Δεν είναι δυνατόν να υπάρξει πλέον ψευδεπίγραφος τίτλος από αυτόν. Και τούτο διότι από ιδρύσεώς της η Νέα Δημοκρατία επετύγχανε ποσοστά από 38,1% (1996) έως 45,36% (2004), πέραν των ιδιαιτεροτήτων των 1974-81 και 1989. Χειρότερο, το 33,5% το 2009. Και μετά ήρθε το 2011. Οπου η Κεντροδεξιά έκανε αυτό που έκανε πάντα: έθεσε τη σωτηρία της χώρας πάνω από το άμεσα αντιληπτό συμφέρον της. Πολλοί δεν το άντεξαν ή δεν το κατάλαβαν. Κατανοητό και, όπως τα περισσότερα ανθρώπινα, συγγνωστό. Αυτό οδήγησε στο 18% του Μαΐου 2012 και στο 29% του Ιουνίου 2012. Είναι πρόδηλο λοιπόν ότι η σημερινή κατάσταση είναι το έκτακτο γεγονός, όχι το ιστορικώς φυσιολογικό.
Αρα, το ζήτημα δεν είναι να διευρυνθεί η Ν.Δ. Είναι να επιστρέψει στο φυσιολογικό ιστορικό της μέγεθος. Οπως και το δίλημμα της διευρύνσεώς της προς δεξιά ή αριστερά είναι βερμπαλισμός. Το ζητούμενο είναι να ψηφίσουν τη Ν.Δ. ξανά αυτοί που πίστεψαν σε αυτή στο παρελθόν. Οτιδήποτε και εάν έχουν ψηφίσει στο ενδιάμεσο. Ποιοι είναι αυτοί το γνωρίζουμε βιωματικά. Τα λοιπά είναι επιτηδεύσεις.
Και γιατί να επιστρέψουν στη Νέα Δημοκρατία; Διότι οι συνθήκες άλλαξαν. Αλλάζουν άμεσα οι καιροί, παρέρχονται τα έκτακτα γεγονότα, διορθώνονται οι προσωρινές αιτίες. Ας μη λησμονούμε: όταν αλλάζουν οι αιτίες και δεν επηρεάζονται τα αποτελέσματα, παραβαίνονται φυσικοί νόμοι. Η παράβαση των φυσικών νόμων οδηγεί σε διαταραχές. Η αποκατάσταση της τάξης έρχεται βέβαια νομοτελειακά, πολύ αργότερα όμως και τότε επικάθηται σε καταστροφές.
Βεβαίως ειπώθηκαν πολλά και οδυνηρά. Αιτιάσεις και προσβολές. Αλλά, όταν επιστρέφει κάποιος στην οικογένεια, δεν χωρούν μεμψιμοιρίες.
Ασφαλώς βέβαια η επιστροφή πιστοποιεί μια αλήθεια: Τη δικαίωση των επιλογών της μητέρας παράταξης. Αυτό το ιστορικό γεγονός όμως δεν πρόκειται, επ’ ουδενί, να επηρεάσει ούτε το μέλλον ούτε τη μεταχείριση ούτε το κλίμα επαναδραστηριοποίησης των συγγενών που επιστρέφουν. Και τούτο δεν είναι υπόθεση ούτε ευχή. Είναι δεδομένο της ιστορίας της ελληνικής Κεντροδεξιάς. Ποτέ δεν συνέβη σ’ εμάς κάτι τέτοιο. Το αντίθετο μάλιστα. Πρόσφατα παραδείγματα υπάρχουν αρκετά και ορατά.
Και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων: συγγενείς δεν είναι μόνο οι προεστοί. Κατά κύριον λόγον συγγενείς είναι οι πολίτες. Με τα 39 χρόνια δράσης μου σε όλες σχεδόν τις κατώτερες και μεσαίες θέσεις της οργάνωσης νομίζω ότι μπορώ να ισχυριστώ με αρκετή υποκειμενική βεβαιότητα ότι ο κεντροδεξιός ψηφοφόρος αποφασίζει κατά αποκλειστική του βούληση, ελάχιστα επηρεαζόμενος από τους ταγούς.
Η οικογενειακή επανεύρεση των στελεχών είναι φυσικά ευκταία. Θα βοηθήσει, θα διευκολύνει, θα επιταχύνει. Είναι συνθήκη επαρκώς ικανή, αλλά όχι και απολύτως αναγκαία. Η επανεμφάνιση στο ιστορικό προσκήνιο της ευρείας ελληνικής Κεντροδεξιάς σε επίπεδο πολιτών είναι αναπόδραστη.
Η ύπαρξη δύο ευρέων λαϊκών (υπό την έννοια του Volkspartei) πολιτικών σχηματισμών, ενός της κοινωνικής φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς και ενός της σοσιαλδημοκρατικής Κεντροαριστεράς είναι conditio sine qua non υγιούς ανάπτυξης μιας δυτικής κοινωνίας (οιασδήποτε κοινωνίας βέβαια, αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση). Η ελληνική κοινωνία, αναδυόμενη από μια μεγάλη περιπέτεια στο ασφυκτικό πλαίσιο που θέτει η ανάγκη, θα οδηγηθεί, αυτονόητα και εν πολλοίς αντανακλαστικά, σε λειτουργία συγχρόνων πολυσυλλεκτικών κομματικών δομών, παραγωγής του απαραίτητου –πλέον παρά ποτέ– ικανού πολιτικού προσωπικού.
Το θέμα είναι πόσο γρήγορα.
*Ο κ. Δημήτρης Βαρτζόπουλος είναι ιατρός, γραμματέας Συντονισμού της κυβέρνησης.