Ενας πόλεμος μαίνεται στη χώρα μας. Οι περισσότεροι δεν το γνωρίζουμε επειδή κάποιοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, δίνοντας τη μάχη κάθε μέρα και κάθε νύχτα για να σώσουν ζωές, για να θεραπεύσουν και να επανεντάξουν ανθρώπους στην κοινωνία, για να μην εξαπλωθεί το κακό. Μέσα στα χρόνια της κρίσης αυξάνονται συνεχώς οι ανάγκες των πιο αδύναμων – των εξαρτημένων, των αστέγων, των περιθωριοποιημένων, των απελπισμένων. Εως τώρα, το μέτωπο κρατεί. Αλλά ενώ χρειάζεται ενίσχυση, κινδυνεύει από μεγάλες περικοπές στην κρατική επιχορήγηση.
Οι χειρότερες επιπτώσεις της κρίσης δεν είναι ορατές επειδή δήμοι, Εκκλησία, ιδρύματα, εθελοντές και εργαζόμενοι διαφόρων φορέων (κρατικών και μη-κυβερνητικών οργανώσεων) κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα.
Στον εξειδικευμένο χώρο των εξαρτήσεων, το κράτος κάνει σοβαρές προσπάθειες να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Η εθνική συντονίστρια για την Αντιμετώπιση των Ναρκωτικών Χριστίνα Παπουτσοπούλου-Διαμαντοπούλου έχει παρουσιάσει Εθνικό Σχέδιο Δράσης για το 2014-16 και ο πρωθυπουργός περιμένει παρατηρήσεις των εκπροσώπων της κοινωνίας των πολιτών για τη διαμόρφωση του τελικού κειμένου. Το Σχέδιο Δράσης σημειώνει ότι στην Ελλάδα «το ετήσιο κόστος της εξάρτησης υπερβαίνει το 1,2 δισ., που μεταφράζεται στο 0,7 % του ΑΕΠ, χωρίς να έχει υπολογιστεί σε αυτό το κόστος από την απώλεια παραγωγικότητας από την υψηλή θνησιμότητα σε ιδιαίτερα νέες ηλικιακές κατηγορίες πολιτών και από την έμμεση επιβάρυνση της δημόσιας υγείας». Η Διεθνής Επιτροπή του ΟΗΕ για τα Ναρκωτικά (INCB) συστήνει στις κυβερνήσεις να εξασφαλίσουν την επαρκή και σταθερή χρηματοδότηση προγραμμάτων πρόληψης, θεραπείας και επανένταξης, «ακόμη και σε περιόδους λιτότητας». Σημειώνει ότι για κάθε δολάριο που ξοδεύεται σε προγράμματα θεραπείας και πρόληψης εξοικονομούνται μέχρι και 10 δολάρια.
Κι όμως, ξαφνικά παρουσιάστηκε ο κίνδυνος να περικοπούν σε σημαντικό βαθμό οι κρατικές επιχορηγήσεις στο Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), στον Οργανισμό Κατά των Ναρκωτικών (ΟΚΑΝΑ) και σε άλλους φορείς, οι οποίοι θα πρέπει να υλοποιήσουν το Σχέδιο Δράσης και οι οποίοι είναι ήδη στα όριά τους. Το ΚΕΘΕΑ, του οποίου το δίκτυο υπηρεσιών αποτελείται από περισσότερες από 100 μονάδες σε 23 πόλεις και σε 18 σωφρονιστικά καταστήματα, υποστηρίζει 13.500 άτομα σε ετήσια βάση (χρήστες ουσιών και οι οικογένειές τους). Ο ΟΚΑΝΑ, με 54 Μονάδες Ολοκληρωμένης Θεραπείας, έχει 8.500 θεραπευομένους. Τα αιτήματα θεραπείας αυξάνονται και πολλές περιοχές της χώρας ζητούν τη δημιουργία νέων μονάδων του ΚΕΘΕΑ για την αντιμετώπιση εξαρτήσεων στα ναρκωτικά, στον τζόγο, στο Διαδίκτυο, στο αλκοόλ, αλλά και για ψυχολογική υποστήριξη.
Η επιχορήγηση προς το ΚΕΘΕΑ έχει μειωθεί κατά 25% από την έναρξη της κρίσης, και έχουν χαθεί 80 θέσεις εργαζομένων· αλλά ενώ η επιχορήγηση του υπουργείου Υγείας για το 2015 είχε οριστεί σε 18,5 εκατ. ευρώ, τώρα μειώνεται σε 16 εκατ. ευρώ. Αυτό θα έχει επιπτώσεις στη λειτουργία του οργανισμού. Να το πούμε αλλιώς – οι εργαζόμενοι που έως τώρα κάνουν θαύματα για να ανταποκριθούν σε αυτούς που τους έχουν ανάγκη ίσως δεν αντέξουν. Ποιος θα αναλάβει την ευθύνη εάν η μεγάλη μάχη χαθεί;