Οι γλάροι πετούσαν χαμηλά πάνω από τα κύματα, μικροί λόφοι στον αφρό της ταραγμένης θάλασσας, την πρώτη μέρα του Αυγούστου, στην καρδιά του καλοκαιριού, που έφερε την είδηση ότι η Μαρία Βοσταντζόγλου, η Θαλασσινή, είχε φύγει από κοντά μας…
Η Μαρία, η ωραία μούσα του Μποστ, πέταξε μέσα στο καλοκαίρι, αλλά η αγαπημένη μορφή της, που σε τόσα έργα του είχε αναπαραγάγει ο Μποστ, μένει να μας θυμίζει μία αξέχαστη εποχή. Παντρεύτηκαν το 1948, νέοι τότε και οι δύο, ο Μέντης Μποσταντζόγλου (ή Χρύσανθος Βοσταντζόγλου όπως ήταν το επίσημο όνομά του) και η Μαρία, το γένος Παπαγιαννακοπούλου, και έφεραν στη ζωή δύο άξιους γιους, τον ζωγράφο Κώστα και τον ηθοποιό Γιάννη.
Η μορφή της Μαρίας έγινε έμβλημα και σύμβολο, ήταν αναγνωρίσιμη σε έργα αλληγορικά, ιστορικά ή χιουμοριστικά, σε έργα που απεικόνιζαν τη «Μαρία μετά βάζον», που έφερναν στον κόσμο Γενοβέφες και Αθηναίες, την Ερωφίλη ή τη Ρωξάνη, μελαχρινές κόρες με μάτια αμυγδαλωτά, που μπορούσε να δει κανείς ακόμη και πάνω σε ξύλινους δίσκους που θύμιζαν την Πόλη των Ρωμιών, από την οποία καταγόταν ο ίδιος ο Μποστ.
Και είναι αυτή η έξοδος της Μαρίας, που το όνομά της, Μαρία-Θαλασσινή, συνεχίζει η αγαπημένη εγγονή της, που μας φέρνει και πάλι τη συγκίνηση καθώς ξαναβλέπουμε τα αξεπέραστα έργα του Μποστ και τον θυμόμαστε και τον ίδιο, μια λεβέντικη φιγούρα, στητό και πάντα παρόντα ώς το τέλος. Στα τελευταία χρόνια από το μαγαζί της Αλεξάνδρου Σούτσου.
Πόσα έχει να θυμηθεί κανείς από εκείνα τα χρόνια του ’60 και του ’70 αλλά και τα κατοπινά, όσο ήταν ακόμη ακμαίος ο Μποστ, όταν κάθε έργο του ήταν ένα γεγονός, καλλιτεχνικός σταθμός που αγκάλιαζε τον κόσμο και που του μιλούσε στην ψυχή, με λαϊκή θυμοσοφία και με αυτή την τόσο πηγαία αίσθηση του χιούμορ, που ανέβλυζε συχνά πικρό αλλά πάντα εύστοχο.
Αυτός ήταν ένας όμορφος κόσμος, που με την έξοδό της η ωραία Μαρία μάς τον έφερε και πάλι στο μυαλό και στην καρδιά.
TΗΛΕΦΟΣ