται σκληρά δόγματα και ουδείς τολμά να αμφισβητήσει τη μεταφυσική τους αλήθεια. Ετσι όπως στο «1984», «ο πόλεμος ήταν ειρήνη», ή «η ελευθερία ήταν σκλαβιά», έτσι και στην ελληνική Νέα Ομιλία (newspeak) τρομοκράτες δεν ήταν αυτοί που έβαζαν βόμβες ή σκότωναν κόσμο, αλλά εκείνοι που τους έπιαναν («Το Κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης»)· από «τρομολαγνεία» δεν έπασχαν όσοι χειροκροτούσαν τα εγκλήματα («γεια στα χέρια τους», είχε γράψει κάποιος) αλλά όσοι ήθελαν να συλληφθούν οι δολοφόνοι.
Μια τέτοιου τύπου οργουελιανή ανοησία για το ωράριο των καταστημάτων επιστράτευσε και ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θάνος Μωραΐτης λέγοντας ότι «ο νεοφιλελευθερισμός φόρεσε τον μανδύα του κρατισμού, επιβάλλοντας ρυθμίσεις για τις τοπικές ανάγκες της αγοράς, από τις υπουργικές καρέκλες της Αθήνας». Ταυτοχρόνως διαπίστωσε ότι «η πρώτη απόπειρα εφαρμογής της πρόσφατης απόφασης του υπουργείου Ανάπτυξης που ορίζει 10 περιοχές στις οποίες θα λειτουργήσουν τα καταστήματα και τις 52 Κυριακές, απέτυχε παταγωδώς. Μετρημένα στα δάχτυλα ήταν τα καταστήματα που άνοιξαν, οι δε καταναλωτές απείχαν με ηχηρό τρόπο από την αγορά».
Δεν γνωρίζουμε αν «απέτυχε παταγωδώς η απόφαση του υπουργείου Ανάπτυξης για άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές», ούτε αν τα καταστήματα που άνοιξαν ήταν «μετρημένα» διότι δεν είχαν δουλειά ή διότι φοβούνταν τους «αντικρατιστές» τραμπούκους που προπηλάκιζαν όσους τολμούσαν να ψωνίσουν Κυριακή. Διακρίνουμε όμως μια αντίφαση στα λεγόμενα του κ. Μωραΐτη, αντίφαση που πνίγεται μέσα στο μελό του κρατικιστικού του λυρισμού. Εάν, όπως λέει, απέτυχε το μέτρο, αυτό σημαίνει ότι καταστηματάρχες και καταναλωτές άσκησαν το δικαίωμά τους να μην πουλήσουν και να μην ψωνίσουν και συνεπώς δεν υπάρχει κρατική επιβολή να είναι τα μαγαζιά ανοιχτά. Σε αντίθεση με τον προηγούμενο κρατικό πατερναλισμό που υποχρέωνε όλους να κλείνουν, τώρα οι μαγαζάτορες έχουν την ελευθερία της επιλογής και να ανοίγουν και να κλείνουν. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση θα έχουν κάποιο κόστος και κάποιο όφελος. Το ζύγισμα μεταξύ των δύο θα μπορούν να το κάνουν μόνοι τους χωρίς να έχουν κανέναν κεχαγιά ή Μωραΐτη (υπήρξε υφυπουργός Ανάπτυξης) πάνω από το κεφάλι τους για να τους επιβάλει τα δικά του γούστα.
Το πρόβλημα του κ. Μωραΐτη είναι κοινό σε όλους τους πολιτικούς της γενιάς της μεταπολίτευσης η οποία μεγάλωσε με αριστερές πομφόλυγες και οργουελιανού τύπου εξυπνάδες όπως «η ελευθερία είναι η σκλαβιά της οικονομικής ανάγκης» κι άλλα τέτοια φαιδρά. Φτιάχτηκε μια γενιά που αδυνατεί να κατανοήσει την έννοια της ελευθερίας και της συνεργατικής δράσης. Ο κ. Μωραΐτης είναι από εκείνους τους πολιτικούς που θαρρούν ότι όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν κι ότι μπορούν να κατευθύνουν τις κοινωνίες με υπουργικές απαγορεύσεις. Δηλαδή αν θέλουν σε μια περιοχή οι καταστηματάρχες να μην ανοίξουν, μπορούν κάλλιστα να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να κρατήσουν κλειστά τα μαγαζιά τους. Οταν όμως είναι το κράτος που επιβάλλει διά νόμου την υποχρεωτική αργία σε όλους, τότε δεν έχουμε μόνο κρατισμό, αλλά ανόητο κρατικό πατερναλισμό. Σαν αυτόν που μας χρεοκόπησε.