Πολύ… θέατρο, πολλά μεγάλα λόγια, αλλά στο τέλος αυτό που μένει είναι οι εμβαλωματικές λύσεις. Τα στοιχεία έρχονται από τον χώρο της Παιδείας, τον οποίο γνωρίζω εξ επαγγελματικού αντικειμένου, όμως όλοι μας, ως πολίτες, μπορούμε να υποστηρίξουμε το ίδιο και για άλλους χώρους της δημόσιας ζωής.
Χθες, λοιπόν, δημοσιοποιήθηκε η έκθεση που πραγματοποίησε εταιρεία για λογαριασμό του υπουργείου Παιδείας και η οποία αξιολόγησε τις ανάγκες σε διοικητικούς υπαλλήλους των 8 πανεπιστημίων που «προσέφεραν» σε διαθεσιμότητα 1.050 υπαλλήλους. Η έκθεση αποφαίνεται πως τα πανεπιστήμια πρέπει να έχουν 4.086 διοικητικούς υπαλλήλους. Κάτι που οδηγεί στο συμπέρασμα, όπως είπε ο αρμόδιος υπουργός, Ανδρέας Λοβέρδος, ότι δεν χρειάζεται να απολυθεί ουδείς εκ των 1.050. Αρα, δικαιώνεται ο ακαδημαϊκός τραγωδός Θεοδόσης Πελεγρίνης, όταν κραύγαζε –στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου– ότι «οι διοικητικοί υπάλληλοι του πανεπιστημίου μας δίνουν το αίμα τους για να σώσουν τη σάρκα τους». Το ίδιο δικαιωμένος θα πρέπει να νιώθει και ο παρτενέρ του κ. Πελεγρίνη στο ταγκό της συμφοράς των ΑΕΙ, ο τέως υπουργός Παιδείας Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος, ο οποίος εκτιμούσε ότι δεν υπάρχουν ελλείμματα προσωπικού στα πανεπιστήμια. Αν είναι έτσι βέβαια, είναι ερώτημα με ποια κριτήρια προέκυψε ότι έπρεπε να τεθούν σε διαθεσιμότητα περίπου 1.050 διοικητικοί. Επί ένα χρόνο τα πανεπιστήμια ταλανίστηκαν με απεργίες, καταλήψεις και λουκέτα για το άδειο πουκάμισο ενός… Κωνσταντίνου;
Πάντως, στον υπουργικό θώκο βρίσκεται πλέον ο κ. Λοβέρδος. Και ο νυν υπουργός θεωρεί ότι η Παιδεία είναι η προτεραιότητα για την ανάπτυξη της χώρας, έστω και αν αυτό δεν αποδεικνύεται με τις πράξεις του. Ενδεικτικά ο κ. Λοβέρδος υιοθέτησε ασχολίαστη την αναφορά της έκθεσης ότι στην Ελλάδα ο μέσος όρος του δείκτη διοικητικού προσωπικού/φοιτητές είναι της τάξεως του 1,39% ενώ στην Ευρώπη είναι 5,35%. Ως προς το διοικητικό προσωπικό ανά διδακτικό προσωπικό ο ελληνικός μέσος όρος είναι 22% και ο ευρωπαϊκός 140%! Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση κάνει λόγο για εξορθολογισμό των ελληνικών ιδρυμάτων και προσαρμογή τους με στόχο να πλησιάσουν την ευρωπαϊκή και διεθνή πραγματικότητα, ενώ τα ίδια τα ΑΕΙ αρνούνται να εφαρμόσουν ένα νόμο που έχει εφαρμοστεί στην πλειονότητα των κρατών της Ευρώπης και τις ΗΠΑ.
«Τα ξένα ΑΕΙ λειτουργούν με διαφορετικό καθεστώς και δεν είναι πλήρως συγκρίσιμα με τα ελληνικά ΑΕΙ. Αντίστοιχα για τα ΤΕΙ, ο υφιστάμενος εθνικός μέσος όρος διοικητικών υπαλλήλων προς τους ενεργούς φοιτητές είναι ακόμη χαμηλότερος, γεγονός που ενισχύει τη μη δυνατότητα σύγκρισης. Για τον λόγο αυτό και κρίνεται ότι οι διεθνείς και ευρωπαϊκοί δείκτες μπορεί να ληφθούν υπόψη μόνο μερικώς», λέει η έκθεση, που πολύ κομψά συστήνει να αποφεύγονται οι συγκρίσεις με τα ευρωπαϊκά και διεθνή δεδομένα, διότι δεν μας συμφέρουν. Στην Ευρώπη διαθέτουν πολιτικές με στρατηγική και όραμα, αντιθέτως, στην Ελλάδα διαθέτουμε κατά κόρον Αρβανιτόπουλους, Λοβέρδους και Πελεγρίνηδες. Τόσο απλά.