Δεν κηρύσσονται πια οι πόλεμοι, αν δεχτούμε βέβαια ότι σε χρόνους παλαιούς οι επειγόμενοι προς σφαγήν τηρούσαν οπωσδήποτε κάποιο αυστηρό τελετουργικό για να αποσπάσουν ίσως την εύνοια των (αδιαφορούντων ωστόσο) πνευμάτων. Δεν κηρύσσονται, αλλά απλώς γίνονται. Μικροί ή μεγάλοι. Πολυπροβαλλόμενοι τηλεοπτικά ή περιέργως ακάλυπτοι. Θερμοί ή ψυχροί. Διηπειρωτικοί, διακρατικοί ή εμφύλιοι, αλλά και εμφύλιοι μέσα σε κάθε εμφύλιο, όπως βλέπουμε και στη Συρία. Κατακτητικοί ή απελευθερωτικοί. «Ηθικοί» και «ανθρωπιστικοί», όπως στην κάποτε Γιουγκοσλαβία, όπου οι σφαγές δεν είχαν ένα εθνικό όνομα ως προς τον θύτη ή το θύμα. Πόλεμοι «εκδημοκρατιστικοί», όπως στο Ιράκ, όπου όντως υπήρχαν χημικά όπλα· και δεν είναι άλλα από τους τζιχαντιστές που συνεκκόλαψε η δράση των Δυτικών (όπως συνέβη άλλωστε και με τους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν). Κι ακόμα, πόλεμοι θρησκευτικοί, «ιεροί», όπως αυτός που λένε ότι διεξάγουν οι χαλιφατιστές, που με τη βαρβαρότητά τους πιστοποιούν πως ο Μεσαίωνας δεν είναι μια παλιά υπόθεση για όλον τον πλανήτη.
Θα δούμε άραγε να εξελίσσεται σε πολιτισμικό πόλεμο η διαβόητη (άνευ όπλων) σύγκρουση πολιτισμών; Προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η ύπαρξη δύο σαφώς οριζόμενων και διαχωριζόμενων στρατοπέδων. Η ύπαρξη δηλαδή δύο ριζικά διαφορετικών και ασύμβατων πολιτισμών που ο καθένας είναι απολύτως αμιγής στο εσωτερικό του, μεταξύ δε των δύο δεν νοούνται και δεν παρατηρούνται επαφές, οσμώσεις, διαπιδύσεις, αλληλοεπηρεασμός. Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Η Δύση έχει πολλή Ανατολή μέσα της και η Ανατολή πολλή Δύση, με όποια πολιτική και πολιτιστική σημασία κι αν εννοήσουμε τους δύο γεωγραφικούς όρους.
Επειδή ωστόσο έχουμε μάθει να ταυτίζουμε τη Δύση με το Καλό και την Ανατολή με το Κακό, ας παραδεχτούμε πως υπάρχει κάμποσος σκοταδισμός στην πεφωτισμένη και φωτοδότρια Δύση· ας θυμηθούμε, πέραν της διάχυτης ισλαμοφοβίας, τις τελετουργικές παραδόσεις Κορανίων στην πυρά από Αμερικανούς «ιεροκήρυκες». Οπως υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, φωτεινές αντιλήψεις και στάσεις μέσα σε ό,τι βολευόμαστε να αποκαλούμε Ισλάμ· που δεν είναι ένα και ενιαίο, συμπαγές και μονοφωνικό (και αιμοδιψές), όπως δα και ο χριστιανισμός. Αυτό λοιπόν που οι μεν τζιχαντιστές το αποκαλούν «ιερό πόλεμο», ορισμένοι δε αντιτζιχαντιστές επιχειρούν να το εξευγενίσουν ονομάζοντάς το ή περιγράφοντάς το σαν «πόλεμο πολιτισμών», είναι χονδροειδή προπαγανδιστικά κατασκευάσματα.
Αν, όπως μας παραδόθηκε, ο πόλεμος είναι πατήρ πάντων, η μητέρα του, μία από τις πολλές, είναι η υποκρισία· αυτή φοράει τη λευκή στολή της τίμιας ανθρωπιστικής έγνοιας στο κυνικό συμφέρον και στη βουλιμία ισχύος. Το ξέρουμε και από την αρχαιότητα. Ή, μάλλον, το ήξεραν οι αρχαίοι και δεν το έκρυβαν, αλλά το καταδείκνυαν στα δράματα και στα ιστοριογραφήματά τους. Η τεχνική του καμουφλάζ, της παραποίησης και της απόκρυψης είναι κατοπινή.