Ο Αντώνης Σαμαράς εγκατέστησε την πρωθυπουργική του θητεία στο οικοδόμημα της 27ης Νοεμβρίου 2012. Τότε, έπειτα από 160 ημέρες συζητήσεων και αναδιαπραγματεύσεων όσων είχαν γραφτεί στο Μνημόνιο για το δεύτερο δάνειο-μαμούθ στην Ελλάδα, καθαρογράφηκε η συμφωνία: «Εσείς, η Ελλάδα, θα πετύχετε τους στόχους του ελλείμματος κι εμείς, τα κράτη της Ζώνης, θα συμβάλουμε στη μακρόπνοη αντιμετώπιση του Χρέους σας», είπαν κι έγραψαν στις σχετικές αποφάσεις. Την εκπλήρωση εκείνων των υποσχέσεων ζητεί ο Ελληνας πρωθυπουργός, σε πρώτο στάδιο από το Βερολίνο, που έχει και την πρωτοβουλία στο ευρωπαϊκό πεδίο. Οσο κι αν «έσκασαν από τη ζήλια τους» στο Μαξίμου, ούτε ο Πάπας μπορεί να βοηθήσει στην επίλυση του «Ελληνικού Κώδικα», μετά από τόσο μεγάλο μπλέξιμο.
Ολη αυτή η ιστορία με την ευρωπαϊκή παρέμβαση στο ελληνικό χρέος έχει δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από εκείνο του χρέους, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει. Προσέξτε, για παράδειγμα, τις ασύμπτωτες ημερομηνίες λήξης: το ευρωπαϊκό Μνημόνιο τελειώνει σε λίγο, το Ταμείο μένει μέχρι την άνοιξη 2016. Είναι προφανές πως οι Ευρωπαίοι υπολόγιζαν ότι τα λεφτά δεν θα μας έφταναν, άρα θα χρειαζόμασταν μια επέκταση. Για να το σιγουρέψουν καλύτερα μας έβαλαν να πληρώσουμε την επαναγορά πρόσθετου χρέους (Νοέμβριος 2012) και μας μπλόκαραν τα 11 δισ. του Ταμείου των τραπεζών.
Σε όλα τούτα, οι Ευρωπαίοι κυβερνητικοί τεχνοκράτες έπεσαν έξω. Στην τριετία 2012-14, οι δημοσιονομικές επιδόσεις της Αθήνας ήσαν καλύτερες, χάρη στον ακατανόητο φορολογικό πατριωτισμό, που βεβαίως εξαντλείται. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα πήραν στην πλάτη τους την εξωφρενικά ταχεία και βαθιά διόρθωση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και είναι σειρά των επιχειρηματιών να δείξουν «σε ποιον θεό πιστεύουν».
Η Αθήνα προτείνει μια λογική αλλαγή στρατηγικής. Τα ευρωπαϊκά επιτελεία είναι πλέον υποχρεωμένα να προσδιορίσουν το νέο «σημείο καμπής» στην καμπύλη εξόδου της Ελλάδας από την τρομακτική κρίση μιας πολύ επώδυνης τετραετίας. Το παράδοξο είναι ότι τα ίδια επιτελεία ξοδεύουν πολύ περισσότερο χρόνο για να βρουν τον τρόπο να βάλουν στο κάδρο τον Αλέξη Τσίπρα.
Μπορεί να μην έχουν άδικο ότι ο ελληνικός πολιτικός κύκλος είναι άναρχος και δεν επιτρέπει κανέναν ορθολογικό σχεδιασμό. Μπορεί να έχουν δίκιο ότι οι πολιτικοί μας κατόρθωσαν να εξοργίσουν τον κόσμο με τα τεχνικά λάθη τους επί των φόρων. Μπορεί να είναι αλήθεια ότι η σκληρότητα της δημοσιονομικής λιτότητας πολλαπλασιάστηκε επειδή το κράτος δεν διέθετε κανένα αξιόπιστο σχέδιο για τις τόσο απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Το διάβημα Σαμαρά δίνει συνέχεια της συζήτησης που είχε με την κυρία Μέρκελ στις Βρυξέλλες στην αρχή του καλοκαιριού. Το επιχείρημά του είναι απλό: Η Ελλάδα θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις. Δεν μπορούν, όμως, να γίνουν όλες μαζί. Πρέπει να έρθουν τα πρώτα θετικά μηνύματα από όσα έχουν ήδη περάσει.
Πρέπει να επιστρέψει η εμπιστοσύνη στις άμεσες προοπτικές της οικονομίας.
Η άλλη πλευρά, όσο κι αν παριστάνει την αδιάφορη για την αναταραχή που θα φέρει μια «αριστερή» κυβέρνηση, όσο κι αν κάποιοι θέλουν να προσφέρουν (ξανά) στους λαούς τους την εικόνα μιας «αιμόφυρτης Ελλάδας», προκειμένου να μην ονειρεύονται «αριστερές» λύσεις, δεν έχει το περιθώριο να αδιαφορήσει.
Είναι, βεβαίως, αλήθεια ότι είναι καιρός να παρουσιάσει η Αθήνα το δικό μας Πλαίσιο Μεταρρυθμίσεων. Αν η Βουλή εγκρίνει παρόμοιο χρονοδιάγραμμα ενεργειών, μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη γίνεται αυτονόητη. Σχεδόν!