Ηταν μια πρόσφατη «συζήτηση» στην τηλεόραση αυτή στην οποία άκουσα τον Πάνο Σκουρλέτη να μονολογεί φωναχτά: «Τρομοκράτες είναι! Γιατί τι είναι;». Δεν αναφερόταν στον (αστείο, αν δεν ήταν θανάσιμα επικίνδυνος) φίλο τού Μαζιώτη, ο οποίος συνελήφθη πρόσφατα, αλλά σε αυτούς που εφαρμόζουν τη σημερινή οικονομική της κυβέρνησης. Ηταν φανερά αγανακτισμένος όταν το είπε και δεν έχω αμφιβολία ότι του ξέφυγε. Δεν έχω αμφιβολία, επίσης, ότι το εννοούσε. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι αναγκαίες περικοπές των δημοσίων δαπανών σε μια χρεοκοπημένη οικονομία χαρακτηρίζονται «τρομοκρατία» από τον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ). Απλώς, τελευταία συγκρατούνται κάπως για να μην τρομάξουν την πασοκαρία που θα τους ψηφίσει.
Φοβάμαι, όμως, ότι θα συμφωνούσε με τον Σκουρλέτη και ο Μαζιώτης. Αφενός, διότι ως «πολιτική γενοκτονίας» χαρακτηρίζει ο τρομοκράτης την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική, στην επιστολή που έστειλε από τη φυλακή· και, αφετέρου, επειδή καλό είναι για τους σκοπούς ενός τρομοκράτη να έχει συντροφιά στη συνομοταξία του, ώστε να θολώνουν τα νερά και να προβάλλεται στην κοινωνία μια σύγχυση γύρω από την έννοια της «τρομοκρατίας». Για έναν τρομοκράτη και μάλιστα επαγγελματία, αυτή η σύγχυση είναι ευνοϊκή. Για έναν Σκουρλέτη όμως;
Δεν ισχυρίζομαι ούτε προς στιγμήν ότι ο Σκουρλέτης και ο κάθε Σκουρλέτης υποστηρίζει συνειδητά την τρομοκρατία του Μαζιώτη και των ομοίων του. Συμπάθεια οφειλόμενη στην ιδεολογική συγγένεια μπορεί να υπάρχει, όπως έχουμε δει να υπάρχει σε ορισμένες περιπτώσεις και μεταξύ δεξιών και ακροδεξιών, για τους ίδιους πάλι λόγους. Αυτό που μετά βεβαιότητος όμως μπορώ να υποστηρίξω είναι ότι, στην τυφλή μανία του να γίνει εξουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) ενσυνειδήτως χρησιμοποιεί μια γλώσσα που μπερδεύει τα εννοιολογικά όρια μεταξύ τρομοκρατίας και νομιμότητας. Το κάνει, βέβαια, για να φθείρει την κυβέρνηση. Ομως, αυτή η στάση ευνοεί εν τέλει την έμμεση αποδοχή της αληθινής τρομοκρατίας από τμήματα της κοινωνίας που έχουν «ριζοσπαστικοποιηθεί» με την κρίση. Στον ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ) παίζουν με τη φωτιά και, το χειρότερο, δεν τους νοιάζει καθόλου…
Μια χρήσιμη ιδέα
Στη βρετανική πρεσβεία, προ ημερών, έγινε μια ωραία και ενδιαφέρουσα εκδήλωση για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με ομιλητές μεταξύ άλλων τους Θ. Βερέμη και ο Μ. Λιουέλεν-Σμιθ. Την πραγματοποίηση της εκδήλωσης πληροφορήθηκε το ευρύ κοινό χάρη στην προειδοποίηση για τους κινδύνους του λαϊκισμού που έκανε με δήλωσή του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος παρέστη, ει μη τι άλλο, ως εκπρόσωπος της οικογενείας στον πολιτικό βίο, ελλείψει του ευκλεούς Νικήτα Βενιζέλου.
Παρά την επιτυχία της εκδήλωσης, μαθαίνω ότι συνέβησαν πράγματα τα οποία πολύ με στενοχώρησαν, καθώς αφορούν δύο παιδιά που τα θεωρούσα καλοαναθρεμμένα. Την κυβέρνηση εκπροσώπησε επαξίως ο υφυπουργός Νότης Μηταράκης (a.k.a. Notis Mitarachi). Λέω επαξίως, καθώς έχουμε κυβέρνηση όπου υπερτερεί σαφώς η νοοτροπία ΠΑΣΟΚ. Ετσι, δεν εξέπληξε ότι έφθασε με καθυστέρηση τουλάχιστον ενός τετάρτου, έφυγε αφού παρέμεινε μόνο για ένα τέταρτο της ώρας, το οποίο -παρεμπιπτόντως- αξιοποίησε δημιουργικά μιλώντας με τον διπλανό του, ώσπου του έγινε παρατήρηση από την πίσω σειρά, καθώς ο μηταράκειος πνευματικός οίστρος αποσυντόνιζε όσους ήσαν καθισμένοι κοντά του και, ενδεχομένως (το λέω για την απίθανη των περιπτώσεων…), να τους ενδιέφεραν περισσότερο τα όσα έλεγαν οι ομιλητές για τον μεγάλο πολιτικό που έγινε και αεροδρόμιο. (Υπάρχουν και κανονικοί άνθρωποι και μάλιστα είναι οι περισσότεροι. Δεν το λέω για εσάς τους αναγνώστες, που το γνωρίζετε, αλλά για τους πολιτικούς που τους καταπίνει ο ναρκισσισμός τους…)
Το κόμμα της Ν.Δ. εκπροσώπησε, εξίσου επαξίως, η εκπρόσωπος Τύπου Αν Μισέλ Ασημακοπούλου. Εφθασε, επίσης, με μεγάλη καθυστέρηση και, μόλις μπήκε, βρήκε τρεις γνωστές της κυρίες τις οποίες και έπιασε ευθύς αμέσως να τις χαιρετά μία μία, λες και τις είχε συναντήσει στην πλατεία του χωριού. Φυσικά, είχε στρίψει τα νώτα προς τους ομιλητές, αλλά αν κρίνω από την ηλικία τους, αυτό καθόλου δεν πρέπει να τους ενόχλησε ―από πλευράς μου το αναφέρω για λόγους ακριβείας και μόνον.
Είναι αυτονόητο ότι οι δύο πολιτικοί έχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να κάνουν από το να ακούν ομιλίες από ειδικούς και ιστορικούς για τον Βενιζέλο: ο μεν Μηταράκης σχεδιάζει την προσέλκυση επενδύσεων, η δε Αν Μισέλ κοτζάμ επικοινωνιακή πολιτική της Ν.Δ. Αν κάτι τους έφερε εκεί, όμως, ήταν η καλή τους η καρδιά. Ηξεραν τι άφατη ευχαρίστηση θα έδινε η παρουσία τους στον οικοδεσπότη της εκδήλωσης*, στους ομιλητές και, πάνω απ’ όλα, στον απλό λαό που είχε πάει να παρακολουθήσει τις ομιλίες. Εντούτοις, η καλοσύνη τους -και προπαντός η ευγένειά τους- δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Γι’ αυτό, λοιπόν, επειδή είμαι ο τελευταίος που θα αμφισβητούσε την καλή προαίρεσή τους, έχω μια ιδέα που, αν εφαρμοσθεί, ίσως όλοι να μείνουν ικανοποιημένοι: μπορούν θαυμάσια, την επόμενη φορά που θα αποφασίσουν να τιμήσουν με την παρουσία τους εκδήλωση που δεν τους ενδιαφέρει, να στέλνουν έναν τσάτσο τους (κατόπιν συνεννοήσεως, βεβαίως) και να στήνει εκεί ένα καβαλέτο με το φωτογραφικό πορτρέτο τους. Ει δυνατόν, σε φυσικό μέγεθος…
*: «I’ve always dreamed of that moment, and now that it comes true, all I have is just three words: Notis was here!». Κάτι τέτοιο φαντάζομαι ότι θα έγραψε εκείνο το βράδυ στο ημερολόγιό του ο Τζον Κίτμερ· και ίσως να ακολουθείται από μια ακανόνιστη τεθλασμένη γραμμή από μελάνη στο τετράδιο, που δείχνει ότι μετά τη φράση αυτή, λιποθύμησε…