Κομματικές σκοπιμότητες, κόπωση, άγονος ανταγωνισμός με την αντιπολίτευση -κυρίως με τον ΣΥΡΙΖΑ- ωθούν την κυβέρνηση στη διαμόρφωση μίας πολιτικής «απεξαρτήσεως» από την τρόικα, προκείμενου να καταδειχθεί -στο εσωτερικό βεβαίως- ότι η Ελλάς διεσώθη, ότι ο αυστηρός έλεγχος είναι περιττός και ότι το κυβερνών σχήμα εξ ιδίας πρωτοβουλίας θα εφαρμόσει τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές. Πριν από κάθε καταστροφή, οι αυταπάτες προσλαμβάνουν πελώριες διαστάσεις. Ελπίζουμε ότι δεν πρόκειται περί αυτού – αλλά απλώς ελπίζουμε.
Πριν από λίγους μήνες, στις 4 Μαΐου, ημέρα Κυριακή, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός κ. Πέδρο Πάσος Κοέλιο εξήγγειλε θριαμβικά την έξοδο της χώρας του από Μνημόνιο. Τρεις εγκυρότατοι οργανισμοί υψίστου διεθνούς κύρους -η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο- είχαν αποφανθεί ότι «η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της Πορτογαλίας είχε σημαντικά ενισχυθεί», και είχαν διατυπώσει έκθεση θετική για τη σημειωθείσα πρόοδο στη χώρα.
Σήμερα αποδεικνύεται ότι θα απαιτηθούν περίπου πέντε δισ. ευρώ για να καλυφθεί το κενό των «κόκκινων» δανείων της Banco Espirito Santo. Ο έλεγχος των εγκυροτάτων οργανισμών υψίστου διεθνούς κύρους υπήρξε πλημμελής. Ισως ενόψει των ευρωεκλογών που θα πραγματοποιούνταν σε έναν μήνα πολιτικοί λόγοι επέβαλλαν να καταδειχθεί η ορθότητα της δημοσιονομικής πολιτικής που επέβαλε το Βερολίνο. Η Πορτογαλία ενδέχεται να επιστρέψει στο Μνημόνιο. Το βέβαιο είναι ότι το stress test των ελληνικών τραπεζών θα είναι αυστηρότατο και η «ρευστότητα» δεν θα επανέλθει σύντομα στην αγορά.
Σε μία άλλη χώρα του νότου, στην Ιταλία, η όπερα μπούφα συνεχίζεται με πρωταγωνιστή όχι τον καβαλιέρε Σίλβιο Μπερλουσκόνι αλλά τον διάδοχό του στην πρωθυπουργία κ. Ματέο Ρέντσι, τον υποσχόμενο διαρκώς σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, αλλά αντί η οικονομία να ανακάμπτει, όπως ανέμεναν οι θαυμαστές του, βυθίστηκε για τρίτη φορά σε ύφεση την τελευταία πενταετία.
Ο Νότος νοσεί και η Ελλάς έτι περισσότερο. Ο χαοτικός τρόπος με τον οποίο η κυβέρνηση διαχειρίστηκε το θέμα της φορολογίας των ακινήτων καταδεικνύει ανικανότητα και μεσογειακό ερασιτεχνισμό. Οι ηγέτες μας δεν έχουν αλλάξει, υποδύονται ρόλους που ουδέποτε αφομοίωσαν, σε μία θεατρική σκηνή του παραλόγου.
Διεθνείς σχολιαστές επισημαίνουν ότι η χαλάρωση των ελέγχου θα έχει αρνητικότατες συνέπειες. Οι προειδοποιήσεις αγνοούνται. Το θέμα είναι να αφοπλιστεί από επιχειρήματα ο ΣΥΡΙΖΑ και για να επιτευχθεί αυτό διαγκωνίζεται η κυβέρνηση με όλα τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως σε «αντιμνημονιακή» ρητορεία.
Επί τέσσερα χρόνια, διαδοχικές κυβερνήσεις ανέλαβαν την υποχρέωση να εξαρθρώσουν τις δομές της ελληνικής οικονομίας, ως υφίσταντο. Το έπραξαν μερικώς, καταβάλλοντας τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να διασώσουν το ανώτατο κατεστημένο της μεταπολιτεύσεως – τόσο σαθρό όσο και οι άλλες όψεις της ελληνικής οικονομικής πραγματικότητος. Εξυπηρετούν πελατειακές σχέσεις -στο ανώτατο επίπεδο και όχι των «μαζών»- με το ίδιο πάθος όσο στο παρελθόν. Και επειδή αποξενώνονται από την κοινωνία γενικώς, καλλιεργούν κλίμα εκλογών, ελπίζοντας σε μία νίκη διά της δημιουργίας εικονικής πραγματικότητος. Οι άλλοι γύρω διαπορούν διαπιστώνοντας τον ακατάλυτο δεσμό ανάμεσα στους Ελληνες και στο παράλογο.