Ανήκει σ’ εκείνη την ξεχωριστή πάστα ανθρώπων που ποτέ δεν σταματούν να δοκιμάζουν, ποτέ δεν θεωρούν ότι αρκεί. Το καινούργιο και το διαφορετικό είναι το καύσιμό τους. Ο ποιητής και ζωγράφος Νάνος Βαλαωρίτης ανήκει σ’ αυτή την ιδιαίτερη, την ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων, την ευλογημένη ίσως, αφού προχωρούν πάντα με τον ενθουσιασμό της νιότης και ζουν το οτιδήποτε μ’ αυτό το πάθος.
Με αυτόν τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζει και μετέχει στα social media και έχει δικό του προφίλ στο facebook και μάλιστα είναι και πολύ δραστήριος.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι άκριτα μετέχει σε ό,τι συμβαίνει γύρω του. Μετέχει για να έχει γνώμη. Ποια είναι η γνώμη του γι’ αυτή την τεράστια παρέα του facebook; «Είναι ένα τεράστιο συλλογικό ασυνείδητο, και διακόπτει την αφήγηση που χρειαζόμαστε».
Αυτό ακριβώς δεν γίνεται σ’ αυτή την τεράστια διαδικτυακή και εικονική παρέα; Δεν ακολουθούμε την ταχύτητα και τους ρυθμούς της είδησης και των σχολίων του καθενός; Δεν επιδιώκουμε να πούμε την πιο εύστοχη και την άμεση ατάκα σε πολλά και διαφορετικά θέματα; Δεν αγωνιούμε για το προφίλ μας, δεν τονώνουμε τον ναρκισσισμό μας;
Παρακολούθησα προχθές τα πολλά, πάρα πολλά σχόλια που ακολούθησαν την απίστευτη είδηση για εκείνη τη δυστυχισμένη γυναίκα που «ζούσε» στο μπαλκόνι-φωταγωγό του ίδιου της του σπιτιού στην Καλλιθέα.
Προηγήθηκαν κάποια σχόλια που μιλούσαν για εκδίκηση και αυτοδικία. Και μετά άρχισαν οι μικρές δίκες, έπειτα από λίγα σχόλια όλοι ήταν εναντίον όλων.
Πράγματι, η αφήγηση, η ιστορία, ό,τι συνέβαινε σ’ αυτή την ταλαιπωρημένη κοπέλα εδώ και οκτώ χρόνια πήγε πίσω, έγινε η αρχική αφορμή που στο τελευταίο σχόλιο μπορεί και να είχε ξεχαστεί. Το πρωτεύον και το κυρίαρχο ήταν το πώς θα ακουγόταν η άποψή μας, η προϋπάρχουσα, που μια αφορμή ήθελε για να εκφραστεί. Τούτη τη φορά η αφορμή ήταν το «Κωσταλέξι της Καλλιθέας». Θα μπορούσε να είναι άλλη, οποιαδήποτε.
Οι μετέχοντες όμως στη διαδικτυακή συζήτηση ήθελαν κυρίως να πουν τη γνώμη τους: για την αυτοδικία, για την αδιαφορία της σύγχρονης κοινωνίας, για τον ιστό της κοινωνίας που έχει πλέον διαρραγεί, για την αναλγησία, για τον ναρκισσισμό, για τον ζαμανφουτισμό, για την ενοχή τους ίσως… Για πολλά, που μπορεί να κόλλαγαν ή μπορεί και να μην κόλλαγαν με την υπόθεση της Καλλιθέας. Κόλλαγαν όπωσδήποτε, όμως, με την ανάγκη των ανθρώπων, πολλών και διαφορετικών ανθρώπων, να καταθέσουν τη δική τους αφήγηση. Εστω και ημιτελή, έστω και ανολοκλήρωτη, έστω και μισή.
Αυτό που έχει σημασία σ’ αυτό το διαδικτυακό σύμπαν είναι πώς θα ακουστεί η αφήγηση του καθενός μας, η δική μας, η προσωπική μας αφήγηση. Κι έτσι διακόπτεται η μεγάλη, η ενιαία, αυτή που γαληνεύει και χαλαρώνει, αυτή που μας ταξιδεύει. Τον ρόλο αυτόν έχουν αναλάβει, άλλωστε, οι φωτογραφίες που ανεβάζουμε…