Στον έναν χρόνο από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα πολλά έχουν συμβεί και πολλά έχουν γίνει γνωστά για τη δράση των ταγμάτων εφόδου, απαρτισμένων από (φιλο)ναζιστές που καμώνονται τους υπερέλληνες. Ακόμα όμως είμαστε στα μισά του δρόμου σε πολλά: στη διαλεύκανση του ίδιου του εγκλήματος στο Κερατσίνι· στην ερμηνεία με πολιτικούς και κοινωνικούς όρους της έλξης που ασκεί η βιαιότατη χρυσαυγίτικη δράση σε αρκετούς της μετεφηβικής ηλικίας με κορμιά πρησμένα από τα «βελτιωτικά» και μυαλά πρησμένα από τα αναβολικά της πούρας ελληνοφροσύνης, αλλά και σε τύποις μεγαλύτερούς τους· στην ερμηνεία του 10% που αποσπά εξακολουθητικά η Χ.Α. σε εκλογές και γκάλοπ, ακόμα και μετά την πιστοποίηση ότι πρόκειται για συμμορία με φασιστικού τύπου λειτουργία· τέλος, στην αντιμετώπιση του χρυσαυγίτικου φαινομένου και πάλι με όρους πολιτικούς και ιδεολογικούς, αφού αποδείχθηκε πως οι αστυνομικοδικαστικοί δεν αρκούν για να πείσουν ένα κομμάτι της κοινωνίας και τους καιροσκοπούντες Μπαλτάκους.
Στον έναν χρόνο πολλαπλασιάστηκαν οι μαρτυρίες (και από αποχωρήσαντα στελέχη της Χ.Α.) και τα πειστήρια για τη δράση του εσμού και για την ποιότητα των ιδεών και των συναισθημάτων του. Ακόμα και η αστυνομία υποχρεώθηκε εκ των πραγμάτων, όχι βέβαια να επιχειρήσει την απολύτως αναγκαία αυτοκάθαρσή της, αλλά να κινηθεί κάπως συστηματικότερα. Αλλωστε, οι φάκελοι με τις χρυσαυγίτικου ενδιαφέροντος υποθέσεις είχαν ήδη ξεπεράσει τις πενήντα. Και μόνο οι τηλεφωνικές συνδιαλέξεις που αποκαλύφθηκαν, με συνομιλητές στελέχη και βουλευτές της Χ.Α. και με περιεχόμενο της συζήτησής τους τους κρωγμούς χαράς («τους λιώσανε! τους λιώσανε!») για την ενέδρα που είχαν στήσει εις βάρος μελών του ΚΚΕ στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, και τους κρωγμούς ύβρεων κατά του νεκρού Παύλου Φύσσα (όπως παλαιότερα κατά του νεκρού Αλέξη Γρηγορόπουλου), αρκούν για να φανερώσουν από ποιο άθλιο υλικό είναι φτιαγμένη η «ελληνοψυχή» τους: μίσος και πάλι μίσος.
Σ’ αυτόν τον έναν χρόνο εξέπεσε η θεωρία περί παραστρατημένων ψηφοφόρων που γρήγορα θα ξαναβρούν το φως τους. Μια θεωρία που βόλεψε για πολύ πολλούς, ιδίως όσους κηρύσσουν ότι «τα γονίδια του Ελληνα είναι αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά». Οι ευρωεκλογές του Μαΐου έδειξαν ότι από οποιονδήποτε δρόμο κι αν οδηγήθηκε στην αρχή στη Χ.Α. ο ένας στους δέκα Ελληνες ψηφοφόρους, την ψηφίζει πλέον επειδή εν τω μεταξύ έχει ταυτιστεί μαζί της, γνωρίζοντας καταλεπτώς την ιδεολογία της και τις αιματηρές συνέπειές της. Συνεχίζει να την υποστηρίζει με πείσμα, όταν πια δεν υπάρχουν αμφιβολίες για το ποιόν των ηγετών της, για την παραστρατιωτική της δομή, για τη φενακιστική ελληνοκαπηλεία της, για το μέχρις αίματος μίσος της για τους ξένους κάθε είδους: ως προς τη φυλή, τη θρησκεία, τις ιδέες, το χρώμα, την ερωτική συμπεριφορά, τη φυσική κατάσταση.
Στην περίπτωσή τους το «πας μη Ελλην βάρβαρος» είναι απόλυτος νόμος. Αλλά με δύο κρίσιμες προσθήκες: Ελληνες είναι μόνον όσοι πληρούν τις προδιαγραφές της αφεντιάς τους, οι δε «βάρβαροι» χρειάζονται σωφρονισμό, αν όχι εξολόθρευση.