Ησύχασε ο νους μας επ’ ολίγον. Η παντελής –εκτός δύο εξαιρέσεων– απουσία υπουργών και αρχηγών κομμάτων από τους εορτασμούς του Δεκαπενταύγουστου μας απήλλαξε από την κακοφωνία πολιτικών δηλώσεων κενών περιεχομένου. Είχαμε ως εκ τούτου χρόνο οι πολίτες για να ασχοληθούμε με τα ίδια – για άλλους οδυνηρά και άλλους ευχάριστα ή εν πάση περιπτώσει ως αρμόζουν σε περιόδους διακοπών. Αλλά η ζωή θα επανεύρει τον ρυθμό της. Και θα επανέλθουν στη σκηνή οι πρωταγωνιστές του δημοσίου βίου – άλλοι ευαγγελιζόμενοι για πολλοστή φορά ευημερία και ανάκαμψη και άλλοι προοιωνιζόμενοι όλεθρο και εξαθλίωση. Πάντα σκιαμαχούντες μεταξύ τους, πάντα διά την σωτηρία ημών των πολιτών και της πατρίδος φυσικά.
Θα επανέλθει και ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Αντώνης Σαμαράς –που εταλαιπωρήθη στη διάρκεια των ολιγοήμερων διακοπών του– και ίσως πλέον έχει αντιληφθεί ότι το ήμισυ κινητικότητος και προσπαθείας υπεραρκεί για να επιτύχει πολλαπλάσια αποτελέσματα η κυβέρνησή του από αυτά που καταγράφει. Καθαρός νους και σύστημα απαιτείται για να αποφευχθούν τραγέλαφοι, όπως η φορολόγηση των ακινήτων. Αρκετά με την ένταση, τον πανικό, την εκλογολογία, την άγονη προσπάθεια να εμπεδωθεί στην κοινωνία ο νέος διχασμός, από τον οποίο ουδείς θα ωφεληθεί. Ρόλος της κυβερνήσεως δεν είναι να αντιπολιτεύεται την αξιωματική αντιπολίτευση – ιδίως όταν πρόκειται για κόμμα τόσο αβαθές πολιτικά όσο ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας μετέρχεται από την πλευρά του όλα τα τεχνάσματα, όπως η πρόσφατη επίσκεψή του στο Αγιον Ορος. Προφανώς δεν αντελήφθη ότι οι ψηφοφόροι συνέρρευσαν στο κόμμα του –η τάση αυτή, βεβαίως, έχει ατονήσει μάλλον τους τελευταίους μήνες– όχι αποκλειστικώς από την επιβληθείσα πολιτική οδυνηρής λιτότητος.
Οι διαρκείς διαψεύσεις των ψευδαισθήσεων που περισσότερο από μία τετραετία καλλιεργούν διαδοχικές κυβερνήσεις υπονόμευσαν το πολιτικό σύστημα ως υφίστατο έως τον Μάιο του 2010. Διαφορετικά δεν εξηγείται το γεγονός ότι υπάρχουν πολλές χώρες –κυρίως στον Νότο– στη δίνη της οικονομικής κρίσεως, αλλά σε καμία από αυτές δεν σημειώθηκε αλλοίωση του πολιτικού συστήματος.
Μόνον στην Ελλάδα προέκυψε κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, και της ακραίας Δεξιάς, η Χρυσή Αυγή, σε μία περίοδο που ηγείτο της συντηρητικής παρατάξεως πολιτικός «εθνικιστής» και «δεξιάς» κοπής. Αλλά το θέμα της ελληνικής Δεξιάς είναι περιπλοκότερο.
Η αποτυχία της ελληνικής ελίτ σημάδευσε την πορεία της χώρας από την εποχή της εντάξεώς της στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην Ευρωζώνη. Στη διάρκεια της κρίσεως, το πολιτικό σύστημα αυτοϋπονομεύθηκε, διότι ενήργησε με απίστευτο ερασιτεχνισμό και προχειρότητα, διότι συνέτριψε τη μεσαία τάξη για να διασώσει μία ιθύνουσα κοινωνική ομάδα, που ανεδείχθη κυρίως στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως.
Με την έλευση του φθινοπώρου ελπίζουμε ότι θα λείψουν οι τακτικισμοί, ο μικροκομματισμός και ότι θα κατισχύσει η κοινή λογική. Προφανώς ματαιοπονούμε.