Η προωθούμενη «σύμπραξη» της Νέας Δημοκρατίας με τον ΛΑΟΣ –εάν τελικώς πραγματοποιηθεί– θα επιλύσει επιτέλους το πολιτικό πρόβλημα της χώρας. Θα οδηγήσει αυτομάτως στην αναβάθμιση του πολιτικού διαλόγου. Θα επανασυσπειρώσει ασφαλώς τη Δεξιά. Νέος άνεμος θα πνεύσει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Η αστική τάξη θα βρει επιτέλους τη διέξοδο που αναζητεί ματαίως στους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς – εντός Κοινοβουλίου. Εχει όντως η Κεντροδεξιά ανάγκη από την παρουσία πολιτικών «κονφερασιέ». Ουδέποτε η αντίληψη των ηγετών μας υπήρξε τόσο απαξιωτική και ταπεινή για το επίπεδο των πολιτών που εκπροσωπούν.
Το αξιοσημείωτο και όντως μοναδικό στην παρούσα συγκυρία είναι ότι, καθώς η Ελλάς ακολουθεί πορεία ουσιαστικής προσαρμογής στα ευρωπαϊκώς ισχύοντα και τοπικώς επιβαλλόμενα, η πολιτική σκηνή διολισθαίνει σε καταστάσεις «λούμπεν». Η πορεία «εξευρωπαϊσμού» της οικονομίας και της κοινωνίας οδηγεί στον εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής.
Η οικονομική ανέχεια έχει ως συνέπεια –παντού και πάντα– την εξαχρείωση των πολιτών. Το ασκούν την εξουσία πολιτικό σύστημα αισθάνεται με τρόπο οδυνηρό τη διαρροή των ψηφοφόρων. Κατά συνέπεια, υποκύπτει στον πειρασμό να προσελκύσει περιθωριακά στοιχεία. Είναι φθηνές απομιμήσεις προτύπων του παρελθόντος, οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής σκηνής.
Αλλά, κατά κανόνα, οι οικονομικώς και κοινωνικώς εκπεσόντες πολίτες θα αναζητήσουν το «αυθεντικό» και θα το βρουν –έτσι τουλάχιστον νομίζουν– σε άλλους πολιτικούς σχηματισμούς –στα δεξιά ή στα αριστερά. Αυτό συμβαίνει την τελευταία τετραετία.
Η λύση ασφαλώς θα ήταν ο ουσιαστικός μετασχηματισμός της ρητορείας και ενεργείας των κομμάτων που αποφάσισαν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα του ριζοσπαστικού εκσυγχρονισμού της χώρας. Αλλά οι ηγεσίες τους αποτελούν ενσάρκωση του παρελθόντος. Μάταιος ο αγώνας και η προσπάθειά τους. Ο ρόλος τους –ιστορικά– είναι να παραδώσουν την εξουσία στον αντίπαλο.
Εκπλήσσεται κανείς με πόσο πάθος ο κυβερνητικός συνασπισμός μάχεται για τα συμφέροντα του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα του οποίου ηγείται ο κ. Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικά και κοινωνικά αβαθές. Δεν έχει την παραμικρά σχέση με το ΠΑΣΟΚ που είχε συγκροτήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Στερείται ζωτικής ορμής κοινωνικών δυνάμεων που είχαν συσπειρωθεί γύρω από το αρχέγονο ΠΑΣΟΚ, με αίτημα τόσο δυναμικό να κατακτήσουν την εξουσία, ώστε αποτέλεσαν ακατανίκητο πόλο έλξεως για το πλήθος.
Εχοντας συνειδητοποιήσει το απαθές των ψηφοφόρων του, την έλλειψη δυναμικής του κόμματός του, ο κ. Τσίπρας με μικρά «πραξικοπήματα» προσπαθεί να διευρύνει τη βάση των οπαδών του, προκαλώντας τις περίφημες «συνιστώσες» – άλλοτε εισάγοντας την «πατριωτική» διάσταση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, άλλοτε με δημαγωγικά ανοίγματα προς την Ορθοδοξία. Είναι μία κακέκτυπη απόπειρα να δημιουργηθεί εντύπωση «πολυσυλλεκτικότητος».
Συσπείρωση σε αυτήν τη χαλαρότητα του ΣΥΡΙΖΑ προσδίδει η «πολεμική» της κυβερνήσεως εναντίον του κ. Τσίπρα. Τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού ανέδειξαν έναν ιδιόμορφο και χαλαρό κομματικό σχηματισμό σε ρυθμιστικό παράγοντα της πολιτικής ζωής της χώρας. Με λίγη προσπάθεια, η Ν.Δ. το ΠΑΣΟΚ –ενδεχομένως με τη συνδρομή του ΛΑΟΣ– θα αναδείξουν τον κ. Τσίπρα στην εξουσία, επιτελώντας τον ιστορικό τους ρόλο.