Ολα όσα συμβαίνουν τις ημέρες αυτές, με το θέμα της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, καταδεικνύουν το πόσο βαθιά είναι ριζωμένη στους πολιτικούς μας η πελατειακή σχέση, με «θιγόμενους» ψηφοφόρους, κυρίως του δημόσιου τομέα. Δεν είναι μόνον που όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιτάσσονται στην αξιολόγηση και στη -μέσω αυτής- απόλυση 6.500 υπαλλήλων μέχρι το τέλος του 2014. Μεγαλύτερη σημασία έχουν οι ενστάσεις του συγκυβερνώντος ΠΑΣΟΚ και η κωλυσιεργία ορισμένων υπουργών, καίτοι για το θέμα αυτό έχει δεσμευθεί η κυβέρνηση. Οι ενιστάμενοι (και ανθιστάμενοι) υπουργοί δεν είναι αντίθετοι με τις απολύσεις. Απλώς ζητούν, με διάφορα προσχήματα, να εξαιρεθεί ο «δικός» τους τομέας. Διότι γνωρίζουν ότι τις συγκεκριμένες απολύσεις θα τις χρεωθούν προσωπικά, ενώ αντίθετα, αν τις ματαιώσουν, οι «ευεργετηθέντες» θα καταστούν εσαεί ψηφοφόροι τους. Δεν τους ενδιαφέρει αν πράττουν σωστά, αν εκτίθενται έναντι των συναδέλφων τους που εφαρμόζουν την απόφαση και ουδόλως τους απασχολεί η γενικότερη εικόνα μικροπολιτικής που δίδουν στην κοινή γνώμη. (Σίγουρες ψήφοι είναι οι εξαγοραζόμενες και όχι οι αξιοαποκτούμενες.)
Η στάση, όμως, των συγκεκριμένων πολιτικών, όπως και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, έχει και μια ουσιαστικότερη παράμετρο. Αλήθεια, διερωτήθηκαν τι θα σκέπτονται το 1,5 εκατ. των ανέργων του ιδιωτικού τομέα όταν τους βλέπει να δίνουν «βασική» μάχη για να «σώσουν» 6.500 Δ.Υ.; Διότι οι άνεργοι αυτοί γνωρίζουν ότι επί δεκαετίες «πριμοδοτούσαν», με τη δουλειά τους, ένα υδροκέφαλο και σπάταλο Δημόσιο. (Ενώ ο μέσος όρος αποδοχών στο Δημόσιο ήταν κατά 20% υψηλότερος των δικών τους αμοιβών.) Εχουν βιώσει την αξιολόγηση σε κάθε τους επαγγελματικό βήμα. Με τη φιλοδοξία την ανόδου ή υπό την απειλή απώλειας της εργασίας τους, προσπαθούσαν πάντοτε να ανταποκριθούν στις τεχνολογικές και συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις της δουλειάς τους. (Παρεμπιπτόντως, το ευρωπαϊκό ινστιτούτο Bruegel ανακοίνωσε ότι μέσα στις επόμενες δεκαετίες κινδυνεύει, λόγω της τεχνολογικής προόδου, να χαθεί το 50% των θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Για την Ελλάδα, το ποσοστό αυτό υπολογίζεται στο 56,47%. Επίσης, το 23% των πολιτών της Ε.Ε. θεωρεί, ήδη, ότι η παιδεία και η επαγγελματική τους κατάρτιση δεν τους παρέχουν τα αναγκαία εφόδια για να βρουν μια θέση εργασίας.) Πέραν τούτων, το 1,5 εκατ. των ανέργων του ιδιωτικού τομέα έχει, προ πολλού, διαπιστώσει ότι υπήρξε -και εξακολουθεί να είναι- το βασικό θύμα της κρίσης. Ολοι διατείνονται ότι από τον ιδιωτικό τομέα πρέπει να ξεκινήσει και να καρποφορήσει η περιπόθητη ανάπτυξη. Ωστόσο, δεν βρίσκεται κανείς που να επισημάνει την αδικία, την οποία έχουν υποστεί αυτοί οι -εξίσου Ελληνες- άνεργοι. Ουδείς τολμά να τους εκπροσωπήσει πολιτικά και ευθέως. Διότι το «ευθέως» συνεπάγεται και πολιτικό κόστος έναντι των εκάστοτε «θιγομένων πελατών».
Γνωρίζω, φίλες και φίλοι, ότι στο Δημόσιο υπάρχει μια μεγάλη κατηγορία υπαλλήλων που διορίστηκε αξιοκρατικά, εργάζεται αποδοτικά, προσπαθεί να αναβαθμίζει συνεχώς τις γνώσεις της και ότι -τέλος- δεν φοβάται, αλλά μάλλον επιζητεί την αξιολόγηση. Διερωτώμαι, λοιπόν, γιατί οι υπάλληλοι αυτοί δεν βγαίνουν μπροστά. Οπως έπραξαν οι φοιτητές, που αρνήθηκαν να τους χαριστεί ένα αδίδακτο, λόγω καταλήψεων, εξάμηνο. Γιατί δεν απεξαρτώνται από τον φαυλεπίφαυλο συνδικαλισμό της ΑΔΕΔΥ και της ΓΣΕΕ. Γιατί δεν αποτινάσσουν τα δεσμά της κομματικής δουλείας…