Προτείνω να το κάνουμε ως άσκηση και να απομακρυνθούμε νοερά από το κέντρο του κόσμου (στο οποίο αγαθή μοίρα μάς έταξε να φυλάττουμε Θερμοπύλες και τα τοιαύτα…), για να κοιτάξουμε λίγο να δούμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο. Να εξετάσουμε, βρε παιδάκι μου, τους υποδεέστερους πολιτισμούς, τα σκότη του οποίου θα καταυγάσει μια μέρα το φως του Υπαρκτού Ελληνισμού! (Σύμφωνα με τις προφητείες…)
Κατ’ αρχάς, αυτό που ονομάζουμε Δύση, ως πολιτισμική και πολιτική ενότητα, βρίσκεται σε παρακμή. Πολλοί αξιόλογοι ιστορικοί, με επιφανέστερο τον Ν. Φέργκιουσον, παρατηρούν ότι το κέντρο βάρους των παγκόσμιων εξελίξεων μετατοπίζεται από την Ευρώπη και τον χώρο πέριξ του Ατλαντικού προς τα ανατολικότερα. Ο σημερινός ρόλος και οι μελλοντικές προοπτικές της Κίνας στον κόσμο το δείχνουν. Αυτό που λέμε «διεθνές σύστημα» (αυτό που ξεκίνησε με την ειρήνη της Βεστφαλίας και εξελίχθηκε με διαφόρους τρόπους ώς τις μέρες μας) αντιμετωπίζει νέες απειλές. Η οργάνωση «Ισλαμικό Κράτος» στη Μέση Ανατολή, λ.χ., λόγω των οικονομικών δυνατοτήτων της, είναι η σοβαρότερη απειλή που αντιμετωπίζει η Δύση μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Να βάλουμε στην εικόνα και τη Ρωσία, η οποία υπό τον Πούτιν προσπαθεί (και με αξιώσεις) να ανακτήσει τον ιμπεριαλιστικό ρόλο που ασκούσε επί τσάρων και κομμουνισμού, καθώς και την αδυναμία των χωρών της Δύσης να ελέγξουν τις προκλήσεις, με αποκορύφωμα την εισβολή στην Ουκρανία. Αυτή η αδυναμία, από πλευράς της Ευρώπης ειδικά, μας αποκαλύπτει ξαφνικά τον τρόπο με τον οποίον οι οικονομίες σήμερα είναι διασυνδεδεμένες τόσο στενά, ώστε οι οικονομικές κυρώσεις να αποβαίνουν εις βάρος και εκείνου που τις ασκεί. Καθώς εμείς ζούμε τη ζωή μας, ο κόσμος γύρω μας εξακολουθεί να αλλάζει ραγδαία, χάρη στην ηλεκτρονική επανάσταση στα τέλη του 20ού αιώνα. Αποτέλεσμα σήμερα είναι η πραγματικότητα να έχει πάρει μορφές τις οποίες δεν καταλαβαίνουμε και, σε ορισμένες περιπτώσεις, ούτε καν είμαστε σε θέση να περιγράψουμε ακόμη.
Αλλάζουν οι τρόποι με τους οποίους διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, οι τρόποι με τους οποίους σχηματίζονται οι ιδέες και οι αντιλήψεις μέσα στα μυαλά των ανθρώπων. Βλέπουμε τη δύναμη των ιδεών να βρίσκει έδαφος για την ανάπτυξή της μέσω των νέων τεχνολογιών και να διαβρώνεται η παντοδυναμία της υλιστικής προσέγγισης στα πράγματα. (Ακόμη και τα καθάρματα του «Ισλαμικού Κράτους» είναι μια απόδειξη.) Οι ανακατατάξεις που προκαλούν οι δυνατότητες των νέων τεχνολογιών αυξάνουν την πίεση του λαϊκισμού στον τρόπο λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών και του κοινοβουλευτισμού, ενώ την ίδια ώρα το κόστος του βιοτικού επιπέδου στην Ευρώπη δεν μπορεί πια να υποστηριχθεί από τη δυναμική του πληθυσμού και την παραγωγικότητα. Εξ ου και οι αλλαγές στην πολιτική που συντελούνται στις μέρες μας, καθώς βλέπουμε ολοένα και περισσότερο τους ηγέτες στις χώρες της Δύσης να προσπαθούν να συμψηφίσουν τα διαμετρικά αντίθετα και να καταφεύγουν όλο και πιο πολύ στην επικοινωνία: την τέχνη της κενότητας του λόγου. Ο πολιτικός πρέπει πια να αρέσει κατά το δυνατόν στους περισσότερους, γι’ αυτό και ο τύπος πολιτικού που ευδοκιμεί στις μέρες μας σπανίως είναι κανονικός άνθρωπος, ενώ κατά κανόνα είναι ένας συγκερασμός απόψεων, πολλές από τις οποίες μπορεί να μην είναι δικές του.
