Η πρώτη μου αντίδραση (και πιστεύω η υγιέστερη και πλέον ουσιαστική), στο ζήτημα που ανέκυψε ξαφνικά χθες με τον τέως υφυπουργό Γ. Στύλιο, ήταν αν λέγεται «Τύλιος», «Στύλιος» ή «Σπήλιος» και πώς γράφεται το «ι» στην πρώτη συλλαβή του ονόματός του. Η δεύτερη (επουσιώδης, όπως αντιλαμβάνομαι…), μόλις είδα ότι γράφεται με ύψιλον, ήταν αν σχετίζεται με την ωραία Στυλίδα και, άρα, αν έχει λόγο επί του θέματος ο επικεφαλής στο τοπικό αρματολίκι ή, μάλλον, ο τοπικός πολιτικός αρχηγός, Αποστόλης Γκλέτσος…
Σαν τον ηδονικό Ελπήνορα ή τους Ρόζενκραντς και Γκίλντενστερν, ο Στύλιος είναι ένας χαρακτήρας της ιστορίας που υπάρχει κυρίως για να εξυπηρετήσει μια ανάγκη της πλοκής. Ο σκοπός του είναι, ας πούμε, να γκρεμιστεί μεθυσμένος από τη σκάλα ή, όπως στην περίπτωση των δύο παιδικών φίλων του Αμλετ, να εμπλακούν επιφανειακά σε ένα σχέδιο για την εξαφάνιση του προβληματικού πρίγκιπα. Εκεί τελειώνει ο ρόλος τους και, αν θα βρεθεί ένας Τομ Στόπαρντ να φαντασθεί το βάθος των Ρόζενκραντς και Γκίλντενστερν πέρα από τον ρόλο τους στην πλοκή του έργου, αυτό είναι άλλη υπόθεση.
Οχι, δηλαδή, ότι θα βρεθεί ένας Στόπαρντ να εμπνευσθεί ένα ολόκληρο θεατρικό έργο για τον Γιώργο Στύλιο! (Ούτε, βέβαια, θέλω να πω ότι το θεωρώ και εντελώς απίθανο. Κάποια διαταραγμένη ιδιοφυΐα μπορεί να ανακαλύψει σε αυτόν πτυχές που εμείς ούτε τις φανταζόμαστε…) Ομως ο σκοπός της ύπαρξης του Γ. Στύλιου στην κυβέρνηση εκπληρώθηκε με την αποπομπή του, ως χειρονομία αποφασιστικότητας από πλευράς της κυβέρνησης. Ενας Ασημάκης Φωτήλας των καιρών μας, με άλλα λόγια…
Πολύ σωστά ο τ. υφυπουργός αποπέμφθηκε αμέσως μόλις έγινε γνωστή στο Μαξίμου η φράση «θέλετε Κασιδιάρη», την οποία απηύθυνε στη Λιάνα Κανέλλη κατά τη διάρκεια του μεταξύ τους καυγά στη Βουλή. Διότι άλλο πράγμα είναι να κατηγορείς τον συνομιλητή σου ότι με την τακτική του επιδιώκει να τινάξει στον αέρα τη συζήτηση και εντελώς διαφορετικό, για τον ίδιο λόγο, να υιοθετείς τη χειροδικία εις βάρος του. Εστω και αν το κάνεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, όπως ισχύει στην περίπτωση του τ. υφυπουργού, σύμφωνα με τις εξηγήσεις που έδωσε αργότερα. Εστω και αν έχεις όλο το δίκιο του κόσμου με το μέρος σου. Στη συγκεκριμένη διάκριση βασίζεται όλο αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό. Η διάκριση αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρχει κοινωνική ζωή, που θα ρυθμίζεται από κανόνες δικαίου. Οποιος διαβεί τη γραμμή αυτή παραβαίνει τη βασική αρχή του πολιτισμού και περνά αυτομάτως στον κόσμο της ζούγκλας. Στο καλό, λοιπόν, κύριε ― ξέχασα κιόλας το όνομά του, που να πάρει! Και, παρακαλώ, να μαθαίνουμε τα νέα σας. (Αραιά και πού, όχι υπερβολές…)
Αν τώρα ανοίξουμε την εικόνα, η ασημαντότητα του επεισοδίου με τον τ. υφυπουργό έρχεται στις πραγματικές διαστάσεις του, δηλαδή σβήνει εντελώς από την εικόνα. Λογικό είναι. Με τόσα σοβαρά θέματα γύρω μας, με Eurogroup, με τις ελληνοτουρκικές ισορροπίες να διολισθαίνουν προς μια κατάσταση επικίνδυνης αβεβαιότητας, με τις οργανωμένες μειοψηφίες να πασχίζουν να κρατήσουν το «νταβατζιλίκι» τους στην πανεπιστημιακή ζωή, ο πώς τον λένε και το δράμα του πάνε άκλαφτοι. Αν, ως συνήθως, η κυβέρνηση μηρύκαζε το ζήτημα για δυο τρεις μέρες ώσπου να αποφασίσει, ίσως ο απόηχος του ονόματος να έμενε για κάμποσες ημέρες. Ευτυχώς, όμως, έδειξε αποφασιστικότητα.
Φαντασθείτε, όμως, πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν σήμερα η κατάσταση ή, εν πάση περιπτώσει, πόσο πιο καθαρή θα μπορούσε να ήταν η εικόνα για το πού πάμε, αν η κυβέρνηση είχε δείξει από νωρίς ανάλογη αποφασιστικότητα και για θέματα υψηλής πολιτικής, όπως οι μεταρρυθμίσεις. Φαντασθείτε, ας πούμε, να είχε στείλει στο σπίτι του τον αλλοπρόσαλλο τον Ανδρέα τον Λοβέρδο, αμέσως μόλις είχε πει εκείνο το περιβόητο ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα οικονομικά της Παιδείας. Αναγνωρίζω ότι κάτι τέτοιο, λόγω του αντιπροέδρου και των εσωτερικών ισορροπιών του στο ΠΑΣΟΚ, δεν θα ήταν εύκολο. Μήπως όμως θα ήταν απαραίτητο, αν αναλογισθούμε ότι θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί οι ώς τώρα γκάφες του νυν υπουργού, η παραγωγικότητα του οποίου στο είδος εκπλήσσει ευχάριστα και τους πιο άτεγκτους επικριτές του; Πολύ πιθανόν. Oπως είναι πολύ πιθανό, επίσης, η αντιμετώπιση της χώρας από εταίρους και δανειστές, από επενδυτές και αγορές, να ήταν σήμερα πολύ πιο υποστηρικτική προς εμάς, αν η κυβέρνησή μας είχε δείξει -τότε που είχε αξία να το δείξει- ότι δεν παίζει.
Λόγος υπερασπιστικός
Διάβασα, όπως κι εσείς, ότι, ανάμεσα στους διάφορους φοροφυγάδες που τσάκωσε το ΣΔΟΕ, περιλαμβάνεται και η περίπτωση «πανεπιστημιακών» που είχαν παραλείψει να δηλώσουν έσοδα ενός εκατομμυρίου ευρώ από -τι άλλο;- ευρωπαϊκά προγράμματα. Προτού σπεύσουν ορισμένοι να σαρκάσουν τους εν λόγω «πανεπιστημιακούς», λίγες κουβέντες προς υπεράσπιση όχι των ιδίων, αλλά του ιερού σκοπού στον οποίον έταξαν τη ζωή τους. Αν δεν έχεις ο ίδιος μια ιδέα από έρευνα, δεν καταλαβαίνεις πόσο εύκολο είναι να απορροφηθείς στην επιστημονική αναζήτηση και πώς ξεχνάς αμέσως τα τετριμμένα της καθημερινότητας, όπως π.χ. να σου δώσει κάποιος (οποιοσδήποτε…) ένα εκατομμύριο ευρώ.