Το όνομα του κ. Μπαλασόπουλου δεν έχει ακουστεί στον πανελλήνιο διαγωνισμό για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας, όμως αυτό δεν πρέπει να μας πτοήσει. Ο κ. Μπαλασόπουλος είναι γνωστός διότι εδώ και χρόνια κατέχει τη θέση του προέδρου της ΠΟΕ ΟΤΑ. Πόσα χρόνια δεν έχει και τόση σημασία, δεκατρία συναπτά για την ακρίβεια. Ως γνωστόν, στην καθ’ ημάς Ανατολή οι κυβερνήσεις πέφτουν, αλλά δεν μένει μόνον η αγάπη. Μένουν και οι συνδικαλιστές, οι οποίοι εκλέγονται και επανεκλέγονται όπως κάποτε οι ηγέτες των σοσιαλιστικών δημοκρατιών. Και εννοείται εκλέγονται και επανεκλέγονται για να καταγγείλουν το πελατειακό σύστημα που υπηρετούν οι πολιτικοί και δεν τους αφήνουν να διαχειρισθούν, όπως αυτοί νομίζουν, την πελατεία τους. Κατόπιν όλων αυτών μπορούμε να εξαγάγουμε το ασφαλές συμπέρασμα πως ο κ. Μπαλασόπουλος είναι ένας παράγων της δημοκρατίας μας. Είναι και υπάλληλος στον ιστορικό Δήμο της Γλυφάδας, όμως δεν είναι αυτό που τον κάνει παράγοντα. Παράγων είναι επειδή μπορεί, επικεφαλής του στόλου των απορριμματοφόρων, να πνίξει όλη την πρωτεύουσα στα σκουπίδια, όπως το 2011 που είχαν ταμπουρωθεί οι πιστοί του «εργατοτεχνίτες των δήμων» στον ΧΥΤΑ της Φυλής και κυνηγούσαν τους δημάρχους να τους φορέσουν μαύρες σακούλες εν είδει κουκούλας. Παράγων επίσης είναι επειδή είχε τη φαεινή ιδέα να προσφέρει στη νέα περιφερειάρχη Αττικής ως δώρα ένα κλομπ και μία χειροβομβίδα κρότου λάμψης, λάφυρα από τους αγώνες της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ο κ. Μπαλασόπουλος είναι λοιπόν ένας ηρωικός παράγων της δημόσιας ζωής που δίνει αγώνες και εκτός αυτού κάποτε ήταν και ΠΑΣΟΚ.
Ων ΠΑΣΟΚ λοιπόν, έμαθε, άκουσε, του είπαν πως κάποιο από τα κομματικά στελέχη του πρώην μεγάλου κόμματος, το οποίο θα μπορούσε να είναι και κυβερνητικό, αλλά δεν είναι σίγουρο, ενώ εμφανίζεται πως έχει πτυχίο ρουμανικού πανεπιστημίου δεν γνωρίζει τη ρουμανική. Οταν, δε, ρωτήθηκε πώς το ξέρει απήντησε πως αυτό ήταν τοις πάσι γνωστό στο ΠΑΣΟΚ. Οταν ρωτήθηκε περί ποίου πρόκειται, ο κ. Μπαλασόπουλος, ο οποίος είναι παράγων της δημόσιας ζωής και η συνείδησή του δεν του επιτρέπει να λέει λόγια του αέρα, αποστόμωσε τους συνομιλητές του λέγοντάς τους πως αν είχε στοιχεία θα τα κατέθετε στον εισαγγελέα. Προφανώς δεν έχει στοιχεία, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία, αντιθέτως, έχει πως ο κ. Μπαλασόπουλος έφερε το παράδειγμα του άσχετου περί τα ρουμανικά πολιτικού για να αποδείξει πόσο δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, είναι να αξιολογηθούν οι ικανότητες των δημοσίων υπαλλήλων, ειδικά δε όσων εργάζονται στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Επειδή θεωρώ πως η όλη συζήτηση περί αξιολόγησης είναι ένα κεφάλαιο του ελληνικού υπερρεαλισμού, θέλω να μείνω σε ορισμένες πινελιές του χαρακτήρα και του ήθους του δημοσίου παράγοντος, και κατ’ επέκταση του δημόσιου διαλόγου. Ο κ. Μπαλασόπουλος τόσα χρόνια γνώριζε ότι ο εν λόγω κομματικός ή κυβερνητικός παράγων είχε δηλώσει ψευδή στοιχεία, πλην όμως αυτό ουδόλως τον ενοχλούσε, αφού τους συνέδεε η λεπτή πράσινη γραμμή της κομματικής συνενοχής. Το θυμήθηκε αίφνης τώρα που ο ίδιος δεν είναι πλέον ΠΑΣΟΚ, άρα δεν δεσμεύεται από την κομματική ομερτά και, επιτέλους, απελευθερώθηκε και μπόρεσε να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια, κοινώς ξεπουλάει τα ρετάλια του παρελθόντος του για να βγάλει τα προς το ζην. Είναι ζήτημα πολιτικής τοποθέτησης, είναι όμως και ζήτημα χαρακτήρα, ναι, αυτής της παραμέτρου την οποία αν τη χρησιμοποιήσουμε για να αξιολογήσουμε τη δημόσια ζωή, ομολογώ πως δεν θέλω να σκέφτομαι τα αποτελέσματα που θα προκύψουν. Πιο χαμηλά δεν γίνεται. Ή μήπως γίνεται; Μήπως αυτό που λείπει από τη δημόσια ζωή δεν είναι οι μεγαλοφυείς ιδέες, αλλά οι χαρακτήρες που θα μπορέσουν να αντισταθούν στις εκπτώσεις με τις οποίες διαφημίζει την πραμάτεια του το παζάρι της ηθικής;