Πρόκειται για την πιο πολυσυζητημένη φιλανθρωπική καμπάνια του καλοκαιριού. Η «πρόκληση σε παγωμένο μπουγέλο», ένα «παιχνίδι» – πυραμίδα για «καλό σκοπό», κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των κοινωνικών δικτύων, σημειώνει αναπάντεχη επιτυχία. Ενας επώνυμος βιντεοσκοπείται να ρίχνει πάνω του έναν κουβά παγωμένο νερό και προκαλεί τρεις ακόμη γνωστούς του να κάνουν το ίδιο, διαφορετικά να δωρίσουν 100 δολάρια στο Ιδρυμα για την Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (συνήθως κάνουν και τα δύο). Στη συνέχεια αναρτά το βίντεο στο Διαδίκτυο. Η ιδέα προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα και να βρεθεί θεραπεία για τη νόσο, ήταν του 27χρονου Αμερικανού Κόρεϊ Γκρίφιν (έχασε τη ζωή του πριν από μία εβδομάδα σε κατάδυση στη Μασαχουσέτη), όταν ο φίλος του, Πιτ Φρέιτς, διαγνώστηκε με Αμυοτροφική Πλάγια Σκλήρυνση. Χιλιάδες βίντεο ξένων διασημοτήτων (Μαρκ Ζούκερμπεργκ, Μπιλ Γκέιτς, Τζάστιν Μπίμπερ, Τζένιφερ Λόπεζ, Lady Gaga, Κριστιάνο Ρονάλντο, Στίβεν Σπίλμπεργκ, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Μπιγιονσέ κ.ά.) αλλά και Ελλήνων κατέκλυσαν το Διαδίκτυο, ενώ μέχρι στιγμής έχουν συγκεντρωθεί περισσότερα από 40 εκατ. δολάρια. Μάλλον, περισσότερο για την πλάκα της ξεκαρδιστικής διαδικασίας, παρά από ανθρωπισμό.
Δεν είναι ότι έχουν αμβλυνθεί τα φιλανθρωπικά μας αισθήματα και χρειάζεται ένα πολύ ισχυρό «αγκίστρι» -το παγωμένο μπουγέλο αποδείχθηκε ισχυρότατο- προκειμένου να αφυπνιστεί το ενδιαφέρον και να ανοίξει το πορτοφόλι. Είναι ότι μαθαίνουμε να επιβιώνουμε αναλλοίωτοι από την αλλότρια συμφορά απομονώνοντάς την μακριά μας. Θα πει κάποιος, πώς αλλιώς θα μπορούσαμε να αντέξουμε την ταυτόχρονη κατανόηση του οικουμενικού πόνου; Είναι τόση η φτώχεια, η ανάγκη, η αρρώστια δίπλα και μακριά μας, που θα χρειαζόταν κάποιος απροσμέτρητη αντοχή για να νιώσει και να σβήσει, όσο μπορεί, τις αναρίθμητες οδύνες. Αντλούμε τη σθεναρότητά μας από όσα ξεχνάμε και από την αδυναμία μας να συλλάβουμε το πλήθος των ταυτόχρονων κακών πεπρωμένων. Το θέμα είναι ότι δεν είναι για όλους μας ίδιο το όριο της αντοχής. Ποικίλλει εξαιρετικά (ευτυχώς) ο χώρος που σχηματίζει του καθενός η καρδιά. Κάποιος μπορεί να σηκώσει λίγα, άλλος πολλά και αρκετοί τίποτα. Για πολλούς ο πόνος των άλλων μοιάζει να εξηγείται ή να είναι αναπότρεπτος και εν τέλει άσχετος μ’ αυτούς. Κάθε λύπη, εκτός από τη δική τους, είναι εγκλωβισμένη σε ένα άλλο σύμπαν.
Παρά ταύτα, η φιλανθρωπία αναπτύσσεται ραγδαία. Σίγουρα συμβαδίζει με την εγκατάλειψη της ιδέας ότι η αναδιανομή του πλούτου ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής. Και διαθέτει δύο πόλους. Τη χορηγία και τον εθελοντισμό. Οι ιδιώτες -ή οι εταιρείες- που δωρίζουν χρήματα μαζί με τους πολίτες που διαθέτουν ελεύθερο χρόνο και προσφέρουν αφιλοκερδώς εργασία αποτελούν τον τρίτο πυλώνα της οικονομίας, παρέχοντας αγαθά και υπηρεσίες που αδυνατεί να προσφέρει το κράτος.
Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις δεν αρκεί από μόνη της η απλή περιγραφή του προβλήματος, χρειάζεται ένα τέχνασμα, διαφημιστικό, έξω και μακριά από την οδύνη, κάτι που να κινητοποιεί τη ματαιοδοξία μας, την ανάγκη για προβολή, που να κάνει την πράξη διασκεδαστικώς ηρωική, κολακευτική, ώστε να επιτευχθεί ο φιλανθρωπικός σκοπός. Εκούσια ψυχρολουσία, λοιπόν, παγωμένο μπουγέλο. Το νερό είναι άλλωστε αγαθοποιό. Ολα διορθώνονται με την υγρότητα, ακόμη και η ρηχότητα.