Η εποχή των συνιστωσών

2' 20" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το πολιτικό σύστημα θρυμματίζεται, όπως κατέδειξαν οι τελευταίες εκλογές. Η σταθερότητα του δικομματισμού, που δημιουργήθηκε μετά πολλού κόπου μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου και κυριάρχησε όλα αυτά τα χρόνια –με εξαίρεση την οικτρά παρένθεση της δικτατορίας των συνταγματαρχών– αποτελεί ενδεχομένως παρελθόν.

Εάν τα πράγματα παρέμεναν σε αυτό το επίπεδο θα είχαν καλώς. Πολλές είναι οι χώρες στην Ευρώπη που διοικούνται από κυβερνήσεις συνασπισμού, με εντυπωσιακή αποτελεσματικότητα. Το ενδιαφέρον είναι ότι μεγάλοι σχετικώς πολιτικοί συνασπισμοί έπαυσαν να είναι ενιαίοι φορείς κοινής ιδεολογίας, ή κοινώς αποδεκτής δράσεως για την αντιμετώπιση τρεχόντων προβλημάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πρώτο κόμμα που θεσμοθέτησε τις συνιστώσες και εχλευάζετο από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, κόμματα προσωποκεντρικά και –τύποις– αρραγούς ενότητος. Φαίνεται όμως ότι η νόσος που χαρακτήριζε το κόμμα του κ. Αλέξη Τσίπρα έχει μεταδοθεί ευρύτερα, και από την άποψη αυτή ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί –αλλοίμονον– «πρωτοπορία» νέου κομματικού μοντέλου.

Η επέτειος του ΠΑΣΟΚ ανέδειξε βαθύτατο ρήγμα στην κορυφή του κόμματος που ίδρυσε πριν από σαράντα χρόνια ο Ανδρέας Παπανδρέου, και η συγκατοίκηση του πρώην προέδρου του Γιώργου Παπανδρέου με τον διάδοχό του Ευάγγελο Βενιζέλο είναι εξόχως προβηματική.

Η Νέα Δημοκρατία ήταν το κόμμα, όπου κυριαρχούσαν παραδοσιακά δύο τάσεις – η λαϊκή δεξιά, με το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό στο εκλογικό σώμα και οι φιλελεύθεροι, που ήσαν οι πλέον δραστήριοι, ενίοτε ενοχλητικοί, αλλά και δημιουργικοί ταυτόχρονα. Ο εκάστοτε αρχηγός του κόμματος ισορροπούσε μεταξύ αυτών των δύο τάσεων, κλίνοντας κατά περίπτωση προς την μία ή την άλλη πλευρά.

Σήμερα η Ν.Δ. είναι το κόμμα των συνιστωσών. Η συνιστώσα του Μαξίμου είναι ασφαλώς η πολιτικώς ισχυρότερη αλλά σαφώς όχι η πολυπληθέστερη. Η σχέση της με τα παραδοσιακά στελέχη της Ν.Δ. είναι ασθενέστατη. Την άλλη συνιστώσα συγκροτούν οι προσχωρήσαντες στην Ν.Δ. από τον ΛΑΟΣ· είναι η πλέον θορυβώδης και φιλοδοξεί να εκφράσει την «δεξιά φυσιογνωμία» του κόμματος. Μία άλλη συνιστώσα είναι του κ. Δημήτρη Αβραμόπουλου, που θα μεταπηδήσει όμως στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εγκαταλείποντας, προσωρινώς τουλάχιστον, την εσωτερική σκηνή. Θα μπορούσε να εντοπίσει κάποιος και άλλες τάσεις μικρότερης εμβέλειας, αλλά αρκούν τα προηγούμενα.

Η κ. Ντόρα Μπακογιάννη είναι αναμφιβόλως η φυσική ηγέτις της φιλελεύθερης-κεντρώας τάσεως που όμως παροπλίσθηκε από τον κ. Αντώνη Σαμαρά, για λόγους προσωπικής αντιπαθείας. Παρά ταύτα, η συντριπτική πλειοψηφία των μελών του υπουργικού συμβουλίου είχαν υποστηρίξει την υποψηφιότητά της για την αρχηγία του κόμματος. Τέλος, ο κ. Κώστας Καραμανλής είναι ο μόνος που μπορεί να συσπειρώσει την κεντροδεξιά –εντός και εκτός της Ν.Δ.– στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, όπως αναγνωρίζουν πλέον οι πάντες – φίλοι ή αντίπαλοι.

Το πολιτικό σύστημα νοσεί, όχι απλώς διότι έχει πολυθρυμματισθεί, αλλά κυρίως επειδή αρνείται να αποδεχθεί την δημιουργηθείσα κατάσταση και να επιχειρήσει συνθετικό διάλογο, με στόχο την ανεύρεση κοινού τόπου. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση της αυταρχικότητος των ηγετών, που λειτουργεί υπονομευτικά και για τα κόμματα και για το αντιπροσωπευτικό σύστημα της χώρας. Με αυτές τις συνθήκες δεν οδηγούμεθα πουθενά.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή