Τελικά, όπως και να σχολιάσει κανείς την άρνηση από τη Βουλή των Ελλήνων να επεκταθεί η διάταξη για το σύμφωνο συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια, στη διάρκεια της συζήτησης του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, βλέπει τον κ. Ν. Νικολόπουλο να επιχαίρει και να χαμογελά. Το «τιτίβισμα» του ανεξάρτητου βουλευτή για την «Ευρώπη των π…ών» ακούστηκε και πέρα από τα ελληνικά σύνορα. Και μπορεί να μην ήταν η αιτία για να απορριφθεί η σχετική διάταξη –έβαλε δραστικά το χεράκι της η Εκκλησία και βρήκε πρόσφορο έδαφος στον πανταχού παρόντα συντηρητισμό της ελληνικής πολιτείας– όμως, όπως και να το κάνουμε, οι φίλοι και followers θα του χτυπούν επιδοκιμαστικά την πλάτη, θα του κλείνουν το μάτι και θα του ψιθυρίζουν «α, ρε μπαγασάκο». Δυσκολεύεται να φανταστεί κανείς το αντίθετο στο υπάρχον ελληνικό Κοινοβούλιο.
Ομως η υπόθεση του συμφώνου συμβίωσης εκτός από θυμικό έχει και θεσμικό χαρακτήρα. Η Συνήγορος του Πολίτη κ. Καλλιόπη Σπανού υπογραμμίζει ότι «κακώς συγχέεται το σύμφωνο συμβίωσης με θέματα θεολογικού χαρακτήρα (όπως το μυστήριο του γάμου), γιατί αφορά αστικές σχέσεις και αναγνώριση δικαιωμάτων». Υπενθυμίζει την καταδικαστική για την Ελλάδα απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ύστερα από σχετική προσφυγή του προέδρου της Φιλελεύθερης Συμμαχίας Γρηγόρη Βαλλιανάτου – η μη πρόβλεψη συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια παραβιάζει άρθρα της Σύμβασης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα) και θεωρεί ότι ο αποκλεισμός της διάταξης από το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο «δημιουργεί κακή εικόνα για τη χώρα, την κοινωνία, το νομικό σύστημα». Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ισονομία για κάποιους ανθρώπους δεν δημιουργεί μόνο προβλήματα στους ομοφυλόφιλους, σύμφωνα με την κ. Σπανού, αλλά δεν «δίνει και το σωστό μήνυμα στην ελληνική κοινωνία, συντηρώντας συμπεριφορές περιθωριοποίησης».
Δεν είναι μόνο ότι η υπεύθυνη της Ανεξάρτητης Αρχής για τις σχέσεις κράτους-πολίτη βλέπει την «επίμονη άρνηση να μη γίνονται βήματα προόδου» και «έναν διάχυτο πολιτικό συντηρητισμό που νομίζει ότι ανταποκρίνεται σε έναν κοινωνικό συντηρητισμό»· υπάρχει και κάτι εξίσου σοβαρό: μία χώρα που θέλει να αποτελεί ισότιμο μέλος της ευρωπαϊκής κοινότητας κατηγορείται από τα ανώτερα όργανά της για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. «Είναι ντροπή», καταλήγει η Συνήγορος του Πολίτη.
Προφανώς δεν είναι το μόνο θέμα για το οποίο η Ελλάδα βρίσκεται εκτεθειμένη στα ευρωπαϊκά δικαστήρια. Ή το μόνο στο οποίο καταγράφεται η απόκλιση από την ήπειρο όπου θεωρούμε εαυτούς ενταγμένους. Ομως είναι το μόνο που μας βρίσκει όχι μόνο ανέτοιμους να το αντιμετωπίσουμε αλλά και εγκλωβισμένους σε προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, επικίνδυνες εκδηλώσεις μίσους. Και η πολιτεία, αντί να δώσει το σήμα ενός τρόπου σκέψης που δεν πορεύεται με εξαιρέσεις αλλά με αποδοχή, συντάσσεται με το πιο οπισθοδρομικό κομμάτι της κοινωνίας επικροτώντας «τον άντρα τον πολλά βαρύ» σε όλες τις εκφάνσεις και εκδοχές του.
Οι αποκλεισμοί, σε μια τόσο ευαίσθητη για τη χώρα περίοδο, με μια κοινωνία ταραγμένη και τρομοκρατημένη, προσφέρουν υπηρεσία μόνο στα άκρα. Στο σταυροδρόμι που στεκόμαστε, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα ακολουθήσουμε εκείνους που τουιτάρουν για τους π…ηδες ή εκείνους που ζητούν να συμμορφωθούμε με την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Χωρίς να ξεχνάμε ότι η ομοφοβία δεν αφορά μόνο τον σεξουαλικό προσανατολισμό.