Οι διαπραγματεύσεις στο Κυπριακό είχαν έρθει σε αδιέξοδο πριν από τις τουρκικές προεδρικές εκλογές. Οι διαφορές ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή και την τουρκοκυπριακή προσέγγιση παραμένουν αγεφύρωτες. Η ελπίδα της Λευκωσίας ήταν ότι μετά τις εκλογές ο Ερντογάν θα υποχρέωνε τον Ερογλου να μετακινηθεί σε πιο ρεαλιστικές θέσεις, π.χ. στο θέμα της επιστροφής της Αμμοχώστου, διευκολύνοντας έτσι την επίτευξη λύσης. Αν οι ελπίδες είναι βάσιμες, θα φανεί. Οι οιωνοί πάντως δεν είναι οι καλύτεροι.
Οι Τούρκοι συνάδελφοι έχουν επινοήσει έναν νέο όρο για το καθεστώς Ερντογάν. Το χαρακτηρίζουν authoritarian islamic majoritarianism, που θα μπορούσε να μεταφράσει κανείς ως «αυταρχικός ισλαμικός πλειοψηφισμός». Το τρίτο συστατικό είναι κρίσιμο, η πεμπτουσία της πολιτικής πρακτικής του Ερντογάν είναι να δημιουργεί πλειοψηφίες ή, ακριβέστερα, να συσπειρώνει μια συγκεκριμένη πλειοψηφία του τουρκικού λαού, δηλαδή τους συντηρητικούς μουσουλμάνους. Αυτοί τον εξέλεξαν τρεις φορές πρωθυπουργό και τον ανέδειξαν ως πρώτο εκλεγμένο πρόεδρο. Ο Ερντογάν θα συνεχίσει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να διατηρήσει την εύνοιά τους και, όπως έχει αποδείξει πολλές φορές στο παρελθόν, δεν διστάζει να διχάσει τη χώρα για να το πετύχει.
Στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, οι απόψεις αυτής της πλειοψηφίας είναι μάλλον συγκεχυμένες, δεν απέχουν ωστόσο από το τουρκικό mainstream σε ό,τι αφορά το Κυπριακό. Βεβαίως, και οι Τούρκοι συνάδελφοι έχουν παρατηρήσει ότι το Κυπριακό δεν πουλάει. Ολοι γνωρίζουν ωστόσο ότι αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτε: και στις δύο χώρες θα ανάψουν τα πνεύματα, μόλις έρθει ένα σχέδιο λύσης στο τραπέζι.
Στην Αθήνα και στη Λευκωσία υπάρχει η προσδοκία ότι το θέμα του αερίου θα αποτελέσει ένα πρόσθετο κίνητρο για τον Ερντογάν, ώστε να συνεργαστεί για την επίτευξη λύσης. Πράγματι, το τουρκικό ενδιαφέρον για τους υδρογονάνθρακες της Ανατολικής Μεσογείου είναι μεγάλο. Η Τουρκία είναι ταυτόχρονα κόμβος και μεγάλος εισαγωγέας ενέργειας, το επιχειρηματικό ενδιαφέρον είναι δεδομένο και, όταν συνομιλεί κανείς με Τούρκους αξιωματούχους για το Κυπριακό, το φυσικό αέριο είναι σε πρώτο πλάνο. Αλλά…
Αν η Κύπρος είναι σημαντική σε σχέση με τους υδρογονάνθρακες, ακόμη σημαντικότερο είναι το Ισραήλ. Ο Ερντογάν όμως δεν δίστασε να τινάξει στον αέρα μια μακροχρόνια συμμαχική σχέση για να ικανοποιήσει την πλειοψηφία του, και για τον ίδιο λόγο εμποδίζει την αποκατάσταση των διμερών σχέσεων τους τελευταίους μήνες. Η ρεαλιστική προσδοκία λοιπόν είναι ότι θα συναινέσει σε «παραχωρήσεις» στο Κυπριακό μόνο στον βαθμό που δεν ενοχλούν την βάση ισχύος του. Να μην ξεχνάμε ότι το επόμενο σχέδιό του είναι να αλλάξει το σύνταγμα και να ανακτήσει και τυπικά τις εξουσίες που θα ασκεί πλέον μέσω τρίτων.