«Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ»

«Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ»

2' 13" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Βρισκόμαστε στο 1983. Η πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ εισάγεται σε νοσοκομείο του Ουίνδσορ προκειμένου να υποβληθεί σε οφθαλμολογική επέμβαση. Από την απέναντι πολυκατοικία μπορεί κάποιος να δει καθαρά την είσοδο του νοσοκομείου. Μία γυναίκα, ένοικος της πολυκατοικίας, δέχεται την επίσκεψη ενός υδραυλικού ο οποίος, στην πορεία, αποδεικνύεται ότι είναι εκτελεστής του IRA σε αποστολή να δολοφονήσει τη Θάτσερ. Η ειρωνεία είναι ότι η γυναίκα αυτή απεχθάνεται τη Σιδηρά Κυρία περίπου όσο και ο Ιρλανδός εκτελεστής. «Ισως να πρέπει να χειρουργηθεί στο μάτι επειδή είναι ανίκανη να παράγει φυσικά δάκρυα από μόνη της», λέει η γυναίκα.

Η ιστορία είναι εν μέρει αληθινή. Το 1983 όντως η Μάργκαρετ Θάτσερ εισήχθη σε νοσοκομείο του Ουίνδσορ προκειμένου να υποβληθεί σε οφθαλμολογική επέμβαση. Στην απέναντι πολυκατοικία όμως ζούσε απλώς μια συγγραφέας: η Χίλαρι Μαντέλ, διάσημη σήμερα κυρίως για τα ιστορικά της μυθιστορήματα που διαδραματίζονται στην (αιματηρή) Αγγλία των Τυδώρ.

Οταν η Μαντέλ είδε την κυρία Θάτσερ στην κλινική, το μυαλό της πήρε στροφές: τι θα γινόταν αν…; Κάπως έτσι πήρε σάρκα και οστά το διήγημα «Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ», που είναι και ο τίτλος της πιο πρόσφατης συλλογής διηγημάτων της Μαντέλ. Η κυκλοφορία του βιβλίου, και βασικά το ομότιτλο διήγημα, έχει προκαλέσει συζητήσεις στη Γηραιά Αλβιώνα, για το γεγονός ότι η Μαντέλ «δολοφονεί» την αείμνηστη πια «Μάγκι», μια γυναίκα από σίδηρο που όμως τόσα πάθη προκάλεσε στους, κατά τα άλλα, ψύχραιμους συμπατριώτες της.

Προσπαθώ να σκεφτώ τι θα γινόταν αν Ελληνας συγγραφέας έγραφε κάτι ανάλογο. Αλλά οι πολιτικοί μας, ακόμα και οι τεθνεώτες, θεωρούνται, σε γενικές γραμμές, αντιλογοτεχνικές φιγούρες – ειδικά η γενιά της μεταπολιτευτικής περιόδου. Δεν περιβάλλονται από κανένα μύθο, το αντίθετο: όπως αρέσει σε πολλούς να διατυμπανίζουν: «Είμαι ένας από εσάς». Δεν θα είχε ενδιαφέρον όμως ένα μυθιστόρημα όπου, π.χ., λίγο μετά τον θρίαμβο του 1981, κάποιος δολοφονεί τον Ανδρέα; Ή το 1974 τον Κωνσταντίνο Καραμανλή; Μην τρομάζετε, για μυθοπλασία πρόκειται. Για «πολιτική φαντασία».

Στην Ελλάδα, τους πολιτικούς τους περιορίζουμε στη σάτιρα και την επιθεώρηση – συνήθως φθηνή, δημαγωγική, οχετώδη. Ακόμα και εκεί οι Βρετανοί μάς ξεπερνούν (μάλλον, κυρίως εκεί). Θυμάμαι ένα σκετς των Μόντι Πάιθον από το «Ιπτάμενο τσίρκο» της δεκαετίας του ’70, όπου ανακοινώνουν στους τηλεθεατές πως έχουν την έγκυρη πληροφορία ότι ενδέχεται η βασίλισσα να αλλάξει κανάλι και να παρακολουθήσει το σόου τους. Εάν συμβεί αυτό, έλεγαν, θα παγώσει η όποια δράση, θα ακουστεί ο εθνικός ύμνος και θα σταθούν όρθιοι σε στάση προσοχής σε ένδειξη σεβασμού. Πράγματι, η βασίλισσα, αναποφάσιστη καθώς είναι όπως όλοι οι τηλεθεατές κάποτε (υποτίθεται ότι), αλλάζει κανάλια κατά το δοκούν. Οι Μόντι Πάιθον παγώνουν και ξεπαγώνουν, με τον εθνικό ύμνο να ξεκινάει και να σταματάει λες και κόλλησε η βελόνα. Εδώ, η ιδέα του «φόνου» περιττεύει…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή