Οι κοινοί θνητοί, που κυκλοφορούν και με το όνομα «μέσοι πολίτες» ή «απλοί άνθρωποι», ενίοτε δε και «πληβείοι» και επί το δημοτικότερον «πλέμπα» (ας αποφύγουμε εδώ τα συνώνυμα «όχλος», «μάζα» και «τελευταίοι των αφελών»), δυσκολεύονται να καταλάβουν τα κριτήρια και τις μεθόδους της υψηλής λεγόμενης πολιτικής. Προσπαθούν βέβαια. Προσπαθούν να συνθέσουν σε σενάριο με στοιχειώδη συνέπεια όσα χαοτικά ακούνε και διαβάζουν. Αλλά κάθε φορά συνειδητοποιούν ότι δεν γίνεται τίποτα δίχως επαφές με «έγκυρους κύκλους» και «υψηλά ιστάμενα πρόσωπα»· δίχως «αποκλειστικές πληροφορίες» και έμπιστους μέσα στο «πολύ στενό περιβάλλον» του ενός ή του άλλου Μεγάλου που θα τους δώσουν έγκαιρα ραπόρτο για το τι τρέχει και για το τι παραμένει βαλτωμένο.
Υποψιάζονται φυσικά πως όταν ακούνε κάποιον τρανό δημοσιογράφο να λέει με καμάρι ότι «σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες τού κ.λπ.», συνήθως ο έγκυρος πληροφοριοδότης είναι ο καθρέφτης του δημοσιογράφου ή κάποιο βαποράκι «αποκλειστικοτήτων» που διακινεί συμφέροντα, όχι ειδήσεις. Αλλά και σε ποιον να πουν τις υποψίες τους; Κι αυτοί στον καθρέφτη τους τις λένε. Μέχρι πρότινος τις έλεγαν και στο καφενείο της γειτονιάς. Τώρα όμως που τα καφενεία χαρακτηρίστηκαν εστίες φθοράς της κοινωνικοπολιτικής ζωής του τόπου, σκέφτηκαν ότι μάλλον πρέπει να τα αποφεύγουν πια, για να μην τους πουν και δολιοφθορείς του έθνους.
Για παράδειγμα, δυσκολεύονται οι «μέσοι πολίτες» να καταλάβουν με ποια κριτήρια αναζητείται ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ή μάλλον δυσκολεύονται να αποδεχθούν ότι τα κριτήρια αυτά χαλαρώνουν μέρα τη μέρα, χάνοντας όποια αυστηρότητα υποτίθεται πως είχαν· υπακούουν σε τρέχουσες ανάγκες και βλέψεις κομματικής υφής και αδιαφορούν για τον συμβολισμό που διασώζει ο τίτλος «πρώτος πολίτης της χώρας» ακόμα κι όταν τον καταντούν ευφημιστικό. Οταν ο «μέσος πολίτης» καλείται να αναγνωρίσει και να τιμήσει ως πρώτον όχι κάποιον που έχει αποδείξει ότι το αξίζει και ότι θα διατηρήσει την ακεραιότητα της προσωπικότητάς του και την αυτοτέλεια του λόγου του μ’ όλες τις μειωμένες αρμοδιότητές του, αλλά κάποιον βολικό, συμφερτικό, εύπλαστο, αν όχι ευπειθή, τότε ουσιαστικά καλείται να περιφρονήσει τον θεσμό. Και να αποδεχθεί τα παίγνια ως υψηλή πολιτική.
Κρίνοντας από τη μέχρι τώρα ονοματολογία και από όσα γράφονται για τα κίνητρα που οδηγούν στην επιλογή υποψηφίων, συμπεραίνουμε ότι δεν αναζητούμε Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά έναν υπουργό, υπουργό Προεδρίας λ.χ. Και επειδή ξέρουμε πόσο αυστηρές είναι οι εξετάσεις που πρέπει να περάσει κάποιος για να κριθεί άξιος για υπουργείο, φαίνεται ότι για την προεδρία αναζητούμε ένα πρόσωπο με την ευθιξία του κ. Ντινόπουλου, τη μειλιχιότητα του κ. Γεωργιάδη, το κεντρώο του κ. Βορίδη, το βαρύγδουπο του κ. Αβραμόπουλου και τις αθλητικές ικανότητες του κ. Κικίλια και του κ. Λοβέρδου. Δύσκολα πράγματα.