Στασιμότητα και νευρικότητα στην Ελλάδα. Κινητικότητα και νευρικότητα στην Ευρώπη. Κινείται ασταθώς η Γαλλία: ο πρόεδρος Ολάντ προσπαθεί να διασκεδάσει τις δυσμενείς εντυπώσεις στο εσωτερικό με πολεμική φυγή προς τη Συρία. Νευρικά συμπεριφέρεται ο Ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, προσπαθώντας να χαλαρώσει τη θηλιά της δημοσιονομικής πειθαρχίας και ταυτοχρόνως να ανασχέσει τις μεταναστευτικές ροές. Και οι δύο ηγέτες επενδύουν στην έκτακτη διάσκεψη κορυφής της 7ης Οκτωβρίου, και οι δύο ηγέτες προσδοκούν ανακούφιση από τη νομισματική στροφή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας υπό τον Μάριο Ντράγκι.
Η νευρικότητα γίνεται αγωνία όταν στραφούμε στο γεωπολιτικό πεδίο. Μετά το ρήγμα στην Ουκρανία και τη σοβαρή διατάραξη των ευρωρωσικών σχέσεων, τώρα η Ευρώπη παρακολουθεί με αγωνία την έκβαση του αποσχιστικού δημοψηφίσματος στη Σκωτία. Ενδεχόμενη απόσχιση όχι μόνο θα κολοβώσει το Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά ίσως αναζωπυρώσει αυτονομιστικές και αποσχιστικές κινήσεις σε όλη τη ήπειρο.
Η ευρωπαϊκή νευρικότητα επηρεάζει την ελληνική υπόθεση. Προς το παρόν δυσμενώς – στο μέτρο που το ελληνικό ζήτημα χαμηλώνει αισθητά στις προτεραιότητες της ευρωπαϊκής ατζέντας. Επειτα, η Γερμανία, η οποία καλείται να βρει νέα ισορροπία με τη Γαλλία, την Ιταλία, την ΕΚΤ και βεβαίως τη Ρωσία και τις ΗΠΑ, δεν θα επιθυμεί να υποχωρήσει και στο ελληνικό πρόγραμμα, ως μετανοούσα για την ενάρετη πειθαρχία που η ίδια επέβαλε. Αλλο είναι να καμφθεί λελογισμένα η γερμανική ορθοδοξία έναντι των απαιτήσεων χαλάρωσης Γαλλίας και Ιταλίας, πυλώνων της Ευρωζώνης, κι άλλο να καμφθεί έναντι της μικρής και αμαρτωλής Ελλάδας.
Είναι πιθανόν το ελληνικό πρόβλημα να παραταθεί χωρίς λύση, δηλαδή χωρίς προσαρμογή του προγράμματος, ως πρόβλημα των Ελλήνων και όχι της Ευρώπης. Ακόμη και η επόμενη αξιολόγηση της τρόικας, τέλη του μηνός στην Αθήνα, θα βρίσκεται υπό τη σκιά της διάσκεψης κορυφής της 7ης Οκτωβρίου, στην Ιταλία.