Είναι από αυτά που τα ακούς να εκφωνούνται στις ειδήσεις, με φωνή σοβαρή και αγέλαστη, και μένεις προς στιγμήν κι αναρωτιέσαι αν άκουσες καλά ή το φαντάστηκες: «Δεν είπαμε ότι θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ, αλλά θα αγωνιστούμε ώστε να διαλυθεί μόνο του». Αφαιρείς το πλαίσιο των συμφραζομένων μέσα στο οποίο ειπώθηκε αυτό το περισπούδαστο και συλλογίζεσαι τι μπορεί να είναι στον κόσμο μας ο άνθρωπος που εκστομίζει κάτι τέτοιο και δεν ντρέπεται.
Μας βεβαιώνει, κατ’ αρχάς, ότι δεν θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ ― και ευτυχώς, διότι κάτι τέτοιο θα ήταν επικίνδυνα ηλίθιο. Μια ματιά στα δελτία ειδήσεων εξηγεί γιατί. Οταν η Δύση και το σύστημα με το οποίο λειτουργεί δοκιμάζονται από νέες και πολύ σοβαρές απειλές, σχεδόν ο καθένας μπορεί να καταλάβει πως θα ήταν αυτοκαταστροφικό για μια χώρα με τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας να εγκαταλείψει τη συμμαχία που κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο και, ουσιαστικά, έθεσε τέλος στην αιματηρότερη και δαπανηρότερη αναμέτρηση της παγκόσμιας ιστορίας, η οποία επεκτάθηκε σχεδόν σε ολόκληρο τον εικοστό αιώνα.
Οχι, λοιπόν. Δεν θα φύγουμε από το ΝΑΤΟ. Θα κάνουμε όμως κάτι πιο φιλόδοξο, μέσα στο πλαίσιο της ηλιθιότητάς μας: θα αγωνιστούμε για να διαλυθεί μόνο του! Το γεγονός ότι η ήττα του κομμουνισμού στον Ψυχρό Πόλεμο δεν έφερε το περίφημο εκείνο «τέλος της Ιστορίας» είναι ένας παραπάνω λόγος ώστε το ΝΑΤΟ, ως συσσωρευμένη πείρα και τεχνογνωσία της Δύσης περί την άμυνά της, να είναι περισσότερο απαραίτητο σήμερα. Την αναγκαιότητα του ΝΑΤΟ επιβάλλουν η ρευστότητα και οι ανεξέλεγκτες ανακατατάξεις που συμβαίνουν στη γεωγραφική περιφέρεια της Δύσης.
Ωστόσο εμείς, εξοπλισμένοι με την ευήθεια της ουτοπίας, θα το κάνουμε (όχι μόνοι, μαζί με άλλους, προφανώς…) να διαλυθεί μόνο του! Πώς; Θα τους μιλήσουμε με το καλό, θα τους εξηγήσουμε. Δεν πειράζει αν δεν μας καταλάβουν, εμείς θα φωνάξουμε. Θα κάνουμε διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος. Θα κατεβάζουμε και τον Γλέζο αυτοπροσώπως! Πόσο θα αντέξουν, κάθε Σάββατο ή Κυριακή, να μαζεύονται το πολύ πεντακόσιοι κακομοίρηδες στο Σύνταγμα και να ζητούν αυτοδιάλυση του ΝΑΤΟ; Πόσο θα αντέξουν τον Γλέζο να τους κουνάει το δάκτυλο; Κάποια στιγμή θα πουν: «Ως εδώ ήταν. Δεν πάει άλλο» και θα αποφασίσουν να διαλυθούν.
Για να μπορεί να βγαίνει δημοσίως και να λέει κάτι που προϋποθέτει όλα τα παραπάνω πρέπει ή να είναι ανόητος, δηλαδή να μην ξέρει για τι μιλάει, ή απατεών, δηλαδή εν γνώσει του να πουλάει στον κόσμο μια βλακεία που ακούγεται ευχάριστα, ή, τέλος, να είναι ΣΥΡΙΖΑ. Στην προκειμένη περίπτωση, είναι οπωσδήποτε το τρίτο, διότι ο Δημήτρης Βίτσας που εκστόμισε την ανεπανάληπτη αρλούμπα είναι ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ (Τσιπριστές-Λαφαζανιστές). Τι από τα άλλα δύο μπορεί επίσης να είναι, ας το κρίνει ο καθένας μόνος του…
Η ανταπόκριση του κόσμου
Οι «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Κιμούλη, δεν πρόκειται να συνεχίσουν τις παραστάσεις τους. Ματαιώνονται, διότι όπως ανακοινώθηκε από την εταιρεία παραγωγής «η παράσταση δεν έτυχε της ανάλογης ανταπόκρισης από το κοινό, με αποτέλεσμα η μέχρι σήμερα οικονομική ζημία να είναι μεγάλη και να μην επιτρέπει τη συνέχισή της». Δυσκολεύομαι να φαντασθώ πώς θα μπορούσε να αμφισβητήσει κάποιος την αλήθεια της παραπάνω πρότασης. Προφανώς, το κόστος της παράστασης ήταν ακριβό και τα έσοδα από τα εισιτήρια τέτοια ώστε η εταιρεία να κρίνει ότι, εμπορικά, δεν άξιζε τον κόπο να συνεχισθεί η παράσταση. Για την προσδοκία του κέρδους επενδύει έναν επιχειρηματίας το κεφάλαιό του. Θα ήταν παράλογο, επομένως, αν απλώς ξόδευε τα λεφτά του χωρίς να αποκομίζει κέρδος, όπως παράλογο θα ήταν επίσης αν σταματούσε μια παραγωγή που έφερνε κέρδη. Τίποτε παραπάνω δεν μπορεί να ειπωθεί.
Εκτός, βέβαια, αν είσαι ο Γιώργος Κιμούλης, ο οποίος εθίγη από την ανακοίνωση της εταιρείας παραγωγής και απάντησε με φλογερό σημείωμά του στο Διαδίκτυο: «Σε 37 παραστάσεις, η παραγωγή αποδεδειγμένα είχε κόψει πάνω από 16.000 εισιτήρια σχεδόν! Αυτό λέγεται “μη ανταπόκριση του κόσμου”;», διερωτάται αγανακτισμένος ο καλλιτέχνης. Από εμπορικής πλευράς, υποθέτω πως ναι, κάπως έτσι πρέπει να λέγεται. Διότι, μπορεί ο Γιώργος Κιμούλης να είναι ο υπέρτατος εν ζωή θεράπων του Θέσπιδος, αν όμως με 16.000 εισιτήρια ώς τώρα δεν εξασφαλίζεται ο οικονομικός στόχος της παραγωγής, τότε η παράσταση οικονομικά έχει αποτύχει. Η ανταπόκριση του κόσμου δεν μετριέται σε απόλυτους αριθμούς, ούτε με βάση το μέγεθος του καλλιτεχνικού εγωισμού του Γ. Κιμούλη. Μετριέται με βάση την προσδοκία της απόδοσης που θα έχει η επένδυση. Αυτό ισχύει στη ζωή γενικώς και δεν εξαιρούνται ούτε οι θεατρικές παραστάσεις, έστω και αν τις έχει σκηνοθετήσει ένας Γ. Κιμούλης.
Αυτό καθαυτό το γεγονός (παρότι αφορά προσωπικώς τον Γ. Κιμούλη…) είναι μάλλον δευτερεύουσας σημασίας. Αν στεκόμαστε λιγάκι σε αυτό, είναι επειδή εκφράζει την κρατούσα εξωπραγματική νοοτροπία, η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη σημερινή κρίση. Για τη δικαίωση αυτής της εξωπραγματικής νοοτροπίας αγωνίζεται η αξιωματική αντιπολίτευση, χωρίς να το κρύβει κιόλας. Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι ο Γ. Κιμούλης είναι εκ των επιφανών υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ…