Στην αρχή του 2014 σημειώναμε ότι ο κόσμος μας δεν είναι τόσο εύφλεκτος όσο ήταν το 1914, αλλά ότι ελλοχεύουν αρκετοί κίνδυνοι. Οι τελευταίοι δέκα μήνες απέδειξαν ότι ο πλανήτης μας είναι ακόμη πιο ασταθής απ’ ό,τι φαινόταν: πολλές περιοχές βρίσκονται σε αναβρασμό και η διεθνής οικονομία παραμένει ευάλωτη και απρόβλεπτη. Η χώρα μας βρίσκεται στη δίνη της ευρωπαϊκής οικονομικής αβεβαιότητας, αντιμετωπίζει τις συνέπειες της δικής μας κρίσης, και πρέπει να διαχειριστεί τους κινδύνους που προέκυψαν με την αμφισβήτηση και αλλαγή συνόρων στην ευρύτερη περιοχή.
Η κρίση που ξέσπασε πέρυσι στην Ουκρανία οδήγησε στην προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία στις 18 Μαρτίου και σε πόλεμο μεταξύ κυβερνητικών δυνάμεων και αυτονομιστών στην Ανατολική Ουκρανία. Αποτέλεσμα ήταν σκληρές οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης εναντίον της Ρωσίας, οι οποίες προκάλεσαν μεγάλη ζημιά στον οικονομικό και ενεργειακό τομέα της Ρωσίας (πλήττοντας, βεβαίως, βιομηχανίες και αγρότες στην Ε.Ε.). Ενώ η Ρωσία έχει τα μεγαλύτερα γνωστά κοιτάσματα σχιστολιθικού πετρελαίου, οι διεθνείς κυρώσεις τής στερούν την τεχνολογία για να μπορεί να τα εκμεταλλευθεί. Την ίδια ώρα, η πτώση της τιμής του πετρελαίου (λόγω της αυξημένης εκμετάλλευσης τέτοιων κοιτασμάτων στις ΗΠΑ) πλήττει και τη ρωσική οικονομία. Παρόλες τις δυσκολίες που άρχισαν να διαφαίνονται, δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι πάνω από το 80% των Ρώσων εγκρίνει τις κινήσεις του προέδρου. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει πετύχει να δείξει ότι βάζει την «αξιοπρέπεια» και το κύρος των Ρώσων πάνω από το οικονομικό και πολιτικό κόστος των πράξεών του. Το γεγονός ότι η Ρωσία προσάρτησε μέρος άλλης χώρας και έδωσε στον εαυτό της το δικαίωμα να παρέμβει όπου στην πρώην Σοβιετική Ενωση υπάρχουν ρωσικοί πληθυσμοί, έσπασε μεγάλο ταμπού της διεθνούς διακυβέρνησης των τελευταίων επτά δεκαετιών και αναστάτωσε τις χώρες της Βαλτικής που σήμερα αποτελούν τα ανατολικά σύνορα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Εδωσε μήνυμα και σε άλλους.
Αυτό που δεν διαφαινόταν στην αρχή του έτους, κι ας μαινόταν ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ήταν η επέλαση του «Ισλαμικού Κράτους» στο Ιράκ και τη Συρία – το οποίο κατέλαβε εντός λίγων ημερών του Ιουνίου μεγάλο τμήμα του βορείου Ιράκ, συμπεριλαμβανομένης της ιστορικής Μοσούλης. Οι τζιχαντιστές κατήργησαν τα σύνορα μεταξύ της Συρίας και του Ιράκ στην περιοχή όπου κήρυξαν το «Ισλαμικό Κράτος» τους. Δεν άλλαξαν μόνο τα σύνορα, άνοιξαν τις πύλες της κολάσεως, σφάζοντας ομήρους, πουλώντας γυναίκες σε σκλαβοπάζαρα, εκτοπίζοντας πανάρχαιες κοινότητες χριστιανών και γιεζίντι. Η βαρβαρότητα των εξτρεμιστών αλλά και ο φόβος ότι θα κατακτούσαν ακόμη περισσότερα εδάφη ανάγκασε τις ΗΠΑ να συγκεντρώσουν μια μεγάλη συμμαχία εναντίον τους και να επανέλθουν δραστικά στην περιοχή. Η ανάγκη των ΗΠΑ να βρουν συμμάχους που διαθέτουν χερσαίες δυνάμεις οδήγησε σε ακόμη στενότερη συνεργασία με τους Κούρδους της περιοχής. Πρώτα με τους Κούρδους του Ιράκ, οι οποίοι είναι σύμμαχοι τους από την εισβολή των Αμερικανών στο Ιράκ το 2013, ύστερα με τους Κούρδους της Συρίας, οι οποίοι προβάλλουν για πάνω από ένα μήνα σθεναρή αντίσταση εναντίον του «Ισλαμικού Κράτους» στην πόλη Κομπάνι, στα σύνορα με την Τουρκία.
Η επέλαση του «Ισλαμικού Κράτους» και η απόφαση των ΗΠΑ να παρέμβουν, ενίσχυσε την πολιτική θέση των Κούρδων και έριξε τον σπόρο για περαιτέρω αλλαγές στην περιοχή. Η Τουρκία κατανοεί τον κίνδυνο και κάνει ό,τι μπορεί να εμποδίσει την ενίσχυση των Κούρδων της Συρίας. Εδώ και καιρό οι αυτονομιστές Κούρδοι της Τουρκίας (της οργάνωσης ΡΚΚ) βρίσκονται σε διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση της Αγκυρας, αλλά η Τουρκία υποψιάζεται ότι οι αξιώσεις για αυτονομία θα επανέλθουν όταν οι Κούρδοι της Συρίας και του Ιράκ ενώσουν τις δυνάμεις τους υπό την αιγίδα των ΗΠΑ. Η Τουρκία, λοιπόν, βλέπει τη Ρωσία να επιβάλλει αλλαγή συνόρων στην Ουκρανία, ενώ την ίδια ώρα η ίδια ανησυχεί για τα δικά της σύνορα. Ετσι, για αρκετές εβδομάδες αγνοούσε την πίεση των ΗΠΑ για πιο ενεργή συνεργασία στον πόλεμο κατά των ισλαμιστών.
Μέσα σε αυτή τη δίνη, ο παραλογισμός των τουρκικών διεκδικήσεων στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη και η οργή της Αγκυρας για τη συνάντηση των ηγετών Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου στις 8 Νοεμβρίου προδίδουν την αγωνία της Τουρκίας και αδιαφορία για τις συνέπειες των πράξεών της. Το 2014 παραμένει απρόβλεπτο και επικίνδυνο.