Ας κλείσουμε τώρα την εικόνα ξαφνικά και βλέπουμε ότι, μέσα σε αυτό το περιβάλλον όπως το περιέγραψα παραπάνω, εμείς, σε μια μικρή χρεοκοπημένη χώρα στην Ευρώπη, ασχολούμαστε με το αν ο, κατά τα άλλα συμπαθέστατος, μπάρμπα Φώτης ο Κουβέλης, ο ψιλικατζής της Δημοκρατικής Αριστεράς, θα γίνει Πρόεδρος! Να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, «προεδρολογία» είναι το όνομα του παιχνιδιού από τώρα και ώς τον χειμώνα. Η δε συζήτηση περί τον μπάρμπα Φώτη ξεκίνησε ταυτόχρονα με την ανακοίνωση του διορισμού του Δ. Λ. Ρ. Ε. κ.λπ. Αβραμόπουλου στη θέση του Ελληνα επιτρόπου στην Κομισιόν ― συσχετισμός ο οποίος δεν είναι καθόλου τυχαίος. Πασίγνωστο είναι ότι ο Δ. Λ. Ρ. κ.λπ. ονειρεύεται την Προεδρία, η οποία, εδώ που τα λέμε, ταιριάζει γάντι με τις φιλοδοξίες του στη ζωή γενικώς. Το γεγονός ότι ο ίδιος έφυγε από τη μέση αποδεχόμενος ένα σοβαρό πόστο στην Ευρώπη ανοίγει τον δρόμο για μια νερόβραστη αριστερή υποψηφιότητα, τύπου μπάρμπα Φώτη. Εν τω μεταξύ ο Μεγαλοπρεπής θα συνεχίσει τη συλλογή δαφνών στα υψηλά πεδία της Εσπερίας και το 2020 (αν έχουμε επιζήσει ώς τότε…) επανέρχεται για να εκπληρώσει το πεπρωμένο του: να προεδρεύσει του έθνους…
Εκ παραλλήλου, βέβαια, ακούγονται και διάφορα άλλα ονόματα· αλλά το ουσιώδες ερώτημα στο οποίο πρέπει να δώσουμε μια απάντηση είναι διαφορετικό: διανύουμε ένα μεταβατικό στάδιο της Ιστορίας και πού ακριβώς μεταβαίνουμε δεν μπορούμε να το πούμε εκ των προτέρων, χρειαζόμαστε επομένως την καλύτερη δυνατή διεθνή εκπροσώπηση. Επομένως γιατί δεν ψάχνουμε κάπως πιο ψηλά για υποψηφιότητες;
Ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς είναι -με όλο τον σεβασμό- αστεία περίπτωση σε σύγκριση με την πρόκληση του αξιώματος. Δεν μιλάει τίποτε άλλο εκτός από ελληνικά. Aνήκει σε έναν κόσμο που έχει περάσει και ο ίδιος δεν το έχει καταλάβει ακόμη. Και το χειρότερο: ούτε πρόκειται να το καταλάβει, γιατί δεν έχει τις δυνατότητες ο άνθρωπος. Ο κυνικός αλλά εύστοχος Πάγκαλος παρομοίωσε την κατάσταση που οδηγεί στην επιλογή του μπάρμπα Φώτη με την κατάσταση του πεινασμένου που βρίσκει μόνον ένα αυγό στο ψυγείο του. (Και μάλιστα ξεχασμένο από το Πάσχα, αν μου επιτρέπεται να προσθέσω μια πινελιά φρίκης στην εικόνα…)
Σε αυτή την κρίσιμη (κυριολεκτικώς) φάση της εξέλιξής μας, θα έπρεπε οι απαιτήσεις μας σχετικά με τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας -του αρχηγού του κράτους μας δηλαδή- να ήσαν υψηλότερες. Γιατί να πρέπει δηλαδή να συμβιβαστούμε σώνει και καλά με ό,τι υπολείμματα υπάρχουν στο ψυγείο; Διότι έτσι σώζεται η κυβέρνηση των πέντε ή έξι υπουργών, μας λέει η κυβέρνηση ― ώστε να συνεχίσει το ψυχόδραμα «ένα βήμα μπροστά, μισό βήμα πίσω» ώς το τέλος της τετραετίας. Υποτίθεται ότι αυτή η στάση υπηρετεί τον θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας, εν αντιθέσει με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), που επιδιώκει βουλευτικές εκλογές με αφορμή την αδυναμία εκλογής Προέδρου από την παρούσα Βουλή.
Στην πραγματικότητα, και οι δύο πλευρές μειώνουν εξίσου το κύρος του θεσμού. Οι μεν Συριζαίοι χρησιμοποιώντας τον απροκάλυπτα ως μέσον για την επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων, οι δε κυβερνητικοί με την ετοιμότητά τους να αποδεχθούν ό,τι πιο δεύτερο για μια θέση που προορίζεται για το καλύτερο. (Και τουλάχιστον οι μεν Συριζαίοι αναγνωρίζουν τον καιροσκοπισμό τους, ενώ οι άλλοι αρνούνται να δουν την αντίφαση στην οποία στηρίζεται η λογική τους…)
Εν πάση περιπτώσει, ωραία όλα αυτά τα παραπάνω ― τα είπα και ξέδωσα. Από την άλλη πλευρά όμως, αναρωτιέμαι πού είναι οι αξιόλογοι άνθρωποι που θα μπορούσαν, κατά το δυνατόν, να ενώσουν τον λαό και να εκπροσωπήσουν διεθνώς τη χώρα με σοβαρότητα; Και ποιοι θα τον ψήφιζαν αν βρισκόταν αυτός ο άνθρωπος; Οι βουλευτές του σημερινού αξιοθρήνητου επιπέδου; Αυτοί που έχουν εκλεγεί από τον «εξυπνότερο λαό του κόσμου», ο οποίος ακόμη είναι θυμωμένος επειδή δεν τον αφήνουν να ζει με δανεικά; Συνειδητοποιώ, λοιπόν, ότι ονειρεύομαι ξύπνιος. Σαν να πηγαίνω με το σαραβαλάκι μου στον δρόμο και από μέσα μου λέω: «Αχ και να ’χα μια Ρολς Ρόις!». Αφού δεν την έχεις, τι το σκέπτεσαι, καημένε;