Σε όλες τις χώρες η οικονομική κρίση συνέτεινε στην άμβλυνση της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των κομματικών αντιπάλων. Ακόμη και σε χώρες με μονοκομματικές κυβερνήσεις και υπό το άγος των μνημονίων, επικράτησε συναίνεση, που αποδείχθηκε επαρκής για την αντιμετώπιση της κρίσης, χωρίς πολιτικές ανατροπές, οι οποίες θα έθεταν τον κοινό στόχο υπό αναίρεση. Προφανώς, τούτο οφείλεται στην πολιτική ευθύνη που επέδειξαν οι αντίπαλοι. Εκτίμησαν, δηλαδή, ότι η άσκηση της εξουσίας, κατά την παρούσα φάση, δεν αποτελούσε κομματικό επίτευγμα, αλλά δεινή δοκιμασία για τους ίδιους και τη χώρα τους. Η συμπεριφορά τους αυτή αποτελούσε έμπρακτη αυτοκριτική και αποδοκιμασία των πολιτικών τους κατά το παρελθόν, που συνέτειναν στην υπαγωγή της χώρας τους στη διεθνή κρίση. Και το κυριότερο: Η συναινετική τους στάση συνέβαλε, αποτελεσματικά, στο να συνειδητοποιήσει η πλειονότητα των πολιτών τους ότι δεν υπάρχει κάποια άλλη «σωτήρια» λύση και πως η περίοδος της δανεικής ευημερίας είχε περάσει ανεπιστρεπτί.
Στην Ελλάδα, που είναι και η περισσότερο πληγείσα χώρα, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Κατά το διάστημα που έχει μεσολαβήσει από τις εκλογές, βιώνουμε την πλέον οξεία και καθολική αντίθεση της αντιπολίτευσης στην κυβερνητική πολιτική. Παίρνω αφορμή από δύο πρόσφατα γεγονότα. Πρώτον, τη στάση της αντιπολίτευσης στην πρόσφατη συνάντηση Μέρκελ – Σαμαρά. Ο Ελληνας πρωθυπουργός σκόπευε (όπως και έπραξε) να θέσει στην ισχυρότερη, σήμερα, Ευρωπαία ηγέτιδα σημαντικότατα, για την Ελλάδα, θέματα, όπως είναι το σχέδιο απεμπλοκής της χώρας από το Μνημόνιο, τις «ανάσες φοροελαφρύνσεων», την αναδιαπραγμάτευση του χρέους κ.λπ. Με πρωτοστατούντα τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης επιχείρησαν, προκαταβολικά, να διαβάλουν τη σημασία της συνάντησης και εν συνεχεία να ακυρώσουν, ως απόλυτα αρνητικό, κάθε θετικό της στοιχείο. Δεύτερον, την εξέγερση της «ηγεμονίδας-περιφερειάρχη» κ. Δούρου, η οποία διακήρυξε επίσημα την άρνησή της να εφαρμόσει ισχύοντα νόμο. Ειρήσθω εν παρόδω: Αναφαίρετο δικαίωμα κάθε κόμματος είναι να εναντιώνεται και να καταψηφίζει κάθε νόμο που εισηγείται η κυβέρνηση. Δημοκρατικά θεμιτό είναι, επίσης, να υποδαυλίζει ή και να υποκινεί ανάλογες λαϊκές αντιδράσεις. Εκείνο που καταλογίζεται ως κατάφωρα αντιδημοκρατικό, είναι να υπαγορεύει στους δημόσιους αξιωματούχους του, όπως είναι οι περιφερειάρχες, οι δήμαρχοι κ.λπ., την άρνηση εφαρμογής της κείμενης νομοθεσίας. Για τον απλούστατο λόγο, ότι με τον τρόπο αυτόν ανατρέπεται η θεμελιώδης, για τη Δημοκρατία, αρχή της πλειοψηφίας. Δηλαδή, καταλύεται το Πολίτευμα.
Η περίπτωση της «ταπεινής καταγωγής» κ. Δούρου, όπως «σεμνύνεται» η ίδια, συνιστά μέγιστο κίνδυνο για το πολιτικό μας μέλλον. «Ταπεινής καταγωγής» είμαστε οι περισσότεροι Ελληνες. Εντούτοις, έχει αποδειχθεί πως αρκετοί από τους ταπεινής καταγωγής συμπατριώτες μας, όταν καταλαμβάνουν κάποιο αξίωμα, το ασκούν αυταρχικά, ενεργούν αυθαίρετα και το νέμονται ασύδοτα, ωσάν τούτο να τους εξασφαλίζει πολιτική, ποινική και ηθική ασυλία. Πολύ περισσότερο τούτο συμβαίνει, όταν στην αυθαιρεσία παρέχεται «πλήρης πολιτική στήριξη», όπως συμβαίνει, σήμερα, με τον ΣΥΡΙΖΑ και την κ. Δούρου. Αν ο κ. Τσίπρας δεν είναι ικανός να αντιληφθεί το ολέθριο πολιτικό «προηγούμενο», στο οποίο συμπράττει, τουλάχιστον ας αναλογισθεί το εξής; Ως «εν αναμονή» πρωθυπουργός, είναι πιθανότατο να αντιμετωπίσει την ίδια ανατρεπτική αντιπολίτευση από τους αντιπάλους του…