Δεν διαθέτω την πιο διεισδυτική ματιά, ωστόσο ύστερα από πολυετή, ερασιτεχνική και ενίοτε απολαυστική παρατήρηση, καταθέτω εικόνες που σφύζουν από πολιτική διάσταση, σίγουρα διαπιστωμένες και από εσάς, αναγνώστες. Σταχυολογώντας. Σκηνή 1η: Διαπρύσιοι κήρυκες της οικολογίας και άτεγκτοι φρουροί του περιβάλλοντος μετατρέπουν τον εργασιακό τους χώρο σε αχούρι, δίνοντας έτσι την ικανοποίηση στις κυρίες της καθαριότητας να αισθανθούν ακόμη πιο πολύτιμες για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Σκηνή 2η: Φιλόζωοι, σε παραλίες, πλατείες και δρόμους, αντιμετωπίζουν τους συνανθρώπους τους σαν κατώτερα όντα –ποιος ξέρει γιατί– δίνοντας προτεραιότητα στην ελευθερία ενστικτώδους εκφράσεως των αθώων ζωντανών τους, αδιαφορώντας αν ενοχλούνται οι δίποδοι παρευρισκόμενοι. Που μπορεί και να μην είναι φιλόζωοι. Κυκλοφορούν και τέτοιοι ανάμεσά μας. Σκηνή 3η: Ευγένεια α λα καρτ, η καλούμενη στην αργκό στάση του Ιανού. Είναι η πλέον διαδεδομένη και στα σαλόνια και στα αλώνια. Εκεί που βλέπεις διάφορους, με ύφος 40 καρδιναλίων, που θεωρούν ότι το να εκστομίσουν μια καλημέρα στους πλησίον τους στερεί πολύτιμο χρόνο από τον ημερήσιο βίο τους, οι ίδιοι, μόλις διασταυρωθούν με άτομα ανώτερα από αυτούς –κοινωνικά, οικονομικά, θεσμικά– χειρονομούν με έκσταση, αγάλλονται, δουλικώς και κατ’ επανάληψιν καταθέτουν τα διαπιστευτήριά τους. Σκηνή 4η: Σε αυτήν πρωταγωνιστούν λεβεντογεννημένοι που αθλούνται στο σπορ της ειρωνείας με θύματα σερβιτόρους, υπαλλήλους εμπορικών καταστημάτων, κλητήρες κ.ά. Σκηνή 5η: Αχυρόμυαλοι κυκλοφορούν και οπλοφορούν πατώντας τέρμα το γκάζι, αλλάζοντας συνεχώς λωρίδες, κάνοντας σφήνες, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή των άλλων. Πρόταση: να τους αφαιρείται το δίπλωμα ισοβίως.
Κι ας μη φοβόμαστε τις λέξεις. Ο πυρήνας των παραπάνω δονείται από ένα αξίωμα: όλοι οι άλλοι, πλην ημών των ιδίων, είναι μ… (τη φοβήθηκα τελικώς τη λέξη, ο υποκριτής). Μαύρα κι άραχλα, λοιπόν, τα πράγματα; Κάθε άλλο. Εκτός από το, κατοχυρωμένο ως μοναδικό, προϊόν μας που καλείται φιλότιμο, καταγράφεται ως εθνικό προτέρημά μας η ενωτική, ανέξοδη, συνεχής συγκίνηση. «Συγκινήθηκε το πανελλήνιο», διαπιστώνουν δίκην δημοσκόπησης τα μέσα ενημέρωσης για μια ευρύτατη γκάμα γεγονότων, ξέχωρης βαρύτητας. Από τη διάσωση μιας φώκιας έως τον αδόκητο χαμό συνανθρώπων, καθημερινά υπάρχει αφορμή για να αναδειχθεί η συγκίνηση του πανελληνίου.
Εξομολόγηση του συρμού. Είχα συγκινηθεί αληθινά διαβάζοντας μια μαρτυρία του ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου για τον σπουδαίο ποιητή Τάσο Λειβαδίτη: «Ηταν ευαίσθητος όσο δεν μπορεί κανείς να φανταστεί. Από κάποιο σημείο και μετά, για να πάμε στην πλατεία Βικτωρίας κάναμε κύκλο και όταν τον ρώτησα “γιατί”, μου απάντησε ότι είχε δανείσει πεντακόσιες δραχμές σε έναν ψαρά στη Χέυδεν και δεν ήθελε να περνάει για να μη θεωρήσει ότι το κάνουμε για να του υπενθυμίζει το χρέος». Κυκλοφορούν και τέτοιοι ανάμεσά μας.