Ο τελευταίος ανασχηματισμός δημιούργησε συζήτηση όσον αφορά τον πολιτικό του προσανατολισμό, ενώ άρχισε αντιπαράθεση μεταξύ υποστηρικτών της λεγόμενης «λαϊκής Δεξιάς» και ιδεολογικά προσκολλημένων στη Διακήρυξη Αρχών του ιδρυτή Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ηδη έχω τοποθετηθεί δημοσίως εναντίον της κολλημένης σε στερεότυπα του παρελθόντος εμμονής περί των «δικών μας ψηφοφόρων».
Με γνώση της πορείας της κυρίαρχης παρατάξεως θεωρώ μόρφωμα τη λεγόμενη «λαϊκή Δεξιά». Αλλωστε, όλα τα κόμματα προέρχονται από τον Λαό για τον Λαό και δεν διαχωρίζονται σε κόμματα Εκάλης, Κυψέλης, Δραπετσώνας. Το παράρτημα «λαϊκή Δεξιά» δημιουργήθηκε χωρίς στέρεη ιδεολογική βάση από ορισμένους ως αντίβαρο στον άκρατο λαϊκισμό της «ΠΑΣΟΚαρίας» των παροχών, διορισμών, ρουσφετιών και αναξιοκρατίας, που επικράτησε για πολλά χρόνια.
Αρχικά με δειλά βήματα, γιγαντώθηκε στη συνέχεια, λόγω της κρίσης -και διαμορφώθηκε στη νέα δύναμη η οποία… κατορθώνει τον πρωτοφανή παγκοσμίως συγκερασμό αριστερών, ψεκασμένων, ασυνάρτητων, κομμουνιστικών, ακροδεξιών αντιλήψεων, μάλιστα με κοινό λεξιλόγιο. Βασιζόμενη σε ιστορικά δεδομένα, θεωρώ ότι οποτεδήποτε η Ν.Δ. από τη μεταπολίτευση και μετά έγειρε προς τη λαϊκοδεξιά ή «πασόκισε» «έσπασε τα μούτρα της».
Αντιθέτως, αρχής γενομένης από τον εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή οποτεδήποτε η Ν.Δ. στράφηκε με επιδέξιες και προοδευτικές κινήσεις και σε άλλους χώρους, ως αυθεντική κεντροδεξιά παράταξη, θριάμβευσε.
Επανέρχομαι στο θέμα της διεύρυνσης της Ν.Δ. Υπήρξε κάποια περίοδος, ειδικά μετά τις ευρωεκλογές, όπου τέθηκαν δημοσίως απόψεις στελεχών για τη με κάθε κόστος προσπάθεια επαναπατρισμού των «δικών μας ψηφοφόρων», ειδικότερα όλων όσοι ψήφισαν Χ.Α., όμως χωρίς να κάνουν συγκεκριμένες προτάσεις για το πώς αυτό θα επιτευχθεί. Ακούω συχνά συναδέλφους να λένε «πρέπει να προσέξουμε τους «…» γιατί είναι δικοί μας, να εξαιρέσουμε τους «…» γιατί είναι δικοί μας, να μη φέρουμε το Σύμφωνο Συμβίωσης των ομοφυλοφίλων γιατί θα χάσουμε τους «…» κ.ά. Λες και τα εκατομμύρια Ελλήνων πολιτών, όποτε έκαναν τη Ν.Δ. κυβέρνηση, ήταν μόνον ειδικές ομάδες.
Οι εμμονές, λοιπόν, ορισμένων περί επαναπατρισμού των «δικών» μας προσκρούουν στο εύλογο ερώτημα: «Ολοι αυτοί που έφυγαν από τη Ν.Δ. έφυγαν επειδή ο Γ. Ράλλης επέβαλε τη δημοτική γλώσσα; Ή επειδή η Ν.Δ. ψήφισε την καύση των νεκρών; Εφυγαν γιατί επέλεξε τη δύσκολη πορεία αποφυγής της χρεοκοπίας και έχασαν όλοι, όχι μόνον οι δικοί μας. Μπορείς να τους δώσεις πίσω, λαϊκοδεξιέ μου, τις δουλειές που έχασαν, τους μισθούς, τις συντάξεις που κόπηκαν; Δεν μπορείς!
Είμαι ξεκάθαρη. Οσοι παραμένουν στη Χ.Α. μετά τις αποκαλύψεις απλώς είναι εκ πεποιθήσεως ακραίοι. Απλώς τώρα, δεν έχουν ανάγκη τον «φερετζέ» του «ΠΑΣΟΚου ή του Νεοδημοκράτη», όπως είχε συμβεί στο παρελθόν. Οπως δεν μπορείς να επαναπατρίσεις τις διαχρονικά μετακινούμενες κατηγορίες πολιτών που, με το που μυρίζονται εξουσία, αναλόγως κουνούσαν σημαιάκια γιατί, απλούστατα, ήθελαν να βολευτούν, να διοριστούν στο Δημόσιο, να τους ακούσει ο υπουργός Οικονομικών να μη φορολογούνται … Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, κατά την ταπεινή μου άποψη, ήταν σαφές. Οσοι ψήφισαν Ν.Δ., παρά τη χαλαρότητα της ψήφου και τις λαϊκίστικες και τις συριζαίικες σειρήνες, ψήφισαν Σαμαρά για την προσπάθειά του που άρχισε να αποδίδει. Αρκετοί από αυτούς, όπως και στις εκλογές του 2012, δεν είχαν ποτέ στη ζωή τους ξαναψηφίσει «Δεξιά». Σε αυτούς τους μετριοπαθείς, νοήμονες πραγματιστές πρέπει να απευθυνθεί η παράταξή μας. Σε αυτούς που πιστεύουν στην Ελλάδα της Ευρώπης, της Προσπάθειας και της Δημιουργίας, ώστε να βγει η χώρα τελειωτικά από την κρίση και να αποδοθούν σταδιακά σ’ αυτούς που το χρωστάμε, ό,τι τους στερήσαμε.
*Η κ. Πιπιλή είναι βουλευτής Α΄ Αθηνών Ν.Δ.