Γάμοι, Κένταυροι και σταρ στη «ζωφόρο» της πολιτικής

Γάμοι, Κένταυροι και σταρ στη «ζωφόρο» της πολιτικής

3' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Με όλο το δέος προς την Ιστορία, η οποία ανέδειξε τα Μάρμαρα του Παρθενώνα σε παγκόσμια σύμβολα του ανθρώπινου πολιτισμού, αλλά και τον σεβασμό που αρμόζει στην υπόθεση της επανένωσής τους υπό τη σκέπη του Βράχου της Ακρόπολης, δεν μπορούμε να μη δούμε ότι το μιντιακό υπερθέαμα «γάμοι Κλούνεϊ – Αλαμουντίν» – «Αλαμουντίν υπέρ επιστροφής Μαρμάρων ως δικηγόρος» – «Κλούνεϊ για πρόεδρος των ΗΠΑ» σαν μια πρωτοφανή σύνθεση ιστορίας, πολιτικής επικοινωνίας και διεθνούς λάιφ στάιλ, βρίσκει στο φόντο της μυθολογικής αφήγησης που αποτυπώνεται στα Μάρμαρα τους καταλληλότερους παραλληλισμούς του. Για την ακρίβεια βρίσκουν παραλληλισμούς σύγχρονοι ευσεβείς (ή κυνικοί) πόθοι, οι οποίοι αναζητούν πανίσχυρους, μυθολογικούς και ιστορικούς συμβολισμούς για να εδραιωθούν στη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα.

Ναι, αναδεικνύονται σε φόντο αυτής της πρωτοφανούς σύγχρονης αφήγησης, όπου εμπλέκονται μιντιακοί μύθοι και πραγματικότητα, τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και η ανασύσταση, με την επιστροφή όσων λείπουν, της αρχικής, γλυπτικής τους αρμονίας.

Εδώ θα μπορούσαν να συντεθούν χίλιες επιμέρους αφηγήσεις, οι οποίες θα έβρισκαν στις συγκρούσεις των μυθικών πλασμάτων Κενταύρων και Λαπιθών (οι πρώτοι μισοί άνθρωποι και μισοί άλογα και οι δεύτεροι, γενναίοι πολεμιστές – αλαζόνες, κατά την ερμηνεία της λέξης «λαπιστής», που θεωρείται συνθετικό του ονόματός τους) τη σύγχρονη αναλογία τους. Αλλά ας μη χαθούμε στους παραλληλισμούς. Κάθε εποχή έχει το επικοινωνιακό οικοδόμημα που της αναλογεί και φυσικά τη «ζωφόρο», η οποία επισφραγίζει το ύφος της αρχιτεκτονικής του.

Εν προκειμένω και προς το παρόν για εγχώρια επικοινωνιακή χρήση με διεθνείς στόχους, έχουμε σύγχρονα σύμβολα, κατά το ήμισυ σταρ του λάιφ στάιλ και κατά το υπόλοιπο, ισχυρές προσωπικότητες, με ενδιαφέρον για την πολιτική και τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως είναι ο Τζορτζ Κλούνεϊ και η σύζυγός του Αμάλ Αλαμουντίν, δικηγόρος σε μεγάλες υποθέσεις και ακτιβίστρια με διεθνή αναγνώριση. Ιδανικοί για να εκπροσωπήσουν, πόσο μάλλον μετά την υπέρλαμπρη γαμήλια ένωσή τους, τη σύγχρονη –χολιγουντιανής καταγωγής– μυθολογία για έναν κόσμο όπου η διασημότητα υπηρετεί τους ευγενέστερους σκοπούς του πολιτισμού του.

Κατά συνέπεια, όλο αυτό δεν μπορεί παρά να έχει αντανάκλαση και συνέχεια στην πολιτική σκηνή, όπου οι μύθοι συναντούν την πραγματικότητα. Ακόμη και αν η φήμη ότι ο Κλούνεϊ θα διεκδικήσει την αμερικανική προεδρία αποδειχθεί ψευδής ή αληθής, αλλά δεν ευοδωθεί από τις ψήφους των Αμερικανών, προς το παρόν η επίμονη αναπαραγωγή της στον αμερικανικό Τύπο αποδεικνύει ότι η αμερικανική πολιτική σκηνή παραμένει διψασμένη για τους μύθους, που διαμορφώνει η μιντιακή παντοκρατορία. Και ο Κλούνεϊ είναι ήδη εις εξ αυτών. Με την επιλογή δε της Αμάλ Αλαμουντίν ως συζύγου του συμπληρώνει την εικόνα του «καταλληλότερου», σύμφωνα με τις σύγχρονες επιταγές του λάιφ στάιλ της πολιτικής. Πολύ περισσότερο όταν η Αλαμουντίν ήταν μεν μια δυναμική και επιτυχημένη γυναίκα, καρπός των ευκαιριών του δυτικού πολιτισμού προς τους μεταναστεύοντες από ταλαιπωρημένους τόπους, αλλά διά του γάμου τους, προσθέτοντας στα τυπικά της προσόντα τα επιπλέον του λάιφ στάιλ –παντρεύτηκε τον διασημότερο εργένη κ.λπ.– αναδείχθηκε πλέον σε συμβολική προσωπικότητα.

Για όλους αυτούς τους λόγους η Αμάλ, η οποία έτυχε φαντασμαγορικής υποδοχής στον τόπο μας, με την ελπίδα ότι θα συνδράμει στην ευόδωση του εθνικού πόθου για την επιστροφή των Μαρμάρων, συνδυάζει χαρακτηριστικά, τα οποία ξεπερνούν κάθε προηγούμενο, τόσο για το επαγγελματικό της πεδίο, όσο και για εκείνο της πολιτικής – για την πιθανότητα που θα διεκδικήσει δίπλα στον Κλούνεϊ, τον ρόλο της πρώτης κυρίας των ΗΠΑ. Στην πρώτη περίπτωση, αυτή της δικηγόρου Αλαμουντίν, το μέγεθος της διασημότητάς της, όσο κι αν ευνοεί τις επικοινωνιακές ανάγκες του δικού μας εθνικού σκοπού, της επιστροφής δηλαδή των Μαρμάρων, δεν θεωρείται απαραιτήτως ιδανικό για την επίτευξη του τελικού στόχου. Η πραγματικότητα απαιτεί συχνά εκλεπτυσμένες διεργασίες, τις οποίες αγνοεί επιδεικτικά η μιντιακή υπερπροβολή.

Οσο για τον δεύτερο ρόλο, αυτόν της συζύγου ενός Αμερικανού προέδρου, μπορεί να πρόκειται ακόμη για φήμη ανεπιβεβαίωτη από τους ενδιαφερόμενους, αλλά εδώ η μιντιακή σκηνή μοιάζει να διεκδικεί πλέον την πανηγυρική απόλυτη ταύτισή της με την πολιτική. Μπορούμε να το δούμε και ως τη φυσική εξέλιξη μιας σχέσης μεταξύ των δύο «σκηνών», η οποία ξεκίνησε με κυριαρχία των πολιτικών όρων, την εποχή του Κένεντι, συνεχίστηκε με επιτυχία την εποχή του Ρέιγκαν, αλλά με σαφή υποχώρηση της πολιτικής στους όρους της μιντιακής σκηνής. Ως εκ τούτου, η περίπτωση να διεκδικήσει το ζεύγος Κλούνεϊ την είσοδο στον Λευκό Οίκο, με όλους τους λαμπρούς συμβολισμούς, τους οποίους θα έχει περιβληθεί κατά τη θεαματική του πορεία στην παγκόσμια μιντιακή σκηνή θα μπορεί να θεωρηθεί επιστέγασμα ενός αληθινού επικοινωνιακού έπους, αντάξιου της ιστορίας ενός έθνους το οποίο συντέθηκε ως τέτοιο χάρη στο θέαμα. Ενός έπους, το οποίο θα αφηγείται τις μάχες πλασμάτων των μιντιακών μύθων με άγνωστη ακόμη έκβαση τόσο για τα ίδια, όσο και για την πραγματικότητα στην οποία προβάλλονται ως σύμβολά της.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή