Το πρώτο πράγμα που πεθαίνει στον πόλεμο είναι η μετριοπάθεια. Το έζησε στο πετσί του ακόμη και ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Τζον Κέρι, ο οποίος γυρνώντας από τη Μέση Ανατολή εξέφρασε την απογοήτευσή του, διά της εκπροσώπου Tύπου, για την τύχη που επιφύλαξαν στις προσπάθειές του να επιτύχει εκεχειρία κύκλοι της ισραηλινής κυβέρνησης.
Υπό την πίεση του συνεχώς αυξανόμενου αριθμού των νεκρών, ο κ. Κέρι δίνει μάχη για άμεση κατάπαυση του πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους. Οι επικριτές του όμως -στο Ισραήλ και στις ΗΠΑ- υποστηρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο ενισχύει τη Χαμάς, όπως έκανε χθες ο αρθρογράφος της Washington Post Ντέιβιντ Ιγνάτιους.
Στη Γάζα, πάλι, οι εικόνες είναι πολύ επώδυνες για να παραμείνει κανείς μετριοπαθής. Είναι γεγονός ότι μία φωτογραφία περιγράφει μία κατάσταση πολύ καλύτερα από χίλιες λέξεις. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι απεικονίζει και το σύνολο μίας πολύπλοκης πραγματικότητας, η σύνθεση της οποίας απαιτεί χίλιες εικόνες. Το βομβαρδισμένο τοπίο και οι νεκροί άμαχοι είναι η πραγματικότητα των Παλαιστινίων αμάχων. Οι σειρήνες που ουρλιάζουν κάθε τόσο και ο φόβος των ρουκετών της Χαμάς είναι η πραγματικότητα πολλών Ισραηλινών. Και τα δύο χρησιμοποιούνται αναλόγως από τις δύο εμπόλεμες πλευρές.
Η δήλωση του πρέσβη του Ισραήλ στην Ουάσιγκτον ότι ο ισραηλινός στρατός θα έπρεπε να πάρει εύσημα για την αυτοσυγκράτησή του έρχεται σε αντίθεση με τις εικόνες των χτυπημένων σχολείων και νοσοκομείων. Κι όμως, δεν λείπουν οι αναλύσεις που υποστηρίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι είναι άξιοι της μοίρας τους διότι αφήνουν τη Χαμάς να κινείται ανάμεσά τους.
Σφυροκοπώντας τη Γάζα, οι Ισραηλινοί θέλουν να καταφέρουν ένα συντριπτικό χτύπημα εναντίον της Χαμάς, καταστρέφοντας τα τούνελ με τα οποία μεταφέρει τις ρουκέτες που χτυπούν το Ισραήλ. Τα μετράνε σε δεκάδες, και το κόστος τους υπολογίζεται σε ένα εκατομμύριο δολάρια ή και παραπάνω το καθένα. Σε επίπεδο τακτικής, οι παράπλευρες απώλειες και η καταστροφή των υποδομών στην πυκνοκατοικημένη Γάζα ελπίζουν ότι θα στρέψουν τους Παλαιστινίους εναντίον της Χαμάς. Με δεδομένο τον ασφυκτικό αποκλεισμό, όμως, ρισκάρουν οι τελευταίοι να ξαναστραφούν στη Χαμάς όπως έκαναν οι Λιβανέζοι στη Χεζμπολάχ.
Την ίδια ώρα, στην αμερικανική τηλεόραση εκπρόσωποι Τύπου του ισραηλινού στρατού και κυβερνητικοί αξιωματούχοι εξηγούν τα επιχειρήματά τους σε τέλεια αγγλικά και είναι πάντα διαθέσιμοι για κάποια δήλωση. Η παλαιστινιακή πλευρά δεν είναι εξίσου εύκολο να εκφράσει τις θέσεις της: η προφορά της είναι δύσκολη και οι διαθέσιμοι για δηλώσεις εκπρόσωποί της λίγοι (κι ελάχιστοι όσοι μεταφέρουν τις θέσεις της Χαμάς).
Ισως έτσι εξηγείται έρευνα της Pew Research, σύμφωνα με την οποία μόλις 19% των Αμερικανών κατηγορούν το Ισραήλ για τον πόλεμο, ενώ το 40% κατηγορεί τη Χαμάς. Υπάρχει όμως ένα μεθοδολογικό πρόβλημα: Πώς μπορεί να συγκρίνει κανείς μία τρομοκρατική οργάνωση όπως είναι η Χαμάς, σύμφωνα με τις ΗΠΑ, με ένα σύγχρονο κράτος όπως το Ισραήλ;
Οταν η ιταλο-παλαιστινιακής καταγωγής συνεργάτης του MSNBC Ρούλα Τζεμπρίλ διαμαρτυρήθηκε για τη μονόπλευρη κάλυψη, όπως εκτίμησε, της σύρραξης στο δίκτυο που εμφανιζόταν από «αναλύτρια» μετατράπηκε σε «Παλαιστίνια δημοσιογράφο». Και στη συνέχεια ακυρώθηκαν οι επόμενες εμφανίσεις της. «Γιατί το έκαναν αυτό αν όχι για να με παρουσιάσουν ως συναισθηματική και υποκειμενική», αναρωτήθηκε. «Ποιος είναι πραγματικά υποκειμενικός εδώ;»
Η κυβέρνηση Ομπάμα δεν έχει κρύψει την ανησυχία της για τις εκατόμβες των νεκρών αμάχων στη Γάζα, ωστόσο θεωρεί σκόπιμο να αναφέρει πάντα στην ίδια πρόταση και τους νεκρούς των Ισραηλινών. Η τελευταία καταμέτρηση μιλά για 1.100 νεκρούς Παλαιστινίους, κατά 80% άμαχοι σύμφωνα με την Παλαιστινιακή Αρχή, και 56 Ισραηλινούς, από τους οποίους μόνον τρεις ήταν πολίτες.
Κάθε ανθρώπινη ζωή έχει την ίδια αξία, βεβαίως, αλλά στον πόλεμο υπάρχει πάντα μία διάκριση ανάμεσα στους μαχητές και τον άμαχο πληθυσμό. Για τη συνείδηση του πολιτισμένου κόσμου, τέσσερα παιδιά που έπαιζαν στον δρόμο έχουν μεγαλύτερο ηθικό βάρος από τέσσερις στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη.