Από πομπό σε πομπό έφτασε και στον δικό μου υπολογιστή ένα ακράδαντο τεκμήριο ότι τα γονίδιά μας είναι γνησίως ελληνικά και γραμματιζούμενα. Δεν μπορεί, έλεγα βλέποντάς το και μειδιώντας, κάποιος το κατασκεύασε για να προβοκάρει, τραβολογώντας ώς τα άκρα το αρχικό αυθεντικό υλικό. Διάβολε, δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι σε ένα κείμενο που θέλει τάχα να υμνήσει τα ελληνικά (υπό τον πρωτότυπο υπότιτλο «Το θαύμα των θαυμάτων είναι ένα και μοναδικόν Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ»), έβαλε την ουρίτσα του όχι μόνο ένας δαίμονας του τυπογραφείου αλλά λεγεώνα ολόκληρη.
Κοκκινισμένο σαν μαθητική έκθεση το έλαβα το «τεκμήριο»· λιβάδι με παπαρούνες. Ορίστε λοιπόν λίγα άνθη: «ακαταλύπτως», «ανθελλινισμού», «εσυνεχίσθει», «εδιδάχθει», «συνοστίζουν» (και μάλιστα ύστερα από τέτοιον σάλο για το «συνωστίστηκαν»), «κουρεύτικαν», «κλαδεύτικαν», «Οδύσσια» και πιο κάτω «Οδύσεια» (αν την έγραφε και τρίτη φορά, ίσως την πετύχαινε ο ομηροκτόνος). Και βεβαίως, «βαιβαίως», με δύο αι· ίσως για να ξυπνάει αμέσως μέσα μας το αιαί, ιαί, βαβαί, παπαί, ιαταταί. Τι θέλει να πει με όλα αυτά ο κατά γλωσσοκτονικήν φαντασίαν γλωσσολόγος μας; Ακολουθούν εκλεκτά αποσπάσματα του κειμένου του, με την ορθογραφία, τη στίξη και τη σύνταξή του, με τους σολοικισμούς και τους βαρβαρισμούς του – και με τα νι του φυσικά, που κατά τους αστικούς μύθους πιστοποιούν και επικυρώνουν την ελληνικότητα. Να με συγχωρέσει ο μαιτρ, αλλά τα πνεύματα και τις περισπωμένες του δεν μπορώ να τις αναπαραγάγω εδώ, δεν μου το επιτρέπει ο άθλιος κομπιούτερ μου, «ανθελλινικός» «βαιβαίως». Εντός αγκυλών, οι παρεμβασούλες μου:
Η ελληνική λοιπόν, για να καμαρώνουμε, «είναι η γλώσσα με το πλουσιότερον λεξιλόγιον εις τον κόσμον. Αυτή ήτο η γλώσσα που ομιλούσαν ακαταλύπτως οι πρόγονοι μας και είναι γλώσσα ηλικίας 11.500 ετών» [κουκιά μετρημένα]. «Αυτήν την γλώσσαν επέλεξεν και ο Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός» [Εβραίος ωστόσο], «διότι είναι η Δική του γλώσσα διά να είπη, όταν τον επλησίαν [sic] Ελληνες να ακούσουν τον Θεϊκόν του λόγον "Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του Ανθρώπου". Μετά το 1975» [καταραμένη μεταπολίτευση, λοχίας που σου χρειάζεται] «εις την Ελλάδα έχομεν την κυριαρχίαν μιας μικρής ομάδος "ανθρώπων" με περιορισμένας πνευματικάς ικανότητας των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών και την αντικατάστασιν της γραμματικής του Κου Τζαρτζάνου με αυτήν του τριανταφυλλίδη» [με πεζό το ταυ], «μια γραμματική προερχομένη από άτομα περιορισμένων πνευματικών ικανοτήτων ή και ατόμων με στοιχεία ανθελλινισμού» [εύκολα τα εντοπίζει ένας μαγνητικός τομογράφος εφοδιασμένος με ειδικό πρόγραμμα, διατιθέμενο στα καταστήματα Παναγιώταρου]· «μια γραμματική φτιαγμένη από αδυνάτους και ασημάντους, διά να κατασκευάση μαθητάς αδυνάτους και ασημάντους, ομοίους με αυτούς. Και όπως λέγει και ο Πλάτων εις την πολιτείαν του» [με πι πεζό και δίχως εισαγωγικά ή πλάγια γράμματα, σαν να λέμε η πολιτεία του Κολοράντο), "ή ουκ αεί το όμοιον ον όμοιον παρακαλεί". Σε αυτήν κουρεύτικαν και κλαδεύτικαν πολλά. Κλάδεψαν τα πνεύματα» [παρεμπιπτόντως, σε «κλαδεμένα», απνευμάτιστα ελληνικά έγραφε και ο Πλάτων], «κούρεψαν τους τόνους, δολοφόνεισαν τας κλίσεις» (και επί τη ευκαιρία «δολοφόνεισαν» και το «δολοφόνησαν»), «στραγγάλισαν τας καταλήξεις».
Μια δόση ακόμα: «Οι φερόμενοι ως "έλληνες"» [και «φερόμενοι» και μέσα σε εισαγωγικά και με μικρό το έψιλον, να μάθουν, οι ανθέλλινες), αυτοί λοιπόν οι εξώληδες και προώληδες, οι «συντάκται του εν λόγω βοθρολείματος δολοφονούν εν ψυχρώ τον Ομηρον, καταργούν τα φωνήεντα Ωω, Ηη, ΥυΜ» [ώη ώυ, μάνα μου] «και δύο σύμφωνα το Ξξ και το Ψψ και εισαγάγουν» [sic· αλλά αν έβαζα sic παντού όπου απαιτείται, αγαπητοί, μάλλον θα με σικ-τιρίζατε], «εισαγάγουν» λοιπόν «βάρβαρα σύμφωνα. Αυτόν τον οχετόν των βοθρολειμάτων τον συνοστίζουν άτομμα» [εδώ τα θέλει απανωτά τα sic, αλλά είπαμε] «διακατεχόμενα από σαδιστικόν πάθος και μίσος κατά της Ελλάδος, των Ελλήνων, της Ελληνικής Γραμματείας και φιλοσοφίας».
Φάρσα; Τόσο χοντροκομμένη; Σίγουρος ότι το πόνημα ήταν κάτι ανάμεσα σε τρολάρισμα και προβοκατσιούλα, για να γελοιοποιηθεί η αυτογελοιοποιούμενη ακροδεξιά ιντερνετική ανορθογραφία και αγραμματοσύνη, πληκτρολόγησα διάφορες ομάδες λέξεων, για να δω αν θα βγω πουθενά, σε κάποια πηγή, σε μια πρωταρχή τέλος πάντων, για να πούμε και καμιά βαριά λέξη και να το φυλλοσωφείσομεν το πράγμα. Και ω του θαύματος, του «ελλινικού» θαύματος «βαιβαίως» «βαιβαίως», ο γκουγκλάτωρ, όντως πανδαμάτωρ, με οδήγησε στο αυθεντικό κείμενο και το απέδωσε στον πνευματικό του πατέρα. Φαρδιά πλατιά η υπογραφή του: «Υπό Νικολάου Μπαραμπούτη, Ιατρού Παθολόγου». Πού τα γράφει όλα αυτά ο γιατρός μας, που καλού-κακού οι ασθενείς του θα πρέπει να τον ρωτάνε πώς γράφει τη σκωληκοειδίτιδα, τη χολοκυστογραφία ή τη συμφυσιόλυση πριν αφήσουν στα χέρια του την υγεία τους; Στην επίσημη ιστοσελίδα των «γνησίων», των «γονιδοφόρων», των «καθαρόαιμων», των «ελληνόψυχων». Στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής, της οργάνωσης που τα μέλη και οι φίλοι της ξέρουν να τσακίζουν όχι μόνο κόκαλα ανθρώπων αλλά και κόκαλα λέξεων. Εχουν προηγηθεί μάλιστα αρκετά άλλα κείμενα του ελληνογραφέα-καθοδηγητή, πάντα για «εθνικά θέματα» (το Κρυφό σχολειό κ.τ.λ.), και για τα «εθνικά εδάφη» που μας στερούν οι μισούντες ημάς και είμαστε «ακρωτηριασμένοι». Παρουσιάζοντας λοιπόν πρόσφατα τα «Εφτά θαύματα» (ανάμεσά τους και το ομικρονούχο «Μαυσολείον της Αλικαρνασσού»), ο συγγραφεύς καταλήγει στο «θαύμα των θαυμάτων», την ελληνική γλώσσα, που την «ομιλούσαν ακαταλύπτως οι πρόγονοί μας» επί 11.500 χρόνια. Εμ, νά η ρίζα της καταστροφής: Αφού οι πρόγονοι μιλούσαν «ακαταλύπτως» (και ουχί αδιαλείπτως) την ίδια τους τη γλώσσα, αφού δεν καταλάβαινε ο ένας τον άλλον, τι καλό να περιμένουμε;
Και καλά, θα πείτε. Εχει σημασία η αγραμματοσύνη των ελληναράδων; Φυσικά και έχει. Επειδή τα δόγματα περί γλώσσας, αίματος και ιστορίας που διακινούν δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από τα επίσημα και κυρίαρχα (σχολικά, κρατικά, εκκλησιαστικά, στρατιωτικά, μιντιακά). Και επειδή τα δόγματα αυτά χρωστούν τη δημοτικότητά τους ακριβώς στη βάναυση αγραμματοσύνη τους. Είναι «λαϊκά». Οχι «κουλτουριάρικα». Αυτό ευνοεί την άμεση αποδοχή και την αναπαραγωγή τους, καθώς και την ταύτιση των χρηστών τους με τους παραγωγούς τους. Αν σου λένε ό,τι θέλεις ν’ ακούσεις («είμαστε και οι πρώτοι, μάγκα μου»), και ολίγον «ακαταλύπτως» να σου το λένε, το ασπάζεσαι και το προσκυνάς.