Καθώς πλησιάζουμε στην εκλογή του επόμενου Προέδρου της Δημοκρατίας παρακολουθούμε ένα ακόμη θέατρο του παραλόγου. Η μεν κυβέρνηση αναζητεί υποψήφιο, με κριτήριο όχι απαραίτητα την προσωπικότητα και τις ικανότητές του, αλλά πρωτίστως την προοπτική να ψηφισθεί από την απαραίτητη πλειοψηφία των 180 βουλευτών.
Η αξιωματική αντιπολίτευση γελοιοποιεί τον θεσμό, δηλώνοντας ευθέως ότι δεν θα ψηφίσει κανέναν και πως στόχος της είναι το αδιέξοδο και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. Στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ κινούνται και άλλα κόμματα της Βουλής, ενώ πολλοί βουλευτές θα ενεργήσουν με γνώμονα όχι το εθνικό, αλλά το προσωπικό τους συμφέρον και τη διασφάλιση της ολοκλήρωσης της τετραετούς θητείας τους.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε αυτό τον θεσμικό εκφυλισμό. Υπάρχει το πρόσφατο κάκιστο προηγούμενο του 2009, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου «απειλούσε» την τότε κυβέρνηση ότι δεν θα ψηφίσει κανέναν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, φθάνοντας μάλιστα στο σημείο να δηλώνει πως αν και ως αξιωματική αντιπολίτευση θα καταψήφιζε τον προερχόμενο από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ και στενό συνεργάτη του ιδρυτή του κινήματος, Κάρολο Παπούλια, αμέσως μετά τις εκλογές θα τον πρότεινε ως κυβέρνηση. Ο απόλυτος παραλογισμός ή μάλλον ο ορισμός της προσβολής σε αρχές και θεσμούς.
Ανάλογη προσέγγιση συναντά κανείς και στους απλούς πολίτες, οι οποίοι δεν αναρωτιούνται αν θα επιλεγεί ο καλύτερος για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα, αλλά εάν θα βρεθεί η πλειοψηφία. Το ζήτημα έχει υποβαθμισθεί από τα πρόσωπα στους αριθμούς. Δεν μας ενδιαφέρει τόσο ποιος θα είναι ο άνθρωπος που θα εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας, με όλη τη σημασία που έχει αυτό για την ενότητα του λαού στο εσωτερικό και την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό. Μας ενδιαφέρει, πρωτίστως, «αν θα βγαίνουν τα κουκιά».
Κάποιοι υπογραμμίζουν ότι μετά την αναθεώρηση του Συντάγματος το ’85, που περιόρισε δραστικά τις εξουσίες του Προέδρου, σε ό,τι αφορά την ουσία δεν έχει και τόση σημασία το πρόσωπο. Εν μέρει έχουν δίκιο. Δεν παύει, όμως, η ενωτική διάσταση της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, αλλά και το πρόσωπο που επιλέγεται, να έχουν τη δική τους ξεχωριστή συμβολική σημασία.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι η θεσμική διολίσθηση μπορεί να συνεχισθεί και μετά την αδυναμία εκλογής Προέδρου και τον εξαναγκασμό της χώρας σε πρόωρες εκλογές. Και αυτό διότι αν στη νέα Βουλή που θα προκύψει δεν έχουμε ένα κόμμα με απόλυτη πλειοψηφία 151 εδρών, κάτι που υπό τις παρούσες συνθήκες δεν θεωρείται απίθανο, τότε ο ανώτατος άρχων θα εκλεγεί με σχετική πλειοψηφία. Δηλαδή, ένα κόμμα που δεν κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση, ή ακόμη χειρότερα, τα κόμματα που έχασαν στις εκλογές, θα έχουν εκλέξει πρόεδρο.
Η πλήρης γελοιοποίηση των θεσμών και του πολιτικού συστήματος της χώρας.