Αναβολικά, η «ντρόγκα» της σωματικής υπεροχής σε ένα περιβάλλον παράνομων δοσοληψιών, και αυτοδικία. Αυτοί μοιάζουν να είναι οι άξονες του διπλού φονικού στην Καλαμάτα. Οι δύο 19χρονοι δράστες, σχεδόν παιδιά σε σώματα «χτισμένα» στο γυμναστήριο, εξολόθρευσαν τα λίγο μεγαλύτερά τους σωματώδη θύματα με ριπές σχεδόν εξ επαφής. Αγρια εκδικητική μανία, φαινομενικά δι’ ασήμαντον αφορμήν. Για 800 ευρώ… Καθώς φαίνεται, όμως, για τους δύο 19χρονους η αθέτηση συμφωνίας, η υποτίμηση των δυνάμεών τους, της υπόστασής τους σε έναν κοινό ανταγωνιστικό χώρο δεν έχουν τιμή, είναι εγκλήματα που τιμωρούνται με θάνατο… Μια ανατριχιαστική κουλτούρα λατρείας του σώματος, τσαμπουκά, αγριότητας, σε μια κοινωνία που υποδόρια αποδέχεται την ιδιωτική κατασταλτική βία. Ο 75χρονος πατέρας που σκότωσε τον 39χρονο γιο του επειδή συμπεριφερόταν βάναυσα και απειλούσε τα ανίψια του (η οικογένεια βοήθησε στην αποκατάσταση του τόπου του εγκλήματος και στην απομάκρυνση του πτώματος), ο 71χρονος στη Ζάκυνθο που έλυσε τις διαφορές με τον αδελφό του δολοφονώντας τον, ο αγρότης, παλαιότερα, που σκότωσε τους κυνηγούς επειδή πάτησαν το τριφύλλι του, είναι διαφορετικά εγκλήματα, με διαφορετικά κίνητρα αλλά κοινό στοιχείο την αυτοδικία.
Αυτή η λανθάνουσα νοοτροπία του προσωπικού ξεκαθαρίσματος, που ενδημεί μέσα σε αρκετούς καλόδεκτη (ενδεχομένως κατάλοιπο του προπολιτισμικού σταδίου, όταν ο άνθρωπος καλούνταν να επιβιώσει με κάθε τρόπο), είναι ίσως εκείνο που πυροδοτεί σε ορισμένα άτομα τη φλόγα της εκδίκησης, που τα ωθεί να αναζητήσουν τη λύτρωση στη φωτιά και στο αίμα. Για να αντέξουν την κακομεταχείριση, την ταπείνωση, την απάτη, την κλοπή, θα πρέπει να ασκήσουν βία. Ως φαίνεται, αυτή η βία κάνει τον πόνο τους υποφερτό, απομακρύνει από το στήθος τους τη μυλόπετρα της οργής, επουλώνει το τραύμα. Η εκδίκηση επικαλείται ως κίνητρο την απόδοση δικαιοσύνης, για να καταλήξει σ’ αυτό που αποστρέφεται, τη βία. Η βία μολύνει όσους αγγίζει. Η εκδίκηση είναι μια βαθύτατα ατομικιστική επιλογή που ουδεμία σχέση έχει με την απονομή δικαιοσύνης.(Κανένας δεν είναι αρμόδιος να δικάζει και να καταδικάζει, μόνο η Δικαιοσύνη είναι.) Ο κύκλος της βίας και της εκδίκησης είναι πάντα κλειστός και φαύλος. Οφθαλμός αντί οφθαλμού. Το σημείο μηδέν του πολιτισμού.
Πρόλαβε το δηλητήριο και τρύπωσε σε τρυφερά μυαλά, άγουρα χρόνια. Σχεδόν παιδιά οι δράστες. Κι εμείς άπραγοι να φρικιούμε και να κινδυνολογούμε για τα απαράδεκτα τέλματα όπου οι νέοι χαλούν τη ζωή τους, για κοινωνικές καταστάσεις όπου οι υπερβάσεις των ορίων έρχονται ως φυσική συνέπεια, για απουσία ελέγχου, πρόνοιας, αλληλοσεβασμού, ίσων ευκαιριών, καθαρών συναλλαγών. Ομως ποιος θα τοποθετήσει τι στον αντίποδα της βαρβαρότητας; Ποιος θα παγώσει τις θερμές εστίες; Ποιος θα αναδείξει ένα νόημα άλλο από το σώμα – «εξολοθρευτή» και το εύκολο χρήμα; Η κριτική δεν γεννά αξίες. Χρειάζεται σχέδιο, στόχευση, χρειάζονται δάσκαλοι, ψύχραιμες φωνές, ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα που θα ενισχύσει ό,τι υπαινίσσεται υγιές κίνητρο, ασφάλεια και διάρκεια.