Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να θολώνει τα νερά σχετικά με τις θέσεις του. Οπως συμβαίνει τις ημέρες αυτές, με τις παλινωδούσες δηλώσεις στελεχών του, περί εξόδου της χώρας απ’ το ΝΑΤΟ. Στην επισήμανση αυτή μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι και ο Ανδρ. Παπανδρέου, προ 35ετίας, εξήγγελλε το ίδιο, ωστόσο το ΠΑΣΟΚ κατέκτησε –και μάλιστα αυτοδύναμα– την εξουσία. Μεταξύ, όμως, του τότε και του τώρα υπάρχουν χαώδεις διαφορές. Ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ απέβλεπε σε μαζική διαρπαγή των ψήφων της Αριστεράς, κάτι που ήταν ιδιαίτερα επιθυμητό στον δυτικό κόσμο και κυρίως από τις ΗΠΑ, οι οποίες και ανεξήγητα (;) ουδόλως ανησυχούσαν για τις αντιδυτικές κορώνες του Α.Π. (Υπενθυμίζουμε πως ο τότε Αμερικανός πρέσβης Μόντιγκλ Στερνς διεμήνυε στην Ουάσιγκτον «μην ακούτε τι λέει ο Ανδρ. Παπανδρέου, αλλά να βλέπετε το τι κάνει».) Με την υιοθέτηση της ίδιας συνθηματολογίας σε τι αποσκοπεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Το σύνολο της εκλογικής του βάσης (περί το 30%) απαρτίζεται κυρίως από «εξαπατηθέντες», κατά τη δεκαετία του ’80, ψηφοφόρους της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ. Προσδοκά στην ανανέωση και στη διαιώνιση της εξαπάτησης ή αποβλέπει στην πραγμάτωση της εξαγγελίας, η οποία και αποτελεί, κατά τον Θεόδ. Δρίτσα, «επίσημη απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ»; Ο δε κ. Δρίτσας είναι τομεάρχης Αμυνας, δηλαδή σκιώδης, τώρα και… ολόφωτος υπουργός Εθνικής Αμύνης, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έλθει στην εξουσία…
Ας μη γελιόμαστε. Και αν ακόμη οι σημερινοί ψηφοφόροι του κ. Τσίπρα αποδεικνύονταν επιρρεπείς στη συνεχή εξαπάτησή τους, ο ΣΥΡΙΖΑ από κανέναν πολιτικό χώρο δεν θα μπορούσε να προσελκύσει το ποσοστό των «αντινατοϊκών» οπαδών, που του είναι αναγκαίο για να κυβερνήσει ή –έστω– να συγκυβερνήσει. Εξ ίσου εξωπραγματική είναι και η προσήλωση του κ, Δρίτσα στην αντινατοϊκή απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. (Κανείς μας δεν μπορεί να ξεχάσει τι συνέβη όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποχρεώθηκε το 1974, υπό τις συνθήκες της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και του ενδεχομένου ελληνοτουρκικού πολέμου, να αποσύρει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Η Τουρκία έσπευσε να καλύψει το «κενό», επιδιώκοντας στρατιωτική επικυριαρχία στο Αιγαίο. Ετσι, κανένα ελληνικό κόμμα, τότε, δεν αγνόησε ούτε αντιτάχθηκε «σθεναρά» στην ανάγκη επανένταξης της χώρας στο στρατιωτικό σκέλος της Συμμαχίας.) Ασφαλώς, ο επίδοξος υπουργός Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ και οι ομόδοξοί του στο κόμμα δεν αγνοούν την πραγματικότητα. Απλώς κυριαρχούνται από ιδεοληψίες και δογματισμούς. Συγχέουν το επιθυμητό με το εφικτό και αναγκαίο. Φυσικά, τούτο συμβαίνει επί δεκαετίες και με το ΚΚΕ. Ομως, ο Περισσός ταυτίζει την εφαρμογή της πολιτικής του με την ανατροπή του σημερινού πολιτεύματος, έπειτα από μια «λαϊκή επανάσταση», η οποία θα εκδηλωθεί από δημοκρατικές εκλογές. Ποτέ δεν διακήρυξε ότι είναι «εν αναμονή κυβέρνηση». (Με θολό και ενδοαμφιλεγόμενο πρόγραμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.)
Από τη στιγμή που οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να παρουσιάζουν τον κ. Τσίπρα ως πιθανό επόμενο πρωθυπουργό, επόμενο είναι όλα τα παραπάνω να προβληματίζουν έντονα την πλειονότητα των πολιτών. Η ανησυχία, δε, αυτή εντοπίζεται στο ερώτημα: Ο δημιουργός του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ θα προετοιμάσει, έγκαιρα και από τώρα, μια ομαλή προσγείωση στην πραγματικότητα ή θα υποχρεωθεί σε μια ανώμαλη και καταστροφική για τη χώρα;