Εχουν περάσει τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια από την πανηγυρική μου είσοδο σε πανεπιστημιακή σχολή! Ομως λιμνάζω -θέλω να πω, ανήκω στην κατηγορία εκείνων των φοιτητών που συνηθίσαμε να αποκαλούμε «αιωνίους» και προσφάτως (στο πιο πολιτικώς ορθό) «λιμνάζοντες»!
Πάει να πει ότι ποτέ δεν πήρα πτυχίο και, αν θυμάμαι καλά, από τότε χρωστάω μαθήματα και του Α΄ έτους (τότε, όπως θα θυμούνται αρκετοί, είχαμε έτη και πανεπιστημιακές έδρες)…
Τα χρόνια πέρασαν, οι επιλογές μου το ίδιο, κι έτσι τα Οικονομικά και τα Λογιστικά, που το τότε σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων με έβαλε να μάθω για τα καλά, εμένα, μία απόφοιτη κλασικού λυκείου, που στα Μαθηματικά είχα κάτω από τη βάση ενίοτε, έπαψαν εντελώς να με ενδιαφέρουν. Βλέπετε, ούτε και τότε υπήρχε επαγγελματικός προσανατολισμός. Ετσι, το μόνο που απέμεινε από εκείνη την «επιτυχία» μου ήταν η ικανοποίηση της οικογενείας και του περίγυρου και νομίζω κάποια συγχαρητήρια τηλεγραφήματα μακρινών θείων που προσφάτως, σε μια μετακόμιση, ανακάλυψα σε κάποιο συρτάρι.
Φτάνουν, διαβάζω, τον αριθμό των 180.000 φοιτητών οι «αιώνιοι», νυν «λιμνάζοντες». Πολλοί από αυτούς άλλαξαν ήδη σχολές. Κάποιοι ίσως άλλαξαν χώρα. Πάντως, όσοι τότε σταμάτησαν τις σπουδές τους για λόγους ανωτέρας βίας και χρειάστηκαν το πτυχίο τους αργότερα (για πολλούς και διαφορετικούς λόγους) το έχουν ήδη πάρει.
Ομολογώ ότι, επειδή όντως τουλάχιστον δύο φορές ώς σήμερα τα τελευταία χρόνια μόνο, έχει ανακοινωθεί ότι πρόκειται να ξεμπλοκάρουν τα πανεπιστήμια από τους «αιωνίους», απόρησα όταν ξανατέθηκε το ίδιο θέμα. Μα δεν είχε γίνει αυτό; Να, όμως, που και τώρα (και πάντα!) υπάρχουν φωνές που καλούν την κυβέρνηση να δώσει «περιθώρια» σε όσους «αποδεδειγμένα προσπαθούν να τελειώσουν τις σπουδές τους». Και βεβαίως «ο ρους των γεγονότων» θέλει ερωτήσεις βουλευτών, απαντήσεις υπουργών, ανακοινώσεις συνδικαλιστικών φορέων κ.λπ., κ.λπ.
Ναι, σίγουρα οι 180.000 φοιτητές δεν μπήκαν όλοι πριν από 33 χρόνια στα πανεπιστήμια της χώρας. Συνέχισαν να εισάγονται και να διακόπτουν, για διάφορους λόγους, τις σπουδές τους όλα αυτά τα χρόνια. Και κάποιοι, πάντα συνέβαινε αυτό, κάποια στιγμή αποφάσισαν να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο.
Τέλος πάντων, για μία φορά ας υπάρξει ένας νόμος που να ισχύσει, που να μην έχει παλινδρομήσεις, που να μην υποκύπτει σε πιέσεις. Ενας νόμος που να «σκεφτεί» από μόνος του και να διασφαλίσει τις περιπτώσεις εκείνων των ανθρώπων που αποφάσισαν να γίνουν, πολύ αργότερα από την «ώρα» τους, μαθηματικοί, αρχιτέκτονες, λογιστές, κοινωνικοί επιστήμονες. Εστω και για τη χαρά της γνώσης.
Υπάρχουν τρόποι να δηλωθούν οι πραγματικές προθέσεις, υπάρχουν τρόποι να μην μπουκώνουν τα μητρώα των πανεπιστημιακών σχολών με ανύπαρκτους φοιτητές. Υπάρχει τρόπος να τελειώσουμε με ένα ακόμη ελληνικό έθιμο της μεταπολίτευσης.