Τον τελευταίο ενάμιση μήνα μπαίνω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και βλέπω: σμαραγδένιες θάλασσες, κομψές μονόχρωμες ξαπλώστρες, ροδοτηγανισμένα μπαρμπούνια και σαγιονάρες, που βουλιάζουν στα πάλλευκα χαλίκια. Το φθινόπωρο, όταν αρχίσω να συναντώ τους φίλους μου στην Αθήνα, θα ξέρω πώς έχει περάσει ο καθένας. Πού πήγε, τι έφαγε, τι είδε, αν στον δρόμο του συνάντησε κίνηση, αν το αντίτιμο του πλοίου του φάνηκε ακριβό, αν το ταβερνάκι είχε προτηγανισμένη πατάτα ή αν τον τσίμπησε τσούχτρα.
Δεν ξέρω αν είναι φθόνος, αλλά εκνευρίζομαι. Μου θυμίζει τη σκηνή από το Playtime του Ζακ Τατί που οι τουρίστες φωτογραφίζονται ακατάπαυστα, χωρίς να κοιτούν γύρω τους, με τον πύργο του Αϊφελ να αντανακλάται σε κάποια άσχετη λεία επιφάνεια. Πιο πολύ από την έλλειψη διακοπών, με καταβάλει ο ψυχαναγκασμός των διακοπών. Κι η εμμονή με την καταγραφή τους. Λες και αν δεν τις φωτογραφήσεις, είναι σαν να μην τις έκανες. Αν δεν υπάρχουν στο Facebook τα πειστήρια, μπορεί ο καθένας να αμφισβητήσει ότι πήρες φέτος την άδειά σου.
Θυμήθηκα τον Αντώνη Καρκαγιάννη αυτές τις μέρες, τον αγαπημένο μας διευθυντή στην «Καθημερινή», ο οποίος μας έλουζε με ειρωνικά σχόλια κάθε καλοκαίρι, όταν ετοιμαζόμασταν να πάμε διακοπές. Μας φαινόταν εκκεντρικός και προβοκάτορας, όταν μας έλεγε ότι δεν έχει καμία όρεξη να πάει οπουδήποτε και πως περνάει υπέροχα στην Αθήνα. Κι εγώ πάντως θυμάμαι πως όταν ήμουν μικρή έκλαιγα κάθε φορά που ξεκινούσαν οι διακοπές κι έκλεινε το σχολείο. Και πανηγύριζα τον Σεπτέμβριο. Δεν είχα καμία διάθεση να δείξω φωτογραφίες από τις διακοπές μου. Συνήθως μου φαίνονταν ένα αργόσυρτο μαρτύριο, χωρίς τέλος.
Δεν μπορώ να ισχυριστώ το ίδιο για την ενήλικη ζωή μου. Ηδη από τα μέσα Αυγούστου με πιάνει μια αδιανόητη μελαγχολία, ένα σχεδόν οδυνηρό άγχος ότι δεν πρόλαβα να κάνω όσες διακοπές ήθελα, να κολυμπήσω μέχρι να μουλιάσουν εντελώς τα άκρα μου, να φάω καρπούζια μέχρι να σκάσω. Πρόσφατα σε μία κρίση απόγνωσης, μετά από μία υπερβολική δόση φωτογραφιών φίλων μου στο Facebook, όταν συνειδητοποίησα ότι έχει μπει ο Αύγουστος και δεν έχω κανονίσει ακόμη αν και πότε θα πάω διακοπές, μία φίλη μου, κανονική -όχι από τα σόσιαλ μίντια- μού πρότεινε να γεμίσω μια πλαστική πισίνα με νερό και να πλατσουρίσω στο μπαλκόνι μου. «Ολα στο μυαλό σου είναι», μου είπε. «Κάνε ένα κλικ και πες ότι είσαι διακοπές». Μ’ έψησε. Αν και δεν πήγα ποτέ να πάρω την πισίνα, πιστεύω πλέον ακράδαντα ότι οι διακοπές από τις μη διακοπές απέχουν ελάχιστα. Ενα κλικ – άντε μια επίσκεψη στο Jumbo. Με το κατάλληλο φόντο άλλωστε, μπορείς να θολώσεις τα νερά (της πλαστικής πισίνας) και να κάνεις τους φίλους σου (τους άλλους, του τουίτερ, όχι τους κανονικούς) να πιστέψουν πως πέρασες ονειρεμένα.