Το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι ότι η χώρα δεν είναι ακόμη σε θέση να σταθεί μόνη στα πόδια της και δεν πρόκειται να το καταφέρει στο βραχυπρόθεσμο μέλλον. Το απέδειξε η πρόσφατη απόπειρα της κυβέρνησης να απαλλαγεί, επειδή έτσι αποφάσισε η ίδια, από το ΔΝΤ, την τρόικα και το Μνημόνιο, δηλώνοντας ταυτόχρονα ότι δεν έχει ανάγκη από περαιτέρω χρηματική στήριξη, το προβλέπουν οι αγορές και οι δανειστές που αντέδρασαν, το επισημαίνει η έκθεση Ιουλίου – Σεπτεμβρίου 2014 του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, πρέπει επίσης να το αντιλαμβάνονται χωρίς όμως να το παραδέχονται και δίχως να αλλάζουν ουσιαστικά τη ρητορική τους τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτούς τους τελευταίους η γρήγορη αναρρίχηση στην εξουσία παραμένει αυτοσκοπός και δεν δείχνουν διατεθειμένοι να αλλάξουν τακτική.
Με λίγα λόγια, όποιες και αν είναι οι πολιτικές εξελίξεις και όπως και αν βαφτιστεί η συνέχεια και το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων με τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους, η πραγματικότητα παραμένει η ίδια. Η ελληνική οικονομία εξακολουθεί να στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια, οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις καρκινοβατούν, είτε ως σχέδια νόμων, είτε στην εφαρμογή, το διεθνές περιβάλλον παραμένει ασταθές, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, αλλά και γύρω από αυτήν και δεν υπάρχει καμία πρόνοια ώστε η χώρα να αποκτήσει στοιχειώδεις παραγωγικές βάσεις. Επομένως δεν υπάρχει και σχεδιασμός για τη μετά το Μνημόνιο εποχή, όπως σωστά τονίζει η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής. Για να μην αναφέρουμε τον παράγοντα «Τουρκία» που για άλλη μία φορά δημιουργεί καταστάσεις που είναι πολύ δύσκολο να προβλεφθεί ποιες θα είναι οι επιπτώσεις τους στην Ελλάδα.
Ολα αυτά περιγράφουν πολύ συνοπτικά και σε γενικές γραμμές την αβεβαιότητα που καθορίζει το παρόν και κυρίως το βραχυπρόθεσμο μέλλον της χώρας. Αβεβαιότητα που παράγεται σε μεγάλο βαθμό εδώ αλλά και στο εξωτερικό, από εκείνους που θέτουν κανόνες και επηρεάζουν εξελίξεις. Η αλήθεια είναι ότι το διεθνές οικονομικό σύστημα έχει πολλές επικίνδυνες παραμέτρους με άμεσες δυσάρεστες συνέπειες για πάρα πολλές χώρες και δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη, περιλαμβανομένων των Ελλήνων πολιτών. Η έκθεση της UNICEF που είδε τις προάλλες το φως της δημοσιότητας, αναφέρεται στις επιπτώσεις της κρίσης από το 2008 και μετά, στα παιδιά των 41 πιο ανεπτυγμένων χωρών. Οι διαπιστώσεις είναι ότι εκατομμύρια παιδιών προστέθηκαν σε αυτό το διάστημα σε εκείνα που ζουν σε καθεστώς φτώχειας και στερήσεων, από φαγητό μέχρι προσφορά κοινωνικών υπηρεσιών. Η Ελλάδα πρωτίστως και ακολουθούν Ιρλανδία, Πορτογαλία, Λιθουανία κ.ά. έχουν αισθανθεί πολύ έντονα τις αρνητικές συνέπειες.
Από την άλλη πλευρά, η διεθνής μη κυβερνητική οργάνωση Oxfam σε δική της έκθεση αποκαλύπτει ότι στη διάρκεια της διεθνούς κρίσης αυξάνεται θεαματικά ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων σε διάφορες χώρες και σαν να μη φτάνει αυτό, αυξάνεται εξίσου θεαματικά και ο πλούτος τους σε καθημερινή βάση. Οι 85 πλουσιότεροι άνθρωποι της γης έχουν πλούτο που ισοδυναμεί με τον συνολικό πλούτο των 3,5 δισεκατομμυρίων φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη που αποτελούν και το 50% του συνόλου. Ο δε πλουσιότερος όλων, που διαθέτει περιουσία 80 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα πρέπει να χάνει ένα εκατομμύριο δολάρια την ημέρα για να μείνει πάμπτωχος ύστερα από… 220 χρόνια. Δικαιώνοντας έτσι τον Σκρουτζ Μακ Ντακ, που ανησυχούσε σε ένα τεύχος του Μίκυ Μάους γιατί χάνοντας ένα δισεκατομμύριο δολάρια την ημέρα θα έμενε σε 600 χρόνια στους πέντε δρόμους…
Δεν είναι όμως μόνον η διαπίστωση ότι συνεχώς βαθαίνει ταχύτατα το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών στον σημερινό κόσμο, γεγονός που ταυτόχρονα σημαίνει ότι πιέζεται πολύ και συρρικνώνεται η μεσαία τάξη παγκοσμίως. Είναι και άλλοι παράγοντες που συμβάλλουν στις ανησυχίες για την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα στην οικονομία διεθνώς. Για παράδειγμα, ο Β. Σόιμπλε, ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, υποστηρίζει τώρα ότι πρέπει να υιοθετηθεί ένα ενιαίο σύστημα φορολόγησης σε παγκόσμιο επίπεδο, ώστε να αντιμετωπιστεί η «νόμιμη» φοροδιαφυγή, η οποία διευκολύνεται πλέον από την τεχνολογία και από το γεγονός ότι βασικές πηγές εισοδημάτων είναι πια άυλα περιουσιακά στοιχεία και κινητές επενδύσεις.
Ολα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: το διεθνές οικονομικό σύστημα χρειάζεται επανεκκίνηση με νέους κανόνες, το συντομότερο.