Ελάχιστους μεταξύ υμών συγκινεί το γεγονός ότι διεθνώς υπάρχει θετική άποψη για τους φόρους επί της περιουσίας. Υπάρχουν δύο λόγοι, που κάνουν πολλούς, σε άλλα κράτη, να επικροτούν τον συγκεκριμένο φόρο. Ο πιο απλός είναι η συμμετοχή όποιων συσσωρεύουν μεγαλύτερο πλούτο στα κοινά βάρη. Γι’ αυτό, άλλωστε, ένας προοδευτικός φόρος επί των πλουσιοτέρων συμπολιτών έχει πάντοτε την εύνοια των απανταχού αριστερών.
Παντού πλην Ελλάδος. Οι δικοί μας «αριστεροί» δεν θέλουν τον συγκεκριμένο φόρο, επειδή όμως θέλουν να επιβάλουν τον δικό «τους» φόρο επί του πλούτου, υποθέτω ότι θα συμφωνούσαν στη μεταφορά της συγκεκριμένης φορολογίας στα χέρια της Αυτοδιοίκησης.
Στους δυτικούς καπιταλισμούς, το «όνειρο» των εργατικών νοικοκυριών είναι να τους προσφέρει η πολιτεία, κατά κανόνα μέσω του δήμου, κατοικία με προσιτό ενοίκιο, με χαμηλά τέλη και επιδοτούμενη θέρμανση. Στον «πραγματικό σοβιετικό σοσιαλισμό», ο παιδικός εφιάλτης αυτής της «Αριστεράς», το «όνειρο» ήταν λίγα τετραγωνικά κρατικής κατοικίας παραπάνω από τον γείτονα, αφού άλλωστε απαγορευόταν η ατομική ιδιοκτησία.
Εδώ, όμως, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει αυτούς που φορολογούν το «όνειρο» των νοικοκυριών: «να αποκτήσουν το δικό τους σπίτι και να σπιτώσουν, αν είναι δυνατόν, και τα παιδιά τους». Θετικό σημάδι, αφού ο σεβασμός του κ. Λαφαζάνη στην ατομική ιδιοκτησία θα κάνει ευκολότερη την αποδοχή της πρωθυπουργικής πρόθεσης. Πράγματι, πριν από λίγους μήνες ο πρωθυπουργός έριξε ως «καθαρά προσωπική του σκέψη» τη μεταφορά της φορολογίας ακινήτων στους δήμους. Η δυσανάλογη σώρευση δυσαρέσκειας που προκάλεσε αυτές τις ημέρες η επιδίωξη είσπραξης του ΕΝΦΙΑ ίσως τον σπρώξει να το σκεφτεί εναργέστερα.
Η αποκέντρωση του συγκεκριμένου φόρου είναι σημαντική επειδή «μπορεί να βοηθήσει και στην αποτελεσματική εφαρμογή του μέτρου, αλλά και στην οικονομική ενίσχυση των δήμων, οι οποίοι τώρα παρουσιάζουν ελλείμματα», όπως είπε ο ίδιος ο κ. Σαμαράς.
Η μεταφορά είναι σημαντική για τρεις, ακόμη, λόγους. Πρώτον, οι δημοτικοί φόροι είναι υποχρεωτικώς ανταποδοτικοί. Ενώ η κεντρική διοίκηση βάζει φόρους για να χρηματοδοτήσει ό,τι θεωρεί η Βουλή κοινωνικώς ή εθνικώς απαραίτητο, η Τοπική Αυτοδιοίκηση οφείλει να φορολογεί στο μέτρο των τοπικών μόνον αναγκών. Επιπλέον, ελέγχεται ευχερέστερα από τους κατοίκους, οι οποίοι μπορούν, επιλέγοντας τον δήμαρχο, να επιλέξουν και οικονομικό μοντέλο φοροδιαχείρισης, χωρίς να προσδιορίζονται από τις εθνικές επιλογές του εκλογικού σώματος ούτε να ζουν εις βάρος των υπολοίπων.
Δεύτερος λόγος είναι ότι ο υπολογισμός του φόρου μπορεί να γίνει κατά τρόπο ακριβέστερο. Αν ένας δήμος κοστολογεί ακριβότερα την ακίνητη περιουσία του, κάποια σοβαρή εξήγηση θα υπάρχει και, σε κάθε περίπτωση, θα πάρει πάνω του τις ευθύνες λαθών που πάντοτε μπορεί να γίνουν.
Τρίτον, η μεταφορά του φόρου στον δήμο θα επισπεύσει την ολοκλήρωση και εφαρμογή του περιουσιολογίου, όπως άλλωστε ετοιμάζεται να συμπεριλάβει και ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του.
Σε τι ακριβώς μας εμποδίζει το Μνημόνιο για να κάνουμε αυτό που και λογικό είναι και αποδεδειγμένα αποδοτικό; Σε τίποτε απολύτως!