Τον Νοέμβριο του 2012, οκτώ μήνες μετά το τεράστιο «κούρεμα» του υπερμεγέθους ελληνικού χρέους, υποχρεωθήκαμε να κάνουμε ακόμη μία διαγραφή χρέους. Εγινε κι αυτή και ικανοποιήθηκαν εκεί στην Ουάσιγκτον, όπου η έδρα του ΔΝΤ. Μαζί με κάποιες ακόμη διευθετήσεις του χρέους (μείωση επιτοκίου, επιμήκυνση περιόδου αποπληρωμής), ο κ. Τόμσεν μπορούσε να συντάξει την περίφημη ειδική έκθεση DSA (Debt Sustainability Analysis) και να πείσει τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου ότι η Ελλάδα θα παραμείνει αξιόχρεη στην προοπτική του 2022! Τα πολλά τελευταία χρόνια όλη η προσοχή μας στο θέμα του χρέους έχει συγκεντρωθεί στην περίφημη αναλογία του χρηματικού αποθέματος με το ετήσιο ονομαστικό (δηλαδή μαζί με τον πληθωρισμό) εθνικό προϊόν. Σε απλά ελληνικά, «απ’ αυτά που βγάζεις, πόσα χρωστάς;». Αντιλαμβάνομαι τη σημασία του ερωτήματος, μόνον όμως σε σχετικούς όρους.
Βρίσκω μάλιστα παράδοξη τη θεωρητική και πρακτική εμμονή των στελεχών της αντιπολίτευσης, όσο κι αν κατανοώ ότι η υποταγή στον λαϊκισμό χρειάζεται τον εντυπωσιασμό που προκαλεί η αύξηση του ποσοστού χρέους στην περίοδο δημοσιονομικής προσαρμογής. Δεν ισχυρίζομαι ότι δεν είναι σημαντικό να μειωθεί η αναλογία των χρεών μας προς την παραγωγική μας ικανότητα όπως τη μετράει το ΑΕΠ. Κάθε άλλο! Η σημασία αυτή, όμως, εκτείνεται στα πάρα πολλά επόμενα χρόνια και δεν αποτελεί προϋπόθεση για την επείγουσα πλήρη έξοδό μας από την κρίση και, κυρίως, την επανεκκίνηση της οικονομίας.
Θέλω λοιπόν να σας πείσω, όπως πείσθηκα κι εγώ, ότι όλη η προσπάθειά μας πρέπει να πέσει τώρα στην επιστροφή μας στις αγορές και στην αναχρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας από τις ανοιχτές και ελεύθερες αγορές κεφαλαίου. Οσο ενωρίτερα συμβεί αυτό τόσο ευχερέστερα θα χρηματοδοτηθεί η παραγωγή τόσο ταχύτερη θα είναι η εγκατάσταση επενδυτών και, τελικά, η ανάκαμψη της οικονομίας. Καμία πραγματική βάση δεν έχει ο ισχυρισμός ότι, μόλις το χρέος πάει στο 120% ή 110% του ΑΕΠ, η οικονομία θα πάρει τα πάνω της. Η επιλογή έγινε αυθαίρετα, κυρίως επειδή εκεί κινείται η Ιταλία!
Μικρότερο χρέος, κάτω από το 90%, θα προκύψει μόνον με σκληρή δουλειά και πραγματική αύξηση του εγχώριου προϊόντος.
Οι φανφάρες τύπου «Δεν πληρώνω», ετσιθελικής διαγραφής του χρέους, πανευρωπαϊκής εξέγερσης του Νότου, συμψηφισμού με το πολεμικό χρέος των ναζί, συνδιάσκεψης κατά το πρότυπο του χειρισμού του γερμανικού χρέους, συγκρότησης διεθνούς επιτροπής για την καταμέτρηση του «απεχθούς και επονείδιστου» χρέους και άλλα ηχηρά παρόμοια πρέπει να μείνουν εκεί που ανήκουν: στις καφενειακές και πανεπιστημιακές συζητήσεις.
Οσοι θέλουν να βοηθήσουν τον τόπο, ανταποκρινόμενοι στα καθήκοντα που τους ανέθεσε ο λαός, οφείλουν να στηρίξουν την προσπάθεια Σαμαρά, όπως την περιέγραψε στο Βερολίνο και στη Χαλκιδική. Να διασφαλίσουμε τώρα, πριν από το τέλος του έτους, το τρίπτυχο της εξομάλυνσης: τέλος στο Μνημόνιο, έξοδος του Ταμείου, επιστροφή στις αγορές.
Μεγαλύτερο συμφέρον έχει η ίδια η αντιπολίτευση, αν ειλικρινώς πιστεύει στη νίκη της. Το αντιλαμβάνεται ορθώς ο Γιάννης Δραγασάκης, που προτιμά την «ανακωχή» χρέους αντί της πολεμόχαρης διάθεσης των συμπολεμιστών του!