Ακόμη προσπαθώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που, άθελά μου, την ημέρα εκείνη του Αυγούστου με έσπρωξε να αναλάβω τον ρόλο της πεταλούδας στη θεωρία του χάους. Ξέρετε, αυτή που πεταρίζει κάπου στο Πεκίνο και, μέσω αλυσιδωτών αντιδράσεων που γεννάει στο οικοσύστημα, φτάνει να προκαλέσει τροπική καταιγίδα κάπου στην Αφρική. Ηταν μια από αυτές τις ημέρες που το μυαλό το κατατρύχουν σκέψεις για τον επόμενο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την ημερομηνία εκλογής του, τον αριθμό των ψήφων που θα συγκεντρώσει, το πρόσωπο, το ονοματεπώνυμο, αφήστε δε τον τάφο της Αμφίπολης, ακόμη τότε σε πολύ πρώτο στάδιο αποκαλύψεων, αφήστε και το αφρικανικό τέρας της Κρήτης. Την ημέρα εκείνη λοιπόν πήγα να πληρώσω τη δόση της πιστωτικής κάρτας σε τράπεζα της πλατείας Συντάγματος και, λόγω των πνευματικών μου προβλημάτων, έκανα λάθος στο ποσό. Η κατάθεση έγινε σε ειδικό μηχάνημα είσπραξης και έτσι δεν μπόρεσα να αντιληφθώ ότι κατέθεσα είκοσι πέντε ολόκληρα ευρώ λιγότερα από τη δόση. Ασχετος δε περί τα οικονομικά, δεν μου περνούσε από το μυαλό πως ένα λάθος στην κατάθεσή μου θα αποτελούσε απειλή για την υγεία του τραπεζικού μας συστήματος και θα προκαλούσε ντόμινο που ενδεχομένως να οδηγούσε την παγκόσμια οικονομία πίσω στο 2008. Πόσο αφελής μπορεί να είναι ένας θαυμαστής του Πελεγρίνη Θεοδοσίου σαν και μένα;
Δύο ημέρες αργότερα, στο νησί του Βορειοανατολικού Αιγαίου όπου βρέθηκα, δέχθηκα το πρώτο αυστηρό τηλεφώνημα όπου, μετά τη γνωστή εξακρίβωση των στοιχείων μου, κάποια λειτουργός της παγκόσμιας οικονομίας με κάλεσε να καλύψω το κενό των 25 ευρώ πάραυτα. Της απήντησα πολύ ευχαρίστως, πλην όμως, δεν υπάρχει υποκατάστημα της τραπέζης της σε ολόκληρο το νησί, οι δε «συνεργαζόμενες» που μου πρότεινε ως εναλλακτικές βρίσκονται σε απόσταση περίπου 30 χιλιομέτρων από το σημείο όπου βρισκόμουν εγώ. «Δεν έχω σκοπό να διακόψω τις διακοπές μου για είκοσι πέντε ευρώ». Υποσχέθηκα ότι θα τα καταβάλω δύο εβδομάδες αργότερα, άμα τη επιστροφή μου. Δεν πτοήθηκε. Την επομένη είχα την ευτυχία να μιλήσω με άλλον συνάδελφό της, ο οποίος μου επανέλαβε τα ίδια και μου είπε πως ό,τι και αν λέω δεν έχει σημασία. Είμαι σε πρόγραμμα και θα μου τηλεφωνούν συνέχεια. Τις επόμενες τρεις ημέρες αποφάσισα να μην απαντάω στις οχλήσεις, θεώρησα ότι πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με ειδοποίηση για ληξιπρόθεσμα και άλλες ανοησίες, επειδή δε στο σημείο εκείνο τα κινητά πιάνουν συχνά μέσω Τουρκίας το έκλεινα για να μην πληρώνω περιαγωγή, με αποτέλεσμα όταν το άνοιγα ξανά να βρίσκω πακέτο μηνυμάτων. Μέτρησα 8 την ημέρα, 24 σε τρεις ημέρες και πάει λέγοντας. Τα δε μηνύματα έλεγαν ότι αφορούν τον τάδε-τάδε που τον ζητούν από την τράπεζα για «υπόθεσή του» – διατύπωση που οι παλαιότεροι θυμούνται πως χρησιμοποιούσε η Ασφάλεια επί χούντας. Τέλος, βρέθηκε μία υπάλληλος η οποία κατάλαβε τη βλακεία του όλου συστήματος και προφανώς με έβγαλε από το πρόβλημα.
Ερώτηση: πόσα χρήματα από την ανακεφαλαιοποίηση ξοδεύτηκαν για τα 25 ευρώ της περίπτωσής μου; Πόσο έχει διαβρωθεί το υποτίθεται ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα από τη βαθιά βλακεία που δέρνει τη λειτουργία του Δημοσίου; Και ποια ανάπτυξη περιμένεις με τέτοια νοοτροπία; Μιλώ για την έλλειψη σοβαρότητας ανθρώπων οι οποίοι διακατέχονται από την ίδια νοοτροπία όσων κυνηγούν τη φοροδιαφυγή. Καμία ιεράρχηση στους στόχους και εννοείται καμία σχέση με την αναλογία κόστους και κέρδους. Και να σκεφτείτε πως η τράπεζα είναι παράρτημα διεθνούς τραπέζης. Ομως, εδώ οι αγωνιστές του ’21 κατάφεραν να διαφθείρουν κοτζάμ βαυαρική διακυβέρνηση, εμείς με μία τράπεζα δεν θα τα καταφέρουμε;