«Καλέ μου φίλε, σου γράφω για να σου εξομολογηθώ πως αυτή η ιστορία με το Παρίσι μάς έχει αναστατώσει όλους εδώ πέρα. Ειλικρινά, δεν ξέρουμε πώς να αντιδράσουμε στη σκληρή στάση που για μία ακόμη φορά κρατάει η τρόικα απέναντι στο δίκαιο αίτημα της μητέρας πατρίδος. Οι συναντήσεις πρέπει οπωσδήποτε από τούδε και στο εξής να γίνονται στο Παρίσι, και μάλιστα, αν είναι δυνατόν, να γίνονται εν κρυπτώ με τα πρόσωπα των διαπραγματευτών καλυμμένα ή γυρισμένα πλάτη στις κάμερες, ώστε να μη δημιουργούνται ψυχολογικοί κραδασμοί στις αγορές και στους Ελληνες πολίτες. Το Παρίσι είναι μια πολύ ωραία πόλη με άπειρες γωνιές, όπου κάλλιστα ο κ. Γκίκας μπορεί να περάσει απαρατήρητος και όπου οι εκπρόσωποι των δανειστών να μην κινδυνεύουν να πέσουν σε συναυλία της κυρίας Αλεξίου για τον τίμιο αγώνα της Ελληνίδας καθαρίστριας. Υπάρχουν μπιστρουδάκια με πολύ καλές τιμές που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν τους ανθρώπους αυτούς μαζί με τα προαπαιτούμενά τους. Και στο κάτω κάτω της γραφής μετά από τόσους αγώνες που έχουν δώσει οι Ελληνες υπουργοί για τη σωτηρία της Ευρώπης, δικαιούνται κι αυτοί ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό και κανείς δεν θα είχε αντίρρηση αν παρέτειναν την παραμονή τους μερικά εικοσιτετράωρα, ώστε να μπορέσουν και αυτοί «να αναπνεύσουν τον αέρα της γαλλικής πρωτεύουσας» – αυτήν την έκφραση πάντα μου σηκωνόταν η τρίχα όποτε την άκουγα. Ασε πια εκείνο το «Παρισάκι» λες και είναι γλυκό του κουταλιού.
Βεβαίως, αντιλαμβάνομαι και την άλλη πλευρά. Δεν είμαι αφελής και ξέρω πολύ καλά ότι οι παμπόνηροι αυτοί άνθρωποι δημιούργησαν όλες αυτές τις ιστορίες με τα μνημόνια και τα προαπαιτούμενα για να μπορούν να ζουν τον μύθο τους στην Ελλάδα. Και αν τους στερήσεις τα ταξίδια κινδυνεύουν να χάσουν το ενδιαφέρον τους για τη χώρα, κάτι το οποίον δεν είναι απαραιτήτως αρνητικό, διότι αν στραφεί η προσοχή τους σε άλλες ακρογιαλιές μπορεί και να ξεχάσουν και το χρέος των δικών μας. Ανθρωποι είναι κι αυτοί, όσο κι αν οι περισσότεροι συμπατριώτες μας τους θεωρούν κάτι ανάμεσα σε αιμοβόρα τέρατα της σύγχρονης μυθολογίας, «γύπες του καπιταλισμού κτλ. κτλ…».
Και τώρα ας σοβαρευτούμε λίγο. Εδώ και μερικές ημέρες μπροστά στα μάτια μας εκτυλίσσεται ένα ακόμη δράμα, ή μάλλον μία ακόμη πράξη του δράματος το οποίο πάει να κλείσει πενταετία τώρα – κάτι σαν μυθιστόρημα ποταμός ή παράσταση του Πίτερ Στάιν. Δεν είναι το δράμα της πτώχευσης, δεν είναι το δράμα της πανωλεθρίας της ελληνικής οικονομίας, δεν είναι το υπαρξιακό δράμα της Ευρώπης. Είναι το ψυχολογικό δράμα των υπουργών της Ελληνικής Δημοκρατίας, οι οποίοι ελέγχονται από τους δανειστές. Είναι το ψυχολογικό δράμα ανθρώπων που έχουν συμφωνήσει χωρίς να συμφωνούν, που έχουν πραγματοποιήσει χωρίς να πραγματοποιούν, ανθρώπων οι οποίοι γενικά κινούνται στην γκρίζα ζώνη του περίπου των μεταρρυθμίσεων και προκειμένου να αισθανθούν και αυτοί άνθρωποι, δίνουν τη μάχη για το ζύγι του ψωμιού μιας και ξέρουν ότι τη μάχη της Ευρώπης την έχουν χαμένη εκ των προτέρων. Είναι το Βατερλώ της σπουδαιοφάνειας, η οποία αποτελεί και τον βασικό λόγο ύπαρξης του Ελληνα υπουργού. Οπου για μερικές ημέρες τον χρόνο αυτός ο Ελληνας υπουργός, ο φλύαρος της τηλεόρασης, ο γίγας της εκλογικής του περιφέρειας και ο ήρωας του ασύλου ανιάτων της δημόσιας διοίκησης ξεφουσκώνει, συρρικνούται, γενικώς μπαίνει στο πλύσιμο.
Διότι για εμάς τους υπόλοιπους δεν κάνει καμία απολύτως διαφορά εάν ο έλεγχος της τρόικας γίνεται στο Σύνταγμα ή στο Τροκαντερό. Αντιθέτως, μας ενδιαφέρει αν ο κ. Γκίκας θα αλλάξει για μια ακόμη φορά τη φορολογία επειδή, φευ, δεν βγαίνει. Και αν μιλάμε για ψυχολογική ανακούφιση, αυτή αφορά τους υπουργούς και όχι το κοινό τους.