Την ανάγκη καταπολέμησης της σήψης και της ανομίας, που αποτελεί καθολικό κοινωνικό αίτημα, επισήμανε σε κύριο άρθρο η «Κ», κατά την εγκατάσταση των νέων πρυτανικών αρχών, μέσα σε κλίμα έντασης, που δημιούργησε μια μικρή ομάδα φοιτητών.
– Αυτό το πανεπιστήμιο παραλαμβάνω, επισήμανε ο νέος πρύτανης κ. Θ. Φορτσάκης, δίνοντας το στίγμα του για την ανάγκη μιας επίπονης, μακροχρόνιας και επίμονης προσπάθειας, για ένα νέο, καθαρό, αμόλυντο πανεπιστημιακό περιβάλλον. Δύσκολο εγχείρημα, αλλά όχι αξεπέραστο και ακατόρθωτο.
Ολες οι συγκυρίες μοιάζουν αρνητικές. Ενα πολιτικό σύστημα διεφθαρμένο στην ραχοκοκαλιά του έχει συμπαρασύρει στην υποβάθμιση τις θεσμικές λειτουργίες. Τις απαξίωσε, τις ευτέλισε…
Η Παιδεία στην οποία οι πολιτισμένες χώρες επενδύουν το μέλλον τους, έχει αφεθεί στα χέρια ανθρώπων, οι οποίοι είτε βγάζουν τα χρόνια απωθημένα τους, με τη συνεχή αλλαγή της διδακτέας ύλης, είτε αδιαφορούν θεωρώντας ότι το αξίωμα του υπ. Παιδείας τους μειώνει το κύρος και την προσωπικότητα, ότι υποβαθμίζει αυτά τα τεράστια… πολιτικά μεγέθη.
«Εκ θεού λοιπόν, άρξασθαι». Δηλαδή από τον τρόπο επιλογής του εκάστοτε υπουργού, με τα γνωστά «αξιολογικά» κριτήρια και την ψηφοθηρική απόδοση.
Ουδείς λοιπόν κεντρικός σχεδιασμός, και γι’ αυτό ίσως ο επόμενος υπουργός αναιρεί το έργο του προκατόχου του…
Με όλο αυτό το συνονθύλευμα και με τα γνωστά μπαλώματα – τροπολογίες για εξυπηρέτηση των δικών μας ανθρώπων, είτε αφορά σε καθηγητές, είτε σε φοιτητικές νεολαίες, έχει δημιουργηθεί μία συγκεχυμένη κατάσταση, αποπνέουσα δυσμορφία και δυσοσμία, όπως αυτή εκφράζεται και στους πανεπιστημιακούς χώρους, τους οποίους κατέστησαν άβατο ανομίας και παρανομίας, κατ’ επίκληση, μάλιστα, του Συντάγματος του συμπαγούς αυτοδιοίκητου, το οποίο βόλευε τους πάντες. Αποθέωση δηλαδή του ανεξέλεγκτου, επικαλούμενοι το καταταλαιπωρημένο, και παρά φύση παραβιαζόμενο συστηματικά, Σύνταγμα.
Ας μην απορούμε λοιπόν, μ’ όσα συνέβαιναν και αποδόμησαν τις Σχολές, τα γνωστικά αντικείμενά τους και κατ’ επέκταση το πανεπιστημιακό έθος και ήθος.
Το όλο σύστημα Παιδείας συμπαρασύρθηκε, διασύρθηκε, ευτελίστηκε και οδηγήθηκε στην επικράτηση μειοψηφιών, που αλώνιζαν και ήλεγχαν τα ανώτατα ιδρύματα, εκμεταλλευόμενοι τη μη εφαρμογή νόμων.
Με στόχο την ανατροπή της φαυλότητας και την αναγέννηση ήθους και πνεύματος, η Κοινότητα των Καθηγητών οφείλει να εμπνεύσει σεβασμό στους φοιτητές και να συμμερισθεί τα όνειρα, τις προσδοκίες, τις αγωνίες τους. Δηλαδή να τους πλησιάσουν ως πατέρες και δάσκαλοι, ως ισότιμους όμως και όχι ανάλογα με την κομματική τους ταυτότητα και επιρροή σε τυχόν αρχαιρεσίες ή άλλες δοσοληψίες, τόσο συνηθισμένες… Κι οι καθηγητές που τόλμησαν και φάνηκαν άξιοι της αποστολής τους, έτυχαν και τυγχάνουν σεβασμού και καθολικής αναγνώρισης.
Κι ας μη λησμονούμε ότι τα επεισόδια σε βάρος άξιων καθηγητών συνέβησαν με την ανοχή, την αδιαφορία, αν όχι και συνενοχή, αυτών που δεν θέλησαν -για τους δικούς τους ευνόητους λόγους- να χαλάσουν τις σχέσεις τους με το φοιτητικό κατεστημένο.
«Αρετήν και τόλμην θέλει η ελευθερία». Γενναιότητα να αποδειχθεί, να παραδεχθεί ότι όπως το ταγκό θέλει δύο, το ίδιο απαιτείται και για την ουσιαστική αλλαγή στα πανεπιστήμια. Μια καθαρή σχέση μεταξύ των δύο εταίρων: Καθηγητών και Φοιτητών, αλλά και των διοικητικών υπαλλήλων που απέμειναν.
«Οίοι οι άρχοντες, οίοι και οι αρχόμενοι». Ο,τι δίνεις παίρνεις. Οταν δε υπάρχουν εύπλαστες ψυχές, ανήσυχες, απαιτητικές, η προσέγγισή τους είναι απαραίτητη συνθήκη για την αλλαγή κατεύθυνσης και την αναβάθμιση της Παιδείας.
Θέλει χρόνο πολύ. Ομως πιστεύω ακράδαντα ότι η καθαρότητα και εμμονή σε θέσεις, κανόνες και αξίες ζωής, από τους κ. πρυτάνεις, θα αποτελέσει την αφετηρία για μια νέα αρχή, σε τελείως άλλη βάση στέρεη, που μέχρι τώρα δεν υπήρξε.
Υψηλό το αξίωμα του πρύτανη και αντίστοιχα υψηλό το στίγμα που πρέπει να δώσει. Καθαρό, συνεπές, χωρίς παλινδρομήσεις έναντι όλων και ιδίως έναντι της κυβερνητικής αρρυθμίας. Οι πρυτάνεις μπροστάρηδες να καθοδηγήσουν τα της Παιδείας, καταπολεμώντας τη σήψη και την ανομία, απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Συμπαραστάτες τους θα είναι οι υγιώς σκεπτόμενοι. Και είναι πολλοί…
Ανεκδήλωτοι, αφού σπανίως τους δίνεται αυτή η ευκαιρία.
*Ο κ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος ΔΣΑ