Ηταν σταθερός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, πιστεύει με πάθος στη σοσιαλδημοκρατία και υπήρξε πιστός και συνειδητοποιημένος οπαδός του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη. Κατά τη μετασημιτική εποχή, μεταξύ των Γιώργου Παναδρέου και Βαγγέλη Βενιζέλου, στήριξε τον δεύτερο. Στη συνέχεια, καθώς βάθαινε η κρίση, ο ψηφοφόρος μας μετακινήθηκε πολιτικά: ακολούθησε τη ΔΗΜΑΡ, και μάλιστα με θέρμη. Οταν ο κ. Σαμαράς αποφάσισε το κλείσιμο της ΕΡΤ, θεώρησε πως έπρεπε επιτόπου η ΔΗΜΑΡ να παραιτηθεί από την τρικομματική κυβέρνηση.
Ηταν όμως και κάτι ακόμα. Οπως μου είχε πει κατ’ ιδίαν, «η ΔΗΜΑΡ επιτελεί κοινωνικό έργο: μου δίνει τη δυνατότητα να μην ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ». Ωστόσο, λίγους μήνες μετά, αποκαρδιωμένος από τους εναπομείναντες εκσυγχρονιστές του ΠΑΣΟΚ, από την οικονομική πολιτική Στουρνάρα και τη συνολική γραμμή της δικομματικής κυβέρνησης, όντας απαιτητικός επιχειρηματίας ο ίδιος, θεώρησε πως με αυτή την πολιτική στραγγαλίζεται κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία – χώρια την οργή του για τη συνολική κοινωνική αδικία που συντελείται. Ετσι, «σύρθηκε» ώς τον ΣΥΡΙΖΑ, εγκαταλείποντας το, έτσι κι αλλιώς, ναυαγισμένο πλοιάριο της ΔΗΜΑΡ (so much περί του «κοινωνικού της έργου» – στον κάλαθο των αχρήστων δηλαδή).
Μου έγραψε: «Θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο δεξιά χροιά στη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ». Μπορεί κάτι να καταφέρει. Μακάρι. Για να φτάσει ώς εκεί όμως ο βαθιά καλλιεργημένος αυτός άνθρωπος αναγκάστηκε να καταπιεί ακόμα και αυτή την παροιμιώδη απαξίωσή του προς το πρόσωπο του αρχηγού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, του κ. Αλέξη Τσίπρα. Κάποιος του είχε πει πως «είναι τελείως αστοιχείωτος», καθώς από μια ιδιωτική συζήτηση φάνηκε πως ο κ. Τσίπρας αγνοεί τι ήταν η «Νύχτα των Κρυστάλλων» στην προπολεμική χιτλερική Γερμανία (όταν, τέλος πάντων, οι ναζί θρυμμάτισαν βιτρίνες και καταστήματα Εβραίων).
Δεν ξέρω αν ο τελειομανής στην εργασία του αυτός άνθρωπος στον οποίο αναφέρομαι πήγε προχθές στο Ζάππειο για την εκδήλωση του παλαιού του κόμματος, του ΠΑΣΟΚ. Σίγουρα παρακολούθησε τα τεκταινόμενα και πληροφορήθηκε τα καθέκαστα: τα γιουχαΐσματα και το γενικό κλίμα της όλης εκδήλωσης, η οποία, έστω και από την απόσταση των ηλεκτρονικών και τηλεοπτικών οθονών και των σχετικών δημοσιευμάτων, μου φάνηκε μάλλον σαν μια μελαγχολική προσπάθεια να πειστεί ακόμα και το ίδιο το κόμμα ότι η καρδιά του χτυπάει και ότι ο παλμός της είναι δυνατός και σταθερός. Εντάξει: καταπώς φαίνεται υπήρξε μια κάποια ατμόσφαιρα ενότητας ανάμεσα στους Παπανδρέου και Βενιζέλο. Σοβαρά τώρα όμως, ποιον ενδιαφέρει πλέον αυτό; Μάλλον ήρθε, αν όντως ήρθε, αυτή η ενότητα πολύ αργά. Για όλους.
Ο σοσιαλδημοκράτης μας λοιπόν, και πρώην σημιτικός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ, έφτασε ώς τους κόλπους του κόμματος της Κουμουνδούρου για να βρει ιδεολογική στέγη. Μπορείς να το πεις και απελπισία αν θέλεις να είσαι αβασάνιστα απαξιωτικός και ειρωνικός. Συγκρατούμαι διότι ναι μεν δεν συμμερίζομαι διόλου την απόφασή του, σέβομαι ωστόσο και ακούω πάντοτε με προσοχή την πολιτική του σκέψη. Αν μη τι άλλο, μπορεί να διατείνεται πως πλησίασε το μοναδικό νέο κόμμα που δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια (με παλαιά και κακά υλικά όμως, θα πρόσθετα). Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ μοιάζουν με αυτό που έλεγε κάποτε ο Γεώργιος Παπανδρέου (ο «Γέρος», για να μην μπερδευόμαστε) για τον κομμουνισμό: ότι είναι ένα «παλαιό ημερολόγιο». Με κάτι τέτοιο έμοιαζε η προχθεσινή εκδήλωση: με συνάθροιση παλαιοημερολογιτών. Δυστυχώς, ο μεσαίος χώρος παραμένει χωρίς εκφραστή σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο. Κι αυτό είναι το πιο ανησυχητικό.