Εκβιάζοντας πρόωρες εκλογές, μέσω της προεδρικής εκλογής, ύστερα από ένα εξάμηνο, ο ΣΥΡΙΖΑ αγνοεί ένα σημαντικότατο στοιχείο. Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις, η πλειονότητα των πολιτών (περίπου 6 στους 10) δεν επιθυμεί πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Μάλιστα, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαπράττει το ίδιο λάθος συστηματικά, κατά την τελευταία διετία, που έχει αξιώσει ή «προβλέψει», ανεπιτυχώς, εκλογές. Με τελευταία περίπτωση τις προ τετραμήνου διπλές εκλογές για την Ευρωβουλή και την Αυτοδιοίκηση. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλε το σύνθημα «ψηφίζουμε για να αλλάξουμε τη ζωή μας», ενώ η Ν.Δ. αντέτεινε το «σταθερά βήματα μπροστά». Στις τότε προεκλογικές δημοσκοπήσεις καταγράφηκε για μία ακόμη φορά ότι το 61% των πολιτών δεν συμμεριζόταν τη σύνδεση των διπλών εκλογών με τις εθνικές. Πέραν αυτού, διαπιστώθηκε ότι το 58% των ερωτηθέντων πίστευε ότι το επόμενο διάστημα θα ήταν θετικό για τη χώρα και μόνον το 34% συμμεριζόταν τις ζοφερές προβλέψεις του κ. Τσίπρα. Ετσι, η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ κάθε άλλο παρά ήταν η αναμενόμενη από τον ίδιο. Ταυτόχρονα, το αποτέλεσμα κατέγραψε μια πρώτη τάση ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ, σημαντική μείωση των ΑΝΕΛ που υιοθετούν την εκλογική σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ και δραματική συρρίκνωση της επαμφοτερίζουσας ΔΗΜΑΡ. Λογικώς, όλα τούτα συνδέονται άμεσα με την απαρέσκεια της πλειονότητας των ψηφοφόρων για πρόωρες εκλογές.
Η επανατοποθέτηση από τον ΣΥΡΙΖΑ του ίδιου στόχου, με μοχλό την προεδρική εκλογή, έχει ουσιώδη διαφορά έναντι της απόπειράς του στις διπλές εκλογές. Και η διαφορά αυτή κάθε άλλο παρά φαίνεται να ευνοεί την Κουμουνδούρου. Διότι τη φορά αυτή ο κ. Τσίπρας δεν προσβλέπει σε λαϊκή ετυμηγορία, αλλά στηρίζεται στη βούληση μιας μερίδας βουλευτών εκτός του κόμματός του. Λογικό είναι, λοιπόν, η τυχόν επιτυχία του στόχου του να επιτείνει την αντίθεση της «αντιεκλογικής» πλειονότητας των πολιτών στις αμέσως μετά προκαλούμενες εκλογές. Επιπλέον, πέραν της παραπάνω αντίθεσης από το εκλογικό σώμα, θα «συνεκτιμηθεί» και το γεγονός ότι οι εκλογές προκαλούνται τεχνικά, με την αντιθεσμική κατάχρηση ενός κομματικού «δικαιώματος» κατά την εκλογή Προέδρου. Στο «δικαίωμα» αυτό που αποβλέπει στη συγκέντρωση 121 ψήφων, με τους 72 βουλευτές του κ. Τσίπρα καλούνται να συμπράξουν οι βουλευτές της ΔΗΜΑΡ, των ΑΝΕΛ, του ΚΚΕ και οι 22 ανεξάρτητοι, ενώ, κατά δήλωση ΣΥΡΙΖΑ, οι ψήφοι της Χ.Α. δεν θα συνυπολογιστούν. Ηδη στη ΔΗΜΑΡ και στους ΑΝΕΛ, που βρίσκονται σε πτώση, άρχισε να εκδηλώνεται το αίσθημα αυτοσυντήρησης των βουλευτών, με την –το δυνατόν– επιμήκυνση της θητείας τους. Μεταξύ των 22 ανεξαρτήτων επικρατεί το ίδιο αίσθημα, με επιπλέον την αγωνία για τη «διαπραγμάτευση» και ανεύρεση εκλογικής στέγης ενόψει των επόμενων εκλογών. Εκτός, λοιπόν, της λαϊκής απαρέσκειας για πρόωρες εκλογές, όλα τα παραπάνω καθιστούν δυσχερέστατο τον στόχο του ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκέντρωση 121 ψήφων.
Εύλογα, συνεπώς, τίθεται το ερώτημα γιατί ο κ. Τσίπρας επιμένει σ’ ένα επαναλαμβανόμενο σφάλμα. Η μόνη εκδοχή είναι ότι προβλέπει ότι ο χρόνος δεν ευνοεί, αλλά αντίθετα αποδυναμώνει το ενδεχόμενο να κυβερνήσει. Δεν επείγεται για να σώσει τη χώρα, αλλά για να… αποσοβήσει τυχόν σωτηρία της από τους αντιπάλους του. Ετσι αγνοεί όλους εμάς που αγωνιούμε όχι για το ποιος, αλλά για το πώς θα σωθούμε…