«Κάλλιο αργά παρά ποτέ»; Εχουμε άραγε το ηθικό δικαίωμα, ως κοινωνία και ως πολιτεία, να χρησιμοποιήσουμε την ασπίδα της παροιμιακής σοφίας, τώρα, στο άκουσμα της απόφασης του εισαγγελέα κ. Ισίδωρου Ντογιάκου να διωχθεί η Χ.Α. ως εγκληματική οργάνωση; Φοβάμαι ότι αυτό κάνουμε ήδη, χωρίς όμως και να μας επιτρέπεται. Γιατί οι ζωές Ελλήνων και αλλοδαπών που χάθηκαν –και πιθανόν θα είχαν σωθεί αν η πολιτειακή και κοινωνική αντίδραση ήταν έγκαιρη και ανυποχώρητη– δεν γυρνούν πίσω. Δεν θα γιατρευτούν όσοι σακατεύτηκαν, σωματικά και ψυχικά, από χρυσαυγίτικα στιλέτα και σιδερογροθιές. Και η «εικόνα της χώρας», που τόσο πολύ μάς απασχολεί σε άλλες περιπτώσεις, ακόμα και ελαφρότατες, η εικόνα δηλαδή μιας χώρας με μεγάλο κομμάτι της ευεπίφορο στο κήρυγμα της μισαλλοδοξίας και της ρατσιστικής βίας, δεν θα αποκατασταθεί εύκολα. Ούτε καν αν στις επόμενες εκλογές μηδενιστεί το ποσοστό της Χ.Α. Το όνειδος θα μείνει.
Οι πρώτοι βέβαια που θα σπεύσουν να επικαλεστούν σαν άλλοθι το «κάλλιο αργά…», είναι όσοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δικαστικοί, εκκλησιαστικοί, στρατιωτικοί κ.ά., από αδιαφορία, επιπολαιότητα ή σκοπιμότητα, λειτούργησαν οι ίδιοι σαν άλλοθι για τη βιαιότατη δράση της Χ.Α. Αλλά και σαν νομιμοποιητές ή και αναμεταδότες των «ιδεών» της. Και πρόκειται για «ιδέες» σαφώς αντιελληνικές, όποια έννοια από τις δύο κυρίαρχες και επίσημες και αν αποδώσουμε στο ελληνικό: τη φιλόξενη αρχαιοελληνική ή τη φιλάλληλη χριστιανική. Εκτός από το αίμα που χύθηκε, το τραγικό είναι το ότι βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι ανάμεσά μας που κατάφεραν να «μαγευτούν» από «πνευματικά μεγέθη» ασύλληπτης και καταφανούς μετριότητας. Να γοητευτούν από «ηγήτορες» που μαθαίνουν σε νήπια το «χάιλ Χίτλερ», με ψυχική ρηχότητα που δεν την έχουν ούτε τα νήπια. Να εμπνευστούν από ρήτορες του επιπέδου Μιχαλολιάκου και Κασιδιάρη, ομηριστί «υλακόμωρους» – ας ρωτήσουν για τα συνθετικά της λέξης τούς βαθιά ελληνογνώστες καθοδηγητές τού «εγέρθητος» και του «έρπινγκ». Να πειστούν πως είναι Λεωνιδαλέξανδροι από λάτρεις του Φύρερ βαθύτατα λυπημένους που ο θεός τους δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το έργο του· όχι μόνο με τους Εβραίους, τους τσιγγάνους, τους ανάπηρους και τα κουμούνια, αλλά και με την Ελλάδα και την ελευθερία της. Τόσο πατριώτες…