Ευρύτατα διαδεδομένη είναι η πεποίθηση ότι εξοφλούμε χρέος με τους (πάρα πολλούς) φόρους που πληρώνουμε. Δεν είναι έτσι. Ούτε εντός Μνημονίου ούτε πριν, εκτός Μνημονίου. Ούτε πρόκειται να πληρώσουμε ποτέ χρέος με αύξηση των φόρων, όσο τουλάχιστον θα παραμείνουμε «εντός συστήματος».
Αυτό που πληρώνεται από τα τρέχοντα έσοδα του προϋπολογισμού είναι οι τόκοι επί του χρέους. Πρόκειται για σπουδαίο ποσό, παρόλο που μειώθηκε δραστικά από τότε που μπήκαμε στο ευρώ και «γυρίσαμε» τα παλαιά χρέη στο νέο νόμισμα με το «γερμανικά» χαμηλό επιτόκιο, η ταχύτατη σώρευση νέων, πρόσθετων χρεών οδήγησε σε διαρκή αύξηση του βάρους των τόκων.
Το παράδοξο είναι πως τώρα, καθώς πλησιάζουμε στο τέλος της περιόδου εντατικής παρακολούθησης των δημοσιονομικών μας πραγμάτων, το αναλογικό βάρος των τόκων έχει μειωθεί. Συγκεκριμένα, το μεγαλύτερο ποσό τόκων ήταν το 1994 όταν αναλογικά προς το ΑΕΠ το ποσοστό έφτασε στο 12,5%. Από τότε που μπήκαμε στο ευρώ, έπεσε γύρω στο 6%, το 2013 κατέβηκε στο 4% και τα επόμενα χρόνια θα κινηθεί λίγο πάνω από το 5% του ΑΕΠ.
Αυτό το ποσοστό είναι που κρίνεται από εμάς, αλλά όχι μόνον, βαρύ και επιδιώκουμε να μειωθεί. Αν μειώσουμε τα χρήματα που απορροφούν οι τόκοι, θα μπορούσαμε να μειώσουμε τους φόρους και να αυξήσουμε την κρατική συμμετοχή στην εθνική προτεραιότητα που είναι η πραγματοποίηση περισσοτέρων επενδύσεων.
Ευαγγελίζονται ορισμένοι ότι ο στόχος αυτός υπηρετείται καλύτερα αν αρνηθούμε το χρέος. Οι «ρεαλιστές» της αντιπολίτευσης μιλούν για άρνηση του «μισού χρέους», αν και αυτό δεν αλλάζει την ουσία της σύγκρουσης. Επειδή όμως ούτε τώρα αποπληρώνουμε χρέος, υποθέτω ότι προτείνουν να συγκρουστούμε με τους πιστωτές μας, προκειμένου να αποφύγουμε την πληρωμή τόκων. Σημειώστε άλλωστε ότι τόκους πληρώνουμε σε λιγότερο από το μισό χρέος, αφού για το μεγαλύτερο μέρος των δανείων που πήραμε συμφωνήθηκε περίοδος χάριτος και για τους τόκους και για τα χρεολύσια. Η διευθέτηση του χρέους αποτελεί υποχρέωση την οποία έχουν αποδεχτεί οι εταίροι μας και σύντομα θα τεθεί στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Το σημαντικό είναι να δεσμευτούν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πλην των άκρων, ότι η συμφωνία για το χρέος θα έχει εθνικό χαρακτήρα. Μόνον αυτό εγγυάται ότι το χρέος θα παραμείνει διαχειρίσιμο.