Η άγνοια κινδύνου αποτελεί ασυγχώρητο λάθος για τους πολιτικούς. Ειδικά όταν συζητούν στις τράπεζες διαπραγματεύσεων. Και τέτοιες είναι όλες οι συναντήσεις στο πλαίσιο της πυκνής διπλωματικής δραστηριότητας που υποστηρίζει τις λειτουργίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είπε ο Αλέξης Τσίπρας για τη διαπραγμάτευση που θα είχε να κάνει αν ο λαός, σε ένα ακόμη μετέωρο βήμα, του έδινε την ευκαιρία: «Οταν εγώ τα λέω αυτά στα διεθνή φόρα δεν σηκώνεται κανένας να μου πει ότι αυτά που λες βγάζουν τη χώρα από την Ευρώπη. (…) Οταν τα είπα στον Ντράγκι, δεν μου είπε “σήκω και φύγε από το τραπέζι, διότι με αυτά που λες θα σας κόψουμε τη χρηματοδότηση”».
Ο νεαρός επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ υποτιμά τον τεράστιο βαθμό δυσκολίας που έχει η έξοδος από την ελεγχόμενη κατάρρευση. Νομίζει ότι θα πάει να πει στην Ευρώπη «δεν σας πληρώνω» και αυτοί θα του πουν «όταν μπορέσεις, αφεντικό». Η καταιγιστική, εντός και εκτός Ελλάδας, έκθεσή του στη δημοσιότητα του δημιουργεί ψευδαισθήσεις. Και, το χειρότερο, εκλαμβάνει τη σιωπή των ισχυρών ως συναίνεση στα σχέδιά του. Αγνοεί πόσο σκληρές σκέψεις κάνουν για πολιτικούς του διαμετρήματός του.
Οι παλαιοί (Καραμανλής και Παπανδρέου) το γνώριζαν αυτό απολύτως. Πάντοτε μέτρησαν τα βήματά τους όταν χρειάστηκε να συγκρουστούν έξω από τα σύνορά μας. Ποτέ δεν πήγαν «ξεβράκωτοι» και «απειλητικοί» και μόνο μια φορά ο Ανδρέας φάνηκε πως τα είχε «αλλιώς υπολογίσει», στη συνάντησή του με τον Οζάλ στην Ελβετία τον Ιανουάριο 1988.
Ο Κώστας Σημίτης μιμήθηκε σοφά το «δίδυμο». Γι’ αυτό, εκτός από την επίτευξη του εθνικού καθήκοντος της οικονομικής σταθεροποίησης εντός του ευρώ, πέτυχε και τον άλλο σπουδαίο στόχο, την ουσιαστική υποβοήθηση για την ένταξη της Κύπρου στη Ζώνη. Το πόσο «ψυχρός ρεαλιστής» υπήρξε όλοι το θυμούνται.
Ο Κώστας Καραμανλής, που δεν βρήκε το θάρρος να τηρήσει την «υπόσχεση» της Κύπρου, που δεν μετακίνησε κατά ένα λιθαράκι την υστερία του νεο-Μακεδονικού, πήρε το ρίσκο να αγνοήσει τους γεωπολιτικούς κινδύνους που θα συνόδευαν την περαιτέρω ενεργειακή εξάρτηση από τον μειωμένης αξιοπιστίας ρωσικό κρατισμό. Ο Γιώργος Παπανδρέου νόμισε ότι μπορεί να απειλήσει και δεύτερη φορά με το «κανόνι του ελληνικότατου χρέους» και μας έβαλε να πληρώσουμε πανάκριβα τις διεθνοσοσιαλιστικές αναζητήσεις του. Αποδείχτηκε πως, κάθε φορά που δεν είχαμε «δέσει τον γάιδαρό μας», βρεθήκαμε «αποκάτω» την ώρα της διαπραγμάτευσης.
Αυτήν τη φορά, όμως, έχουμε κάνει πολλή δουλειά. Θα είναι αμαρτία, που ούτε ο Πάπας δεν μπορεί να συγχωρέσει, αν κάποιος βρεθεί να τινάξει στον αέρα θυσίες τεσσάρων ετών, για να αποδείξει πόσο εύθραυστη είναι η ευρωπαϊκή γεωμετρία.
Κράτησα για το τέλος το αινιγματικό που, χαμηλόφωνα, προσέθεσε ο κ. Τσίπρας σχετικά με την παλαιότερη συνομιλία του με τον κ. Ντράγκι: «Του είπα και πιο πολλά απ’ όσα είπα χθες εδώ».