Το πρώτο μετάλλιο

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Σπεύδω να τους πω ένα ευχαριστώ ζευγαρωμένο με ένα μπράβο πριν μυριστούν οι πολιτικάντηδές μας και οι γονιδιοφύλακες ότι κάτι τρέχει στη Σεβίλλη κι αρχίσουν τα εμβατήρια. Και πριν τα κανάλια βγουν στον πηγαιμό για το χωριό του ενός ή του άλλου προς αναζήτηση γιαγιάδων, γειτόνων και συμμαθητών. Το ευχαριστώ και το μπράβο είναι για τους παίκτες της Εθνικής Μπάσκετ και την προπονητική της τριάδα υπό τον Φώτη Κατσικάρη. Οχι για τις τρεις πρώτες νίκες τους (γράφω πριν από το παιχνίδι με την Κροατία), αλλά για τον τρόπο που νίκησαν και για τον τρόπο που χάρηκαν την επιτυχία τους. Νίκησαν καθαρά, τίμια, μπασκετικά, παίζοντας όλοι, με τον καθένα να αποδέχεται αδιαμαρτύρητα τον ρόλο του. Και χάρηκαν δίχως βαρύγδουπες δηλώσεις και αναγνωρίζοντας ο ένας την προσφορά του άλλου.

Αυτή τη φορά δεν έχουμε γκρίνιες και εσωτερική φαγωμάρα ούτε διαρροές προς σκανδαλοθηρεύοντες παραδημοσιογράφους. Δεν έχουμε επίσης τον σταρ, που θα πάρει τις περισσότερες προσπάθειες για να καθαρίσει μόνος του. Εχουμε όμως αστεράκια, που με το ταλέντο, την όρεξη και τον χαρακτήρα που δείχνουν ότι διαθέτουν μπορούν να γίνουν αστέρια επιπέδου ΝΒΑ. Μιλάω για τον Κώστα Παπανικολάου και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Οι δυο πιτσιρικάδες έχουν το δυσεύρετο προσόν να λατρεύουν την άμυνα. Να παίζουν, δηλαδή, με το αλτρουιστικό πνεύμα που μετατρέπει μια λίγο-πολύ τυχαία και περιστασιακή συγκέντρωση ατόμων σε ομάδα· σε γερή παρέα, που είναι αδύνατο να τη διεμβολίσουν εξωτερικοί παράγοντες.

Το ίδιο πνεύμα φανερώνει η στάση του υπέρψηλου Ανδρέα Γλυνιαδάκη. Κληθείς να καλύψει το κενό που προέκυψε τελευταία στιγμή, με την άρνηση του Κώστα Κουφού να ενσωματωθεί στην ομάδα, δεν πεισμώνει, δεν κατεβάζει μούτρα και δεν γκρινιάζει για τον μικρό χρόνο συμμετοχής του. Αποδέχεται –όπως και ο Ιαν Βουγιούκας άλλωστε– το προφανές (που για τους αθλητές δεν είναι ποτέ τόσο προφανές όσο για τους απέξω): ότι ο Γιάννης Μπουρούσης είναι καλύτερός του. Οταν λοιπόν μπαίνει στο παρκέ, μπαίνει με χαρά και ενθουσιασμό, όχι μπλαζέδικα, σαν «αδικημένος». Κι αν την ώριμη στάση του μπορούμε να τη συνδυάσουμε με την ηλικία του, τη φρονιμάδα που δείχνουν οι μικροί, ο Κώστας Σλούκας και ο Βαγγέλης Μάντζαρης, πρέπει να την αποδώσουμε στην εκτίμηση και την εμπιστοσύνη που τρέφει κάθε παίκτης για όλους τους υπόλοιπους και στην κοινή τους εμπιστοσύνη προς τους προπονητές τους.

Μέχρι στιγμής η Εθνική παίζει όμορφο μπάσκετ, κι αυτό είναι που μετράει. Γρήγορο, με πολλές πάσες ώσπου να δοθεί η ευφυής τελική, με λίγα κενά διαστήματα και χωρίς πολλές πολλές μουρμούρες προς τους διαιτητές. Πού θα φτάσει, άγνωστο. Αλλά τα παιδιά έχουν ήδη πετύχει ένα θρίαμβο: Απλά και φυσικά, έδωσαν στον Γιάννη Αντετοκούνμπο όση θέρμη δεν θα του προσφέρουν ποτέ και πέντε και δέκα αντιρατσιστικοί νόμοι. Την καλύτερη άμυνά τους την επιφύλαξαν στον μισοξενισμό. Να ’ναι καλά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή