Μια στιγμή στην Ιστορία

4' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η Ραχήλ Μακρή σε συνέντευξη της στο γυναικείο περιοδικό (υποθέτω της Κοζάνης και των γύρω νομών…) «Full Life»: «Ημουν αγοροκόριτσο. Κάποια μέρα άκουσα τον πατέρα μου να λέει στη μητέρα μου: "Αυτό το παιδί είναι σαν να μεγαλώνουμε 12 αγόρια μαζί". Εχω πετάξει κούκλα που μου είχαν φέρει από τον δεύτερο όροφο, γιατί έβλεπα τα δώρα του αδερφού μου, κάτι αστραφτερά αυτοκίνητα, καταπληκτικά, και έλεγα: "Γιατί σ’ εμένα φέρνετε αυτές τις χαζοκούκλες; Δεν θέλω"».

Το επισημαίνω λόγω της ιστορικής αξίας του. Αν εκείνη την κρίσιμη στιγμή, που η Ραχήλ πέταξε την κούκλα από τον δεύτερο όροφο, ο μαρτυρικός και ηρωικός πατέρας της δεν είχε συγκρατηθεί… Ποιος ξέρει; Μπορεί η κατάσταση να ήταν κάπως διαφορετική σήμερα ― τουλάχιστον ως προς τη σύνθεση του ενός τριακοσιοστού της Βουλής…

Πρόοδος και άλλα τινά

Μου αφηγήθηκε φίλος ένα πρόσφατο περιστατικό εις βάρος της αξιοπρέπειας μιας ομάδας τυφλών μαθητών που έτρεχαν σε ειδικό αγώνα δρόμου. Το ίδιο το περιστατικό το παραλείπω, γιατί δεν έχει σημασία. Αναφέρομαι σε αυτό μόνο επειδή ήταν το αποτέλεσμα της κακής οργάνωσης: οι μαθητές-συνοδοί των τυφλών μαθητών δεν είχαν καταλάβει ότι με τον πυροβολισμό τρέχουν και αυτοί μαζί με τον τυφλό μαθητή και τον οδηγούν.

Πόσο λίγο έχουμε αλλάξει, αλήθεια. Πόσο λίγο έχουμε αλλάξει ως προς τη φύση μας. Τόσο λίγο, που θα έλεγα σχεδόν καθόλου. Διάβασα σε ένα βιβλίο Ιστορίας πρόσφατα μια λεπτομέρεια που αξίζει να σας μεταφέρω σχετικώς. Στο Παρίσι του 1425, γνωρίζουμε από πρωτογενή στοιχεία και καταγραφές συγχρόνων, ένα από τα θεάματα με τα οποία διασκέδαζε ο κόσμος στα πανηγύρια ήταν και ο εξής: μέσα σε περιφραγμένο χώρο έκλειναν έναν μεγάλο χοίρο (όινκ!), καθώς και δέκα τυφλούς οπλισμένους με ρόπαλα, σκοπός των οποίων ήταν να σκοτώσουν τον χοίρο. Ολοι φανταζόμαστε τι επακολουθούσε ― ο μόνος που επιζούσε, υποθέτω, ήταν ο Πόρκι…

Ελάχιστα «προόδευσε» (όπως το εννοούν οι πιστοί της «προόδου»…) ο κόσμος έκτοτε. Το κατάλαβαν καλύτερα και το εκμεταλλεύθηκαν δημιουργικά οι Monty Python…

Μέγα ζήτημα

Αντίστοιχης σοβαρότητας με τον περίφημο καφέ του πρωθυπουργού που χύθηκε και τις περισπούδαστες ερμηνείες που ακολούθησαν: «Ποιοι έφυγαν αγκαζέ χθες το βράδυ από το Μαξίμου;». Είναι ο τίτλος χθεσινής «είδησης», σχετικά με τη μακρά βραδινή σύσκεψη στο Μαξίμου. Μα έχει καμία σημασία αν δύο συνεργάτες του πρωθυπουργού έφυγαν από τη σύσκεψη αγκαζέ; Σημασία έχει ότι εκείνη την ώρα ο κήπος απέναντι είναι κλειστός…

Τον εκβίασαν και δεν του άρεσε

Σοκάρει ορισμένους το γεγονός ότι ο πολύς και βαρυσήμαντος Κώστας Αρβανίτης, διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού του ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), χαρακτήρισε «εκβιαστική» την ενέργεια των ηχοληπτών του σταθμού να απειλήσουν με απεργία, προκειμένου να πληρωθούν τα δεδουλευμένα δύο μηνών. Δεν θα έπρεπε όμως να σοκάρονται οι ευαίσθητοι. Αυτό συμβαίνει παντού σήμερα, καθώς μικραίνει η πίτα: κάθε επαγγελματική ομάδα αγωνίζεται για το δικό της συμφέρον, ερήμην όλων των υπολοίπων και, στο τέλος, ο πιο ισχυρός κερδίζει. Αυτή είναι η στατική και σκληρωτική κοινωνία που έφτιαξαν τα ιδεώδη της Αριστεράς: ευμάρεια με δανεικά, δικαιώματα χωρίς αντίκρισμα υποχρεώσεων και εσαεί κεκτημένα. Αυτό τον πολυκερματισμό συντηρεί και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ (Τ-Λ), προσπαθώντας να τον εκμεταλλευθεί για το δικό του εκλογικό όφελος, υποσχόμενος στον καθένα ό,τι του γυρεύει.

Αλλά και πέραν αυτού, ας μην ξεχνάμε ότι επειδή κάποιος είναι αριστερός δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι είναι και κορόιδο. Στην Ελλάδα, εξάλλου, η Αριστερά είναι επάγγελμα. Παραδόξως, δε, ενώ είναι το επάγγελμα που ευθύνεται για τις καθαρά ελληνικές παραμέτρους της κρίσης, ως επιλογή σταδιοδρομίας εξακολουθεί να παραμένει δημοφιλής…

Επανόρθωση

Υπάρχουν πολλοί τρόποι, αλλά ο ευθύς είναι ο καλύτερος: έκανα λάθος και ζητώ συγγνώμη από την Αν Μισέλ Ασημακοπούλου για τη χθεσινή λαχτάρα που της επεφύλασσε η στήλη. Δεν ήταν εκείνη στη βρετανική πρεσβεία, στο περιστατικό που περιέγραψα στο χθεσινό σημείωμα. Επρόκειτο για άλλη κυρία, την οποία ο πληροφοριοδότης μου, με τα μάτια της καλπάζουσας φαντασίας του, είδε σαν την Αν Μισέλ Ασημακοπούλου, ενώ δεν ήταν ούτε Αν ούτε Μισέλ ούτε Ασημακοπούλου. Εν πάση περιπτώσει, επειδή πάντοτε πρέπει να εξάγεται κάτι θετικό από ένα λάθος, να παρατηρήσω ότι το συγκεκριμένο λάθος αποδεικνύει τη δύναμη των ιδεών επάνω στην ύλη: στον νου του παρατηρητή, η Αν Μισέλ, ως ιδέα, επιβλήθηκε σε μια άγνωστη κυρία. (Τώρα που το σκέπτομαι έτσι, η Αν Μισέλ Ασημακοπούλου θα πρέπει να είναι ευγνώμων…).

Προβλέποντας τις εξελίξεις

Ενας απλός τρόπος για να ανακαλύψεις το αστείο εκεί όπου, φαινομενικά, δεν υπάρχει, είναι και ο εξής: πάρτε ένα από τα στερεότυπα της δημοσιογραφικής γλώσσας στα οποία εκτιθέμεθα κατά κόρον καθημερινά. Τα στερεότυπα είναι βαρετά, επειδή είναι κούφια. Εχουν χάσει κάθε νόημα από τη φθορά της χρήσης. Αν όμως ξαφνικά θυμηθείς το χαμένο νόημα και το βάλεις ξανά μέσα στο κενό των λέξεων, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρον. Παράδειγμα, ο τίτλος είδησης που άκουσα σε χθεσινό δελτίο: «Πολιτικές εξελίξεις προέβλεψε ο Αλέξης Τσίπρας σε σύσκεψη της πολιτικής γραμματείας». Οταν συνειδητοποίησα τι πραγματικά σήμαινε αυτό, κάθισα κάτω και συγκεντρώθηκα. Κατέληξα, δε, με την πρόβλεψη ότι σε δυο-τρεις μήνες θα έχουμε Χριστούγεννα. Δεν είναι και τόσο δύσκολο να προβλέψεις τις εξελίξεις…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